کشته اشک
 | این مقاله هماکنون به دست Rahmani در حال ویرایش است. |
این که در زیارت اربعین می‌خوانیم ای کشته شده اشک یعنی چه؟
از مقدس‌ترین و با فضیلت‌ترین زیارت‌هایی که در فرهنگ دینی وارد شده، زیارت قبر ابی عبدالله الحسین(ع) است و برای زیارت هیچ امامی به این اندازه سفارش نشده، به طوری که ترک آن برای شیعه که توان زیارت را دارد امری ناپسند شمرده شده و به نوعی لازم است. امام صادق(ع) فرمودند: «زیارت حسین بن علی(ع) بر هر کس که او را از سوی خداوند «امام» می‌داند واجب است.»[۱]
زیارت یکی از راه‌های یاد و احیای اهداف امام حسین(ع) و الگو قرار دادن تفکرات ناب آن حضرت است. زیارت اربعین یعنی چهلمین روز شهادت آن حضرت و روز بیستم صفر یکی از با فضیلت‌ترین زیارت‌ها است. امام حسن عسکری(ع) خواندن زیارت اربعین را یکی از علامت‌های مؤمن می‌شمارند.[۲]
در فرازی از این زیارت چنین آمده است: «وَصَلِّ عَلی الْحُسَیْنِ الْمَظْلُومِ الشَّهیدِ، قَتیلِ الْعَبَراتِ وَ …؛ و درود فرست بر حسین مظلوم شهید، کشته شده اشک‌ها و …»[۳]
«العبرات» از عبره است یعنی گریه‌ای که از سینه بیرون آید و کنایه از کسی است که با یادآوری مطلب یا شخصی بغض گلویش را می‌گیرد و چشمانش اشک آلود می‌شود. مراد از این که امام حسین(ع) کشته شده اشک‌ها است یعنی که هر کس امام حسین(ع) و واقعه عاشورا را یاد کند، چشمانش اشک آلود می‌گردد. شهیدی که هم یادش گریه‌آور است و هم اشک ریختن در سوگ او ثواب دارد و موجب احیای اهداف عاشورا می‌شود و امامان معصوم(ع) نیز توصیه فراوان بر عزاداری و گریستن بر مصیبت‌های آن حضرت داشته‌اند. امام حسین(ع) می‌فرمایند: «من کشته شده اشک‌هایم.»[۴] و باز فرمود: «من کشته شده اشکم و هیچ مؤمنی مرا یاد نمی‌کند مگر آن که گریه کرده و بغض گلویش را بگیرد و اشک در چشمانش می‌آید.»[۵] و امام صادق(ع) فرمود: «کشته اشک یعنی هیچ مؤمنی او را یاد نمی‌کند مگر گریه کند.»[۶]
بنابراین مراد از کشته شده اشک‌ها یعنی امام حسین(ع) به خاطر اهداف بزرگ و متعالی که داشتند و عده‌ای نگذاشتند این اهداف در جامعه عملی شود و آن حضرت را شهید کردند، بر ملت‌های آزاده چنان این غم و اندوه سنگین است که بر آن حضرت اشک می‌ریزند و حسین(ع) کشته شده‌ای است که اشک‌ها در یاد او سرازیر است.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر
- عاشورا مکتب انتظار، دکتر علی هراتیان.
- حماسه حسینی، شهید مطهری.
منابع
- ↑ ابن قولویه، جعفر، کامل الزیارات، بی جا، مؤسسه نشر الفقاهه، اول، ۱۴۱۷هـ. ق، ص۲۳۶.
- ↑ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، دوم، ۱۴۰۳هـ. ق، ج۹۸, ص۳۲۹.
- ↑ ابن طاوس، رضی الدین، اقبال الاعمال، بی جا، مکتب الاعلام الاسلامی، اول، ۱۴۱۶ هـ. ق، ج۳, ص۳۴۲.
- ↑ قمی، شیخ عباس، منتهی الامال، بی جا، هجرت، ج۱, ص۵۳۸.
- ↑ شیخ صدوق، الامالی، قم، مؤسسه بعثت، اول، ۱۴۱۷ هـ. ق، ص۲۰۰.
- ↑ نوری، حسین، مستدرک الوسائل، قم، ال البیت، دوم، ۱۴۰۸هـ. ق، ج۱۰, ص۳۱۸.