تکذیب حضرت نوح یا همه پیامبران
خداوند متعال در آیه ۳۷ سوره فرقان می‌فرماید: «زمانی که قوم نوح پیامبران را تکذیب کردند»؛ ولی قوم حضرت نوح که یک پیامبر بیشتر نداشتند، چرا قرآن می‌گوید پیامبران را تکذیب کردند؟
خداوند تکذیب شدن حضرت نوح(ع) را تکذیب همه پیامبران دانسته است:
| ﴿ | وَ قَوْمَ نُوحٍ لَّمَّا کَذَّبُواْ الرُّسُلَ أَغْرَقْنَاهُمْ وَ جَعَلْنَاهُمْ لِلنَّاسِ ءَایَه وَ أَعْتَدْنَا لِلظَّلِمِینَ عَذَابًا أَلِیمًا
و قوم نوح را هنگامی که رسولان (ما) را تکذیب کردند غرق نمودیم و آنان را درس عبرتی برای مردم قرار دادیم و برای ستمگران عذاب دردناکی فراهم ساخته‌ایم. فرقان:۳۷ |
﴾ |
تفاوت اصلی میان پیامبران و اندیشه‌های بشری در همین است که پیامبران، هیچ گونه اختلافی با یکدیگر ندارند و هماهنگ و همسو هستند. اگر هم در اثر شرایط زمانی و مکانی، گاهی شیوه‌های تربیتی، احکام فقهی یا معجزه‌های پیامبران با یکدیگر فرق داشت، تأثیری در اساس دین که یگانه‌پرستی است، نمی‌کند. همه پیامبران الهی مردم را به توحید و خداپرستی دعوت می‌کردند و تکذیب هر کدام از پیامبران الهی، تکذیب توحید و خداپرستی است که همه پیامبران بدان دعوت کرده‌اند.[۱]
قرآن در سوره دیگر نیز از تکذیب پیامبران توسط قوم نوح(ع) خبر داده است: ﴿کَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلینَ؛ قوم نوح رسولان را تکذیب کردند﴾(شعراء:۱۰۵)
مفسران بر این باورند که در میان قوم نوح(ع) اقوام متعددی از بت‌پرستان هم بودند که به کلی منکر اصل نبوت بودند. آنها نه تنها حضرت نوح(ع) و بلکه نبوت همه پیامبران الهی را تکذیب می‌کردند و چیزی به عنوان ارسال پیامبر از سوی خدا را قبول نداشتند.[۲]
منابع
- ↑ جعفری، یعقوب، تفسیر کوثر، قم، هجرت، چاپ اول، بی تا، ج۲، ص۱۷۳.
- ↑ طباطبائی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، جامعه مدرسین، چاپ پنجم، ۱۳۷۴، ج۱۵، ص۳۰۰. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ اول، ۱۳۷۴، ج۱۵، ص۸۹. فخر رازی، محمد، مفاتیح الغیب، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ سوم، ۱۴۲۰ق، ج۲۴، ص۴۵۹. طوسی، محمد، التبیان فی تفسیر القرآن، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ اول، ج۷، ص۴۹۰. بیضاوی، عبدالله، انوار التنزیل و أسرار التأویل، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ اول، ۱۴۱۸ق، ج۴، ص۱۲۴. زمخشری، محمود، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، بیروت، دار الکتب العربی، چاپ سوم، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۲۸۰.