قول سدید: تفاوت میان نسخه‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
اصلاح ارقام |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
قول سدید که در | قول سدید که در سوره احزاب، آیه ۷۰ آمده است به چه معنا است؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|واژه‌ها}} | {{درگاه|واژه‌ها}} | ||
{{مفردات قرآن}} | {{مفردات قرآن}} | ||
'''قول سدید''' به معنای گفتار محکم، صحیح و مطابق با واقع و دارای فایده است. خداوند در آیه ۷۰ [[سوره احزاب]] به اهل ایمان، دستور داده [[تقوا]] را رعایت کنند و در گفتار، «قول سدید» را بگویند: | '''قول سدید''' به معنای گفتار محکم، صحیح و مطابق با واقع و دارای فایده است.<ref>امامى، عبدالنبى، فرهنگ قرآن، اخلاق حميده، قم، مطبوعات دينى، چاپ اول، ۱۳۸۹ش، ج۱، ص۴۴۱.</ref> خداوند در آیه ۷۰ [[سوره احزاب]] به اهل ایمان، دستور داده [[تقوا]] را رعایت کنند و در گفتار، «قول سدید» را بگویند: | ||
{{قرآن|یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَقُولُوا قَوْلًا سَدِیدًا|ترجمه=اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، از خدا بترسيد و سخن درست بگوييد|سوره=احزاب|آیه=۷۰}} | {{قرآن بزرگ|یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَقُولُوا قَوْلًا سَدِیدًا|ترجمه=اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، از خدا بترسيد و سخن درست بگوييد|سوره=احزاب|آیه=۷۰}} | ||
برای واژه سدید چند معنا گفته شده که این معانی به یکدیگر نزدیک هستند: | برای واژه سدید چند معنا گفته شده که این معانی به یکدیگر نزدیک هستند: | ||
# سديد يعنى قول صواب و محكم كه باطل را در آن راهى نيست و از ورود باطل بسته شده است.<ref>قرشى بنايى، على اكبر، قاموس قرآن، تهران، دار الكتب الاسلاميه، چاپ ششم، ۱۴۱۲ق، ج۳، ص۲۴۶.</ref> سدید سخن فایده بخشی است که غیر مشروع نباشد. براساس آیه ۷۰ سوره احزاب، بر مؤمن لازم است که به راستی آنچه می‌گوید مطمئن باشد و نیز گفتار خود را بیازماید، که لغو یا مایه فساد نباشد.<ref>طباطبائی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن ترجمه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۱۶، ص۵۲۳.</ref> | |||
# قول سدید از ماده(سدّ) به معنای محکم، خلل‌ناپذیر و موافق حق و واقع آمده است. سدید را سخنی دانسته‌اند که مانند سد محکم، جلو امواج فساد و باطل را می‌گیرد.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ یازدهم، ۱۳۷۳ش، ج۱۷، ص۴۴۷.</ref> | |||
# قول سدید سخنی درست و استوار و به دور از [[دروغ]] و تباهی. سخنی که از باطل گرایی و بیهوده گویی به دور و قالب و محتوای آن پاک و خالصانه باشد.<ref>طبرسی، فضل بن الحسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مترجم: علی کرمی، تهران، چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ اول، سال ۱۳۸۰ش، ج۱۱، ص۵۸۸.</ref> | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
نسخهٔ ۲۶ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۱۷
سؤال
قول سدید که در سوره احزاب، آیه ۷۰ آمده است به چه معنا است؟
درگاه‌ها
| مفردات قرآن |
|---|
| قول سدید |
قول سدید به معنای گفتار محکم، صحیح و مطابق با واقع و دارای فایده است.[۱] خداوند در آیه ۷۰ سوره احزاب به اهل ایمان، دستور داده تقوا را رعایت کنند و در گفتار، «قول سدید» را بگویند:
| ﴿ | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَقُولُوا قَوْلًا سَدِیدًا
اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، از خدا بترسيد و سخن درست بگوييد احزاب:۷۰ |
﴾ |
برای واژه سدید چند معنا گفته شده که این معانی به یکدیگر نزدیک هستند:
- سديد يعنى قول صواب و محكم كه باطل را در آن راهى نيست و از ورود باطل بسته شده است.[۲] سدید سخن فایده بخشی است که غیر مشروع نباشد. براساس آیه ۷۰ سوره احزاب، بر مؤمن لازم است که به راستی آنچه می‌گوید مطمئن باشد و نیز گفتار خود را بیازماید، که لغو یا مایه فساد نباشد.[۳]
- قول سدید از ماده(سدّ) به معنای محکم، خلل‌ناپذیر و موافق حق و واقع آمده است. سدید را سخنی دانسته‌اند که مانند سد محکم، جلو امواج فساد و باطل را می‌گیرد.[۴]
- قول سدید سخنی درست و استوار و به دور از دروغ و تباهی. سخنی که از باطل گرایی و بیهوده گویی به دور و قالب و محتوای آن پاک و خالصانه باشد.[۵]
منابع
- ↑ امامى، عبدالنبى، فرهنگ قرآن، اخلاق حميده، قم، مطبوعات دينى، چاپ اول، ۱۳۸۹ش، ج۱، ص۴۴۱.
- ↑ قرشى بنايى، على اكبر، قاموس قرآن، تهران، دار الكتب الاسلاميه، چاپ ششم، ۱۴۱۲ق، ج۳، ص۲۴۶.
- ↑ طباطبائی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن ترجمه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۱۶، ص۵۲۳.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ یازدهم، ۱۳۷۳ش، ج۱۷، ص۴۴۷.
- ↑ طبرسی، فضل بن الحسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مترجم: علی کرمی، تهران، چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ اول، سال ۱۳۸۰ش، ج۱۱، ص۵۸۸.