فهرست همسران و فرزندان امام حسن(ع)

نسخهٔ تاریخ ‏۱۹ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۹:۱۰ توسط Shamloo (بحث | مشارکت‌ها) (←‏مطالعه بیشتر)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)


سؤال

همسران و فرزندان امام حسن(ع) چه کسانی بودند؟

درگاه‌ها
زن-و-خانواده.png


در منابع شیعه برای امام حسن(ع) تعداد ۹ همسر، در دوره‌های زمانی متفاوت نقل شده است که برخی از آن‌ها کنیز بوده‌اند. همچنین برای ایشان تعداد ۱۵ فرزند گزارش شده است که از آن میان، عمرو، قاسم و عبدالله در واقعه کربلا به شهادت رسیده‌اند.


همسران

در منابع شیعه برای امام حسن(ع) تعداد ۹ همسر ذکر شده است:

  1. ام بشیر دختر ابومسعود انصاری، مادر زید و ام الحسن و ام الحسین.
  2. خوله دختر منظور بن ریان، مادر حسن مثنی.
  3. ام اسحاق دختر طلحه بن عبیدالله، مادر حسین اثرم، طلحه، فاطمه.
  4. کنیزی به نام نفیله، مادر عمرو، قاسم و عبدالله.[۱]
  5. ام کلثوم دختر فضل بن عباس بن عبدالمطلب.
  6. زینب دختر یسبع بن عبدالله بجلی.
  7. زنی از قبیله بنی ثقیف.
  8. کنیزی به نام صافیه، مادر عبدالرحمن.
  9. جعده دختر اشعث بن قیس کندی، که قاتل امام حسن(ع) است.

بنابراین، امام حسن(ع)، در دوره‌های زمانی متفاوت دارای ۹ همسر بوده که برخی از آنها کنیز بوده‌اند. بنابر گفته شیخ مفید، عالم شیعه همین عدد درباره تعداد همسران او معتبر است. محمدباقر مجلسی، مُحَدث شیعه و برخی دیگر از عالمان نیز همین عدد را نقل کرده‌اند.[۲]

فرزندان

تعداد ۱۵ فرزند برای امام حسن(ع) ذکر شده است:

  • زید و خواهرانش ام الحسن و ام الحسین، که مادرشان ام بشیر دختر ابی مسعود خزرجی است.
  • حسن مثنی که چون همنام پدر بود به حسن مثنی (حسن دوم) معروف شد. نام مادرش خوله دختر منظور از قبیله فزاریه است.
  • عمرو، قاسم و عبدالله که از مادری کنیز متولد شده بودند و هر سه در کربلا، در کنار امام حسین(ع) شهید شدند.
  • عبدالرحمن که از مادری کنیز متولد شد.
  • حسین اثرم، طلحه و فاطمه، که مادرشان ام اسحاق دختر طلحه بن عبیدالله تیمی است.
  • دخترانش ام عبدالله و فاطمه و ام سلمه و رقیه نیز از دیگر همسران بودند.

بنابراین، امام حسن(ع) تعداد ۱۵ فرزند داشته است. بنابر گفته شیخ مفید، عالم شیعه همین عدد درباره تعداد فرزندان ایشان معتبر است. محمدباقر مجلسی، محدث شیعه و برخی دیگر از عالمان نیز همین عدد را نقل کرده‌اند.[۲]


منابع

  1. مفید، الارشاد، چ اول، قم: آل البیت، ۱۴۱۳، ج۲، ص۲۶.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ علامه مجلسی، محمد تقی، بحار، چاپ سوم، تهران: اسلامیه، ۶۳، ج۴۴، ص۱۶۳ الی ۱۷۳.