استغفار برای دیگران: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
== استغفار پیامبران(ع) برای دیگران == | == استغفار پیامبران(ع) برای دیگران == | ||
{{جعبه نقل قول|میرزا جواد ملکی تبریزی: | |||
یک شب در میان نمازِ شب احساس کردم برکات فراوان‌تر از اوقات دیگر بر من ریزش دارد. فردا که به جستجو برخاستم، دریافتم که طلبه‌ای در مدرسه ماور در همان شب در قنوت نمازش مرا به نام یاد می‌کرده و رحمت خداوند را بر من می‌خواسته. <ref>سروش، «شرح غزلیات شمس»، جلسه شانزدهم، ص۱-۲.</ref>}} | |||
قرآن استغفار پیامبران(ع) برای دیگران و اطرافیانِ خودشان را نقل کرده است: | قرآن استغفار پیامبران(ع) برای دیگران و اطرافیانِ خودشان را نقل کرده است: | ||
* [[حضرت ابراهیم(ع)]]: برای پدر (یا عمو) خود از خداوند طلب بخشش کرد.<ref>سورهٔ ممتحنه، آیهٔ ۴.</ref> | * [[حضرت ابراهیم(ع)]]: برای پدر (یا عمو) خود از خداوند طلب بخشش کرد.<ref>سورهٔ ممتحنه، آیهٔ ۴.</ref> | ||
نسخهٔ ۳۰ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۱۶
آیا پیامبر(ص) در قرآن برای دیگران استغفار کرده است؟
خداوند در آیاتی از سورهٔ نور به پیامبر اسلام(ص) دستور می‌دهد که برای دیگران استغفار کند. در آیات دیگری نیز به پیامبر(ص) گفته شده که برای مردان و زنان مؤمن و حتی گناهکاران استغفار نماید. قرآن از بی‌فایده‌بودن استغفار پیامبر(ص) برای منافقان سخن می‌گوید؛ اما اگر توبه کنند و پیامبر(ص) بر آنها استغفار کند، خداوند آنان را می‌بخشد.
مفسران، استغفار پیامبر(ص) برای دیگران را نشان از کمال مهربانی پیامبر(ص) نسبت به آنها می‌دانند. شیخ طوسی استغفار پیامبر(ص) برای مردم را به معنی لطفی در حق آنان دانسته که مغفرت خداوند را در پی خواهد داشت. مفسران شیعه این آیات را مؤید موضوع شفاعت می‌دانند.
براساس آیات قرآن، پیامبران دیگر از جمله ابراهیم(ع)، یعقوب(ع) و موسی(ع) نیز برای دیگران، از جمله برای مؤمنان و برخی اعضای خانواده خود، استغفار کرده‌اند. استغفار فرشته‌ها برای انسان‌ها و استغفار مؤمنان برای یکدیگر از موارد دیگری است که در قرآن به آنها اشاره شده است.
استغفار پیامبر(ص) برای دیگران
خداوند در قرآن به حضرت محمد(ص) دستور می‌دهد برای دیگران استغفار کند:﴿اسْتَغْفِرْ لَهُمُ اللَّهَ ۚ؛ برایشان آمرزش بخواه﴾(نور:۶۲). همچنین، به پیامبر توصیه شده برای مردان و زنان مؤمن،[۱] گناهکاران[۲] و زنان مؤمنی که برای بیعت با پیامبر اقدام کرده‌اند[۳] استغفار کند. در آیات دیگری، از بی‌فایده‌بودن استغفار پیامبر(ص) برای منافقان سخن گفته شده است؛[۴] زیرا آنان به استغفار باور ندارند[۵]. اما اگر توبه کنند و پیامبر برایشان استغفار کند، خداوند آنان را می‌بخشد.[۶]
