حرث در آیه ۲۰ سوره شوری: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
کلمه «حرث» در آیه ۲۰ سوره شوری به چه معنا است؟ چرا در فراز دوم آیه، گفته شده «نُؤْتِهِ مِنْها؛ از آن (زراعت دنیا) به او می‌دهیم» که به معنای بخشی از آن است؟ چرا گفته نشده هر چه خواست به او می‌دهیم؟{{پایان سوال}} | |||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
'''حرث در آیه ۲۰ سوره شوری''' زراعت است<ref>راغب اصفهانی، حسین، ترجمه و تحقیق مفردات الفاظ قرآن با تفسیر لغوی و ادبی قرآن، ترجمه غلامرضا خسروی حسینی، تهران، مرتضوی، چاپ اول، ۱۳۶۹ش، ج۱، | {{مفردات قرآن}} | ||
'''حرث در آیه ۲۰ سوره شوری''' به معنای زراعت است.<ref>راغب اصفهانی، حسین، ترجمه و تحقیق مفردات الفاظ قرآن با تفسیر لغوی و ادبی قرآن، ترجمه: غلامرضا خسروی حسینی، تهران، مرتضوی، چاپ اول، ۱۳۶۹ش، ج۱، ص۴۶۵.</ref><ref> قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ ششم، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۱۱۶.</ref> | |||
قرآن در آيه ۲۰ [[سوره شوری]] با يك تشبيه لطيف، مردم جهان را در برابر روزي‌هاى پروردگار و چگونگى استفاده از آن، به كشاورزانى تشبيه مىكند كه گروهى براى آخرت كشت مىكنند و گروهى براى دنيا، و نتيجه هر يك از اين دو زراعت را مشخص مىكند:{{قرآن| مَنْ كانَ يُريدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ في حَرْثِهِ وَ مَنْ كانَ يُريدُ حَرْثَ الدُّنْيا نُؤْتِهِ مِنْها وَ ما لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ نَصيبٍ |ترجمه= كسى كه زراعت آخرت را بخواهد، به كشت او بركت و افزايش مىدهيم و بر محصولش مىافزاييم؛ و كسى كه فقط كشت دنيا را بطلبد، كمى از آن به او مىدهيم امّا در آخرت هيچ بهرهاى ندارد.}} | |||
بر اساس این آیه، کسی که زراعتِ [[آخرت]] را بخواهد، خدا بر زراعت او می‌افزاید و کسی که زراعت دنیا را بخواهد، خدا از زراعت دنیا به او می‌دهد؛ ولی در آخرت، بی‌نصیب خواهد بود. به گفته [[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]]، مفسر [[شیعه]]، در این آیه انسان‌ها به کشاورز، جهان به مزرعه و اعمال به بذر تشبیه شده است. کسانی که اعمالشان را با نیت آخرت انجام می‌دهند، خدا پاداش آنها را می‌افزاید و کسانی که اعمالشان را با نیت رسیدن به دنیا انجام می‌دهند، خدا بهره‌ای از دنیا به آنها داده؛ ولی از آخرت بی‌نصیب خواهند بود.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۲۰، ص۳۹۷.</ref> | |||
نظير همين معنى در آيه ۱۸ و ۱۹ [[سوره اسراء]] به شكل ديگرى آمده است: {{قرآن|مَنْ كانَ يُرِيدُ الْعاجِلَةَ عَجَّلْنا لَهُ فِيها ما نَشاءُ لِمَنْ نُرِيدُ ثُمَّ جَعَلْنا لَهُ جَهَنَّمَ يَصْلاها مَذْمُوماً مَدْحُوراً||وَ مَنْ أَرادَ الْآخِرَةَ وَ سَعى لَها سَعْيَها وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولئِكَ كانَ سَعْيُهُمْ مَشْكُوراً|ترجمه= كسى كه زندگى زودگذر را مىطلبد آن مقدار از آن را كه بخواهيم به هر كس اراده كنيم، مىبخشيم. سپس دوزخ را براى او قرار مىدهيم، در آن وارد مىشود در حالى كه مذموم و رانده شده در گاه خدا است. و آن كس كه سراى آخرت را مي‌طلبد و كوشش خود را براى آن انجام دهد و ايمان داشته باشد به تلاش‌هاى او پاداش داده خواهد شد.}} | |||
در | |||
به | به گفته [[علامه طباطبایی]]، مفسر قرآن، در فراز اول این آیه به طور صریح گفته شده کسی که خواهان زراعت آخرت است، زیادتر از آن به او خواهیم داد؛ ولی در فراز دوم آیه، به صورت مبهم می‌‌گوید کسی که زراعت دنیا را بخواهد از آن به او می‌دهیم(نه همه آن را). به اعتقاد وی، این تفاوت در تعبیر، به این نکته اشاره دارد که امور به خواست خدا بستگی دارد؛ چه بسا به افرادی نعمت‌های فروانی می‌بخشد و برای عده‌ای دیگر اندکی از آن می‌دهد؛ چنان‌که در آیه ۱۸ [[سوره اسراء]] نیز گفته شده به کسانی که دنیا می‌خواهند هر مقدار که بخواهیم می‌دهیم.<ref>طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۱۸، ص۵۷.</ref> آیه دلالت دارد بر اینکه آخرت اصل است و دنیا فرع و گذرگاه برای آخرت. چیزی که اصل است نعمت‌هایش نیز چند برابر می‌شود و ماندگاری دارد؛ اما دنیا رو به نقصان است چون ماندگار نیست، خدا نیز به اندازه‌ای که بخواهد می‌دهد نه هر چه بنده بخواهد.<ref>فخر رازى، محمد بن عمر، التفسير الكبير(مفاتيح الغيب)، بیروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ سوم، ۱۴۲۰ق، ج۲۷، ص۵۹۱.</ref> | ||
علامه طباطبایی | |||
== آیه ۲۰ سوره شوری == | == آیه ۲۰ سوره شوری == | ||
| خط ۲۴: | خط ۲۰: | ||
| آیه = ۲۰ | | آیه = ۲۰ | ||
| ترجمه = کسی که زراعت آخرت را بخواهد، بر زراعتش می‌افزاییم و کسی که زراعت دنیا را بخواهد، اندکی از آن به او می‌دهیم، ولی او را در آخرت هیچ بهره‌ای نیست. | | ترجمه = کسی که زراعت آخرت را بخواهد، بر زراعتش می‌افزاییم و کسی که زراعت دنیا را بخواهد، اندکی از آن به او می‌دهیم، ولی او را در آخرت هیچ بهره‌ای نیست. | ||
}}{{پایان پاسخ}} | }} | ||
{{پایان پاسخ}} | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = | | شاخه اصلی =علوم و معارف قرآن | ||
| شاخه فرعی۱ = | | شاخه فرعی۱ =مفردات قرآن | ||
| شاخه فرعی۲ = | | شاخه فرعی۲ = | ||
| شاخه فرعی۳ = | | شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه =- | ||
| تیترها = | | تیترها =- | ||
| ویرایش = | | ویرایش =شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی =شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر =شد | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| | | ارزیابی کمی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت =ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت = ب | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۵۲
| مفردات قرآن |
|---|
| قول سدید |
حرث در آیه ۲۰ سوره شوری به معنای زراعت است.[۱][۲]
قرآن در آيه ۲۰ سوره شوری با يك تشبيه لطيف، مردم جهان را در برابر روزي‌هاى پروردگار و چگونگى استفاده از آن، به كشاورزانى تشبيه مىكند كه گروهى براى آخرت كشت مىكنند و گروهى براى دنيا، و نتيجه هر يك از اين دو زراعت را مشخص مىكند:﴿مَنْ كانَ يُريدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ في حَرْثِهِ وَ مَنْ كانَ يُريدُ حَرْثَ الدُّنْيا نُؤْتِهِ مِنْها وَ ما لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ نَصيبٍ؛ كسى كه زراعت آخرت را بخواهد، به كشت او بركت و افزايش مىدهيم و بر محصولش مىافزاييم؛ و كسى كه فقط كشت دنيا را بطلبد، كمى از آن به او مىدهيم امّا در آخرت هيچ بهرهاى ندارد.﴾
بر اساس این آیه، کسی که زراعتِ آخرت را بخواهد، خدا بر زراعت او می‌افزاید و کسی که زراعت دنیا را بخواهد، خدا از زراعت دنیا به او می‌دهد؛ ولی در آخرت، بی‌نصیب خواهد بود. به گفته آیت‌الله مکارم شیرازی، مفسر شیعه، در این آیه انسان‌ها به کشاورز، جهان به مزرعه و اعمال به بذر تشبیه شده است. کسانی که اعمالشان را با نیت آخرت انجام می‌دهند، خدا پاداش آنها را می‌افزاید و کسانی که اعمالشان را با نیت رسیدن به دنیا انجام می‌دهند، خدا بهره‌ای از دنیا به آنها داده؛ ولی از آخرت بی‌نصیب خواهند بود.[۳]
نظير همين معنى در آيه ۱۸ و ۱۹ سوره اسراء به شكل ديگرى آمده است: ﴿مَنْ كانَ يُرِيدُ الْعاجِلَةَ عَجَّلْنا لَهُ فِيها ما نَشاءُ لِمَنْ نُرِيدُ ثُمَّ جَعَلْنا لَهُ جَهَنَّمَ يَصْلاها مَذْمُوماً مَدْحُوراًوَ مَنْ أَرادَ الْآخِرَةَ وَ سَعى لَها سَعْيَها وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولئِكَ كانَ سَعْيُهُمْ مَشْكُوراً؛ كسى كه زندگى زودگذر را مىطلبد آن مقدار از آن را كه بخواهيم به هر كس اراده كنيم، مىبخشيم. سپس دوزخ را براى او قرار مىدهيم، در آن وارد مىشود در حالى كه مذموم و رانده شده در گاه خدا است. و آن كس كه سراى آخرت را مي‌طلبد و كوشش خود را براى آن انجام دهد و ايمان داشته باشد به تلاش‌هاى او پاداش داده خواهد شد.﴾
به گفته علامه طباطبایی، مفسر قرآن، در فراز اول این آیه به طور صریح گفته شده کسی که خواهان زراعت آخرت است، زیادتر از آن به او خواهیم داد؛ ولی در فراز دوم آیه، به صورت مبهم می‌‌گوید کسی که زراعت دنیا را بخواهد از آن به او می‌دهیم(نه همه آن را). به اعتقاد وی، این تفاوت در تعبیر، به این نکته اشاره دارد که امور به خواست خدا بستگی دارد؛ چه بسا به افرادی نعمت‌های فروانی می‌بخشد و برای عده‌ای دیگر اندکی از آن می‌دهد؛ چنان‌که در آیه ۱۸ سوره اسراء نیز گفته شده به کسانی که دنیا می‌خواهند هر مقدار که بخواهیم می‌دهیم.[۴] آیه دلالت دارد بر اینکه آخرت اصل است و دنیا فرع و گذرگاه برای آخرت. چیزی که اصل است نعمت‌هایش نیز چند برابر می‌شود و ماندگاری دارد؛ اما دنیا رو به نقصان است چون ماندگار نیست، خدا نیز به اندازه‌ای که بخواهد می‌دهد نه هر چه بنده بخواهد.[۵]
آیه ۲۰ سوره شوری
| ﴿ | مَنْ كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِي حَرْثِهِ وَمَنْ كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الدُّنْيَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَا لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ نَصِيبٍ
کسی که زراعت آخرت را بخواهد، بر زراعتش می‌افزاییم و کسی که زراعت دنیا را بخواهد، اندکی از آن به او می‌دهیم، ولی او را در آخرت هیچ بهره‌ای نیست. شوری:۲۰ |
﴾ |
منابع
- ↑ راغب اصفهانی، حسین، ترجمه و تحقیق مفردات الفاظ قرآن با تفسیر لغوی و ادبی قرآن، ترجمه: غلامرضا خسروی حسینی، تهران، مرتضوی، چاپ اول، ۱۳۶۹ش، ج۱، ص۴۶۵.
- ↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ ششم، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۱۱۶.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۲۰، ص۳۹۷.
- ↑ طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۱۸، ص۵۷.
- ↑ فخر رازى، محمد بن عمر، التفسير الكبير(مفاتيح الغيب)، بیروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ سوم، ۱۴۲۰ق، ج۲۷، ص۵۹۱.