نبأ عظیم در آیه ۲ سوره نبأ

سؤال
مراد از ﴿النَّبَإِ الْعَظِیمدر آیه دوم سوره نبأ چیست؟ آیا عبارت «یا بن النباء العظیم» در دعای ندبه ارتباطی با این آیه دارد؟
درگاه‌ها
درگاه مهدویت.png


نَبَإِ الْعَظِيمِ در آیه ۲ سوره نبأ به معنای «خبر بزرگ»، و مراد از آن قیامت است.[۱] خبر عظیم، خبر قیامت است که قرآن در سوره‌هاى مکى و مخصوصا در سوره‌هایى که در اوائل بعثت نازل شده اهتمام زیادی در اثبات آن دارد. تأیید این معنا، سیاق آیات این سوره است که در آنها تنها به مسئله قیامت، و استدلال بر واقعیت و حقانیت آن پرداخته شده است.[۲]

برخی مفسران شیعه معتقدند مراد از «نبأ عظیم» در آیه ۲ سوره نبأ امام علی(ع) است.[۳] امام علی(ع) در روایتی، خود را خبر بزرگی دانسته که در جانشینی او پس از پیامبر(ص) اختلاف کردند.[۴] برخی تفاسیر شیعه آن را امام علی(ع)، پیامبر(ص)،[۵] قرآن[۶] دانسته‌اند. این تفاسیر در بیان معنای باطنی بوده و منافاتی با معنای قیامت از این لفظ ندارد.

ازامام صادق (ع) درباره آیه ﴿‏عم يتساءلون‏ عن النبإ العظيم‏ نقل شده که مراد از آن ولایت امیر المؤمنین (ع) است.[۷]

با توجه به اینکه در روايات مى‌‏خوانيم كه: «نَبَأٌ عَظِيمٌ» علىّ بن ابى‌‏طالب است و خود حضرت فرمود: «انی النبأ العظيم»[۸] چنانكه در دعاى ندبه نيز خطاب به حضرت مهدى (عج) مى‌‏گوييم: «يا بن النباء العظيم‏»[۹] پس عبارت «یَا بْنَ النَّبَإِ الْعَظِيم؛ ای پسر خبر بزرگ» در دعای ندبه، به آیه ۲ سوره نبأ اشاره دارد و امام مهدی(ع) را فرزند امام علی(ع) و پیامبر(ص) معرفی می‌کند.


منابع

  1. کاشانی، فتح الله، منهج الصادقین، تهران، کتابفروشی اسلامیه، چاپ دوم، ۱۳۴۴ش، ج۱۰، ص۱۲۵. و نیز: قرشی، سید علی اکبر، تفسيراحسن‌الحديث، ج۱۲، ص۳۳
  2. علامه طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۲۵۷.
  3. الرازي، ابوالفتوح، روض الجنان و روح الجنان في تفسير القرآن، ج۲۰، ص۱۱۱
  4. کلینی، محمد، کافی، ج۱، ص۲۰۷، روایت ۳.
  5. موسوی سبزواری، عبدالاعلی، مواهب علیه، نجف، الادب، ۱۴۰۴ق، ج۴، ص۳۸۰.
  6. طبرسی، فضل، مجمع البیان، گروه مترجمان، تهران، انتشارات فراهانی، چاپ اول، ۱۳۵۰ش، ذیل آیه.
  7. كلينى، محمد بن يعقوب، الكافي، تهران، دارالکتب الإسلامية، چ4، 1407 ق. ج1، ص 418.
  8. كلينى، محمد بن يعقوب‏، الكافي، تهران، دار الكتب الإسلامية، چ4، 1407ق، ج8، ص 30.
  9. قرائتى، محسن، تفسير نور، تهران، مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، چ1، 1388 ش. ج8، ص 123.