مفسران، استغفار پیامبر(ص) برای دیگران نشان از کمال مهربانی پیامبر(ص) نسبت به آنها می‌دانند.[۷] شیخ طوسی (۳۸۵-۴۶۰ق) استغفار پیامبر(ص) برای مردم را به معنای لطف در حق آنان دانسته که مغفرت خداوند را در پی خواهد داشت.[۸] مفسران شیعه این آیات را مؤید موضوع شفاعت می‌دانند.[۹]
استغفار پیامبران(ع) برای دیگران
میرزا جواد ملکی تبریزی:
یک شب در میان نمازِ شب احساس کردم برکات فراوان‌تر از اوقات دیگر بر من ریزش دارد. فردا که به جستجو برخاستم، دریافتم که طلبه‌ای در مدرسه ماور در همان شب در قنوت نمازش مرا به نام یاد می‌کرده و رحمت خداوند را بر من می‌خواسته. [۱۰]
قرآن استغفار پیامبران(ع) برای دیگران و اطرافیانِ خودشان را نقل کرده است:
- حضرت ابراهیم(ع): برای پدر (یا عمو) خود از خداوند طلب بخشش کرد.[۱۱]
- حضرت موسی(ع): استغفار برای برادرش[۱۲] و طلب غفران برای عده‌ای از بنی اسرائیل.[۱۳]
- حضرت نوح(ع): استغفار برای فرزندش که از سوی خداوند اجابت نشد.[۱۴] همچنین، طلب مغفرت برای پدر، مادر و برخی زنان و مردان مؤمن.[۱۵]
- حضرت یعقوب(ع): برای فرزندانش استغفار کرد.[۱۶]
استغفار فرشتگان برای مؤمنان
استغفار فرشتگان برای بندگان مؤمن در دو سورهٔ قرآن آمده است:
- استغفار فرشتگان برای اهل ایمان: «فرشتگانی که حاملان عرشند … تسبیح و حمد پروردگارشان را می‌گویند و به او ایمان دارند و برای مؤمنان استغفار می‌کنند.»[۱۷]
- براساس آیات سورهٔ شوری، فرشتگان برای ساکنان زمین استغفار می‌گویند: «و فرشتگان، … برای کسانی که در زمین هستند، درخواست آمرزش می‌کنند.»[۱۸]
استغفار مؤمنان برای یکدیگر
براساس آیاتی از سورهٔ حشر، برخی مسلمانان برای خود و یکدیگر دعا کرده و طلب استغفار می‌کنند.[۱۹] مفسران معتقدند این آیه عمومیت دارد و شامل همهٔ مسلمانان می‌شود.[۲۰] امام علی(ع) برای دیگران استفغار می‌کرد[۲۱]
منابع
- ↑ سورهٔ محمد، آیهٔ ۱۹.
- ↑ سورهٔ آل عمران، آیهٔ ۱۵۹.
- ↑ سورهٔ ممتحنه، آیهٔ ۱۲.
- ↑ سورهٔ توبه، آیات ۸۰ و ۱۱۳؛ نیز: سورهٔ منافقون، آیهٔ ۵ و ۶.
- ↑ آیه ۱۱ سوره فتح
- ↑ سورهٔ نساء، آیهٔ ۶۰.
- ↑ طبرسی، فضل بن حسن، ترجمهٔ تفسیر جوامع الجامع، ترجمهٔ احمد امیری شادمهری، مشهد، بنياد پژوهش‌های اسلامى آستان قدس رضوی، ۱۳۷۵ش، ج۱، ص۵۶۰
- ↑ شمس، محمدجواد، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۷۹ش، ج۹، ص۶۷۹
- ↑ فاضل موحدی لنکرانی، محمد، اخلاق فاضل، قم، مرکز فقهی ائمهٔ اطهار(ع)، ۱۳۸۹ش، ج۱، ص۲۵۹.
- ↑ سروش، «شرح غزلیات شمس»، جلسه شانزدهم، ص۱-۲.
- ↑ سورهٔ ممتحنه، آیهٔ ۴.
- ↑ سورهٔ اعراف، آیهٔ ۱۵۱.
- ↑ سورهٔ اعراف، آیهٔ ۱۵۵.
- ↑ سورهٔ هود، آیات ۴۵-۴۷.
- ↑ سورهٔ نوح، آیهٔ ۲۸.
- ↑ سورهٔ یوسف، آیهٔ ۹۷-۹۸.
- ↑ سورهٔ غافر، آیهٔ ۷.
- ↑ سورهٔ شوری، آیهٔ ۵.
- ↑ سورهٔ حشر، آیهٔ ۱۰.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، انتشارات، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۴ش، ج۲۳، ص۵۲۲.
- ↑ خطبه ۱۹۷ نهج البلاغه.