حضرت نوح(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

(ابرابزار)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۶: خط ۶:
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}


اولین واژه مورد بحث «نوح» است. نوح یکی از پیامبران الهی است. آن حضرت بلافاصله بعد از بعثت به سوی قومش آمده و اعلام کرد که من بیم دهنده آشکاری هستم (هود / ۲۵) سپس محتوای رسالت خود را که دعوت به توحید است بیان نمود اما عکس العمل طاغوت‌ها و صاحبان زر و زور در برابر دعوت حضرت نوح جز استدلال‌های بی اساس و عذرهای واهی نبود و در همین راستا گفتند ای نوح ما در اطراف تو و در میان آنهائی که از تو پیروی کرده‌اند کسی جز یک عده جوانان کم سن و سال و بی‌خبر نمی‌بینیم (سوره هود / ۲۷) آنها ارزش و معیار شخصیت را گم کرده بودند و ثروت و مال، خانه و مرکبِ گرانقیمت را به عنوان معیار سنجش به حساب آورده و تقوی و حق‌جوئی را که در طبقات کم درآمد بسیار و در طبقات اشرافی کم است نادیده گرفتند تا بالاخره لجاجت شان منجر به غرق شدن آنها شد و آب از درون تنور جوشیدن گرفت. (هود / ۴۰).
نوح یکی از پیامبران الهی است و اولین پیامبر اولوالعزم شناخته می‌شود. ۹۵۰ سال عمر کرده است و پس از آنکه دعوت های او به یکتاپرستی، نتیجه نداد، به فرمان خداوند کشتی ای درست کرد تا در برابر عذاب خداوند که بر قوم او نازل شد، نجات پیدا کنند.
 
== حضرت نوح در قرآن ==
نام نوح ۴۳ مرتبه در قرآن ذکر شده است. نام یکی از سوره های قرآن به نام این پیامبر است.
 
=== عمر حضرت نوح ===
 
=== اوصاف حضرت نوح در قرآن ===
 
=== عذاب و طوفان بر قوم نوح ===
 


۲.
{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}
{{مطالعه بیشتر}}
{{مطالعه بیشتر}}


== معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر ==
== مطالعه بیشتر ==
۱ـ قصه‌های قرآن، قنادی.
۱ـ قصه‌های قرآن، قنادی.



نسخهٔ ‏۲ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۴:۵۴

سؤال

درباره حضرت نوح در قرآن توضیح دهید؟


نوح یکی از پیامبران الهی است و اولین پیامبر اولوالعزم شناخته می‌شود. ۹۵۰ سال عمر کرده است و پس از آنکه دعوت های او به یکتاپرستی، نتیجه نداد، به فرمان خداوند کشتی ای درست کرد تا در برابر عذاب خداوند که بر قوم او نازل شد، نجات پیدا کنند.

حضرت نوح در قرآن

نام نوح ۴۳ مرتبه در قرآن ذکر شده است. نام یکی از سوره های قرآن به نام این پیامبر است.

عمر حضرت نوح

اوصاف حضرت نوح در قرآن

عذاب و طوفان بر قوم نوح


مطالعه بیشتر

۱ـ قصه‌های قرآن، قنادی.

۲ـ مکارم شیرازی، ناصر، قصه‌های قرآن، تدوین سید حسن حسینی.

۳ـ تفسیر نمونه، مکارم شیرازی، ج۶، ص۲۴۷.


منابع