استفاده از واژه امام برای پیشوایان کفر در قرآن: تفاوت میان نسخهها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
چرا قرآن به پیشوایان کفر هم امام میگوید؟ | چرا قرآن به پیشوایان کفر هم امام میگوید؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}}امام به معنای پیشوا و راهبر است که هم برای پیشوایان کفر استعمال میشود و هم برای پیشوای مومنان. از همین جهت در [[قرآن]] برای رهبران کفر، عبارت | {{پاسخ}} | ||
امام به معنای پیشوا و راهبر است که هم برای پیشوایان کفر استعمال میشود و هم برای پیشوای مومنان.<ref>راغب اصفهانى، حسين بن محمد، ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن با تفسير لغوى و ادبى قرآن، مترجم: غلامرضا خسروی حسینی، تهران، مرتضوى، چاپ ول، ۱۳۶۹ش، ج۱، ص۱۹۷. قرشى بنابى، علىاكبر، قاموس قرآن، تهران، دار الكتب الإسلاميه، چاپ ششم، ۱۳۷۱ش، ج۱، ص۱۲۰.</ref> از همین جهت در [[قرآن]] برای رهبران کفر، عبارت: {{قرآن|أَئِمَّه الْکُفْرِ|سوره=توبه|آیه=۱۲}}استفاده شده است. | |||
همانگونه که عدهای مردم را به سمت ایمان میبرند، عدهای نیز جامعه را به سوی [[شرک]] و | همانگونه که عدهای مردم را به سمت ایمان میبرند، عدهای نیز جامعه را به سوی [[شرک]] و بتپرستی، کفر و فساد میبرند و هر دو عده جلودار هستند. اشکالی ندارد که هم به افرادی که مردم را به ایمان دعوت میکنند، امام گفته شود و هم افرادی که مردم را به کفر میکشانند؛ خداوند دو بار در قرآن به رهبران باطل امام گفته است: | ||
* {{قرآن|وَ إِنْ نَکَثُوا أَیْمانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَ طَعَنُوا فی دینِکُمْ فَقاتِلُوا أَئِمَّه الْکُفْرِ إِنَّهُمْ لا أَیْمانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ یَنْتَهُونَ|ترجمه=و اگر سوگندهای خویش را پس از پیمان بستن بشکنند و در دین شما زبان به عیب گویی و نیش زدن بگشایند، پس با پیشوایان کفر کارزار کنید زیرا که آنها را [پایبندی به] سوگند [و پیمان] نیست باشد که [از کفر و شرک و پیمانشکنی] بازایستند|سوره=توبه|آیه=۱۲}} | |||
* {{قرآن|وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّه یَدْعُونَ إِلَی النَّارِ وَ یَوْمَ الْقِیامَه لا یُنْصَرُونَ|ترجمه=و آنان را پیشوایانی گردانیدیم که به آتش دوزخ میخوانند و روز رستاخیز یاری نشوند|سوره=قصص|آیه=۴۱}} | |||
{{پایان پاسخ}} | |||
== منابع == | |||
{{پانویس}} | |||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = علوم و معارف قرآن | | شاخه اصلی = علوم و معارف قرآن | ||
خط ۱۷: | خط ۲۰: | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه =- | ||
| تیترها = | | تیترها =- | ||
| ویرایش = | | ویرایش =شد | ||
| لینکدهی = | | لینکدهی =شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
خط ۲۷: | خط ۳۰: | ||
| بازبینی = | | بازبینی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت =ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت =ج | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} |
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۲۵
سؤال
چرا قرآن به پیشوایان کفر هم امام میگوید؟
امام به معنای پیشوا و راهبر است که هم برای پیشوایان کفر استعمال میشود و هم برای پیشوای مومنان.[۱] از همین جهت در قرآن برای رهبران کفر، عبارت: ﴿أَئِمَّه الْکُفْرِ﴾(توبه:۱۲)استفاده شده است.
همانگونه که عدهای مردم را به سمت ایمان میبرند، عدهای نیز جامعه را به سوی شرک و بتپرستی، کفر و فساد میبرند و هر دو عده جلودار هستند. اشکالی ندارد که هم به افرادی که مردم را به ایمان دعوت میکنند، امام گفته شود و هم افرادی که مردم را به کفر میکشانند؛ خداوند دو بار در قرآن به رهبران باطل امام گفته است:
- ﴿وَ إِنْ نَکَثُوا أَیْمانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَ طَعَنُوا فی دینِکُمْ فَقاتِلُوا أَئِمَّه الْکُفْرِ إِنَّهُمْ لا أَیْمانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ یَنْتَهُونَ؛ و اگر سوگندهای خویش را پس از پیمان بستن بشکنند و در دین شما زبان به عیب گویی و نیش زدن بگشایند، پس با پیشوایان کفر کارزار کنید زیرا که آنها را [پایبندی به] سوگند [و پیمان] نیست باشد که [از کفر و شرک و پیمانشکنی] بازایستند﴾(توبه:۱۲)
- ﴿وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّه یَدْعُونَ إِلَی النَّارِ وَ یَوْمَ الْقِیامَه لا یُنْصَرُونَ؛ و آنان را پیشوایانی گردانیدیم که به آتش دوزخ میخوانند و روز رستاخیز یاری نشوند﴾(قصص:۴۱)
منابع
- ↑ راغب اصفهانى، حسين بن محمد، ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن با تفسير لغوى و ادبى قرآن، مترجم: غلامرضا خسروی حسینی، تهران، مرتضوى، چاپ ول، ۱۳۶۹ش، ج۱، ص۱۹۷. قرشى بنابى، علىاكبر، قاموس قرآن، تهران، دار الكتب الإسلاميه، چاپ ششم، ۱۳۷۱ش، ج۱، ص۱۲۰.