تدوین کتاب‌های حدیثی اهل‌سنت

از ویکی پاسخ
نسخهٔ تاریخ ‏۱۹ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۵۸ توسط Shamloo (بحث | مشارکت‌ها)

سؤال

تدوین کتاب‌های حدیثی توسط اهل سنت در چه زمانی بوده است؟


دوره‌های تاریخی حدیث اهل سنت

محققان تاریخ دانش حدیث در میان اهل سنت را به دوره‌های مختلفی تقسیم کرده‌اند.[۱] بجز دورهٔ اول تاریخ حدیث در میان اهل سنت، که دورهٔ ممانعت از نگارش و تدوین است، در سایر دوره‌ها برای جمع‌آوری، نگارش، تدوین، تبیین و تنقیح روایات در قالب مجموعه‌های روایی محدود یا جوامع روایی مفصل تلاش شده است.

برخی محققان تاریخ حدیث اهل سنت را به ده دوره تقسیم کرده‌اند: دورهٔ ممانعت از تدوین حدیث، دورهٔ نگارش نخستین نگاشته‌های حدیثی، دورهٔ تدوین جوامع روایی، دورهٔ تکمیل جوامع روایی، دورهٔ تنظیم جوامع حدیثی، دورهٔ تنقیح جوامع روایی، دورهٔ ظهور و تکامل دانش‌های حدیثی، دورهٔ رکود دانش‌های حدیثی و نهایتاً دورهٔ شکوفایی دوباره دانش‌های حدیثی.[۲]

دورهٔ منع کتابت و تدوین حدیث

ممانعت از نگارش و تدوین حدیث، که از روی کار آمدن خلیفهٔ اول آغاز شده بود و تا دورهٔ خلافت عمر بن عبدالعزیز (۹۹-۱۰۱ق) ادامه داشت، مورد اجماع همهٔ عالمان شیعه و عموم عالمان اهل سنت است.[۳] برای منع کتابت حدیث در میان عالمان اهل سنت و شیعه دلایل مختلفی ذکر شده است.

این رویکرد که حاصل نگاه غالب در میان صحابیان کبار اهل سنت بود بعداً در میان صحابیان صغار و تابعین تعدیل شد. با این حال، منع کلی کتابت و تدوین حدیث تا زمان حکومت عمر بن عبدالعزیز ادامه داشت. در همین دورهٔ منع، در دو نسل تابعین نگاشته‌های صحابه در قالب صحیفه، به‌عنوان بخشی از میراث حدیثی اهل سنت، در کنار سنت شفاهی رواج داشت. از جملهٔ این صحیفه‌ها می‌توان به صحیفۀ عبدالله بن اوفی، صحیفهٔ سمره و صحیفهٔ جابر اشاره کرد.[۴]

دوره منع تدوین و کتابت حدیث در میان اهل سنت با نامهٔ رسمی عمر بن عبدالعزیز به ابوبکر بن ابن حزم انصاری، حاکم مدینه، به پایان رسید.

نخستین نگاشته‌های حدیثی اهل سنت

.

تدوین جوامع روایی اهل سنت

.

منابع

  1. برای اطلاع مفصل از این دوره‌ها ن.ک: علی نصیری، حدیث‌شناسی، انتشارات سنابل، ج ۱، ص ۷۷-۱۷۳.
  2. علی نصیری، حدیث‌شناسی، انتشارات سنابل، ج ۱، ص ۸۱.
  3. علی نصیری، حدیث‌شناسی، انتشارات سنابل، ج ۱، ص ۸۲.
  4. احمد پاکتچی، «حدیث»، دایرة المعارف بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ج ۲۰، ص ۴۵۵.