حضرت نوح(ع)

سؤال

درباره حضرت نوح در قرآن توضیح دهید؟

نوح یکی از پیامبران الهی است و اولین پیامبر اولوالعزم شناخته می‌شود. ۹۵۰ سال عمر کرده است و پس از آنکه دعوت های او به یکتاپرستی، نتیجه نداد، به فرمان خداوند کشتی ای درست کرد تا در برابر عذاب خداوند که بر قوم او نازل شد، نجات پیدا کنند.

حضرت نوح در قرآن

نام نوح ۴۳ مرتبه در قرآن ذکر شده است. نام یکی از سوره‌های قرآن به نام این پیامبر است. نوح خود را در میان قومش «نذیر مبین» و «رسول امین» معرفی کرده است و سالها قومش را به یکتاپرستی و اطاعت خداوند دعوت کرد و از عذاب بیم داد اما آنها او را تکذیب کردند و پس از مجادلات فراوان او را دروغگو دانستند. قوم نوح او را به سنگسار تهدید کردند. گفتند اگر راست می‌گویی عذابِ خداوند را برای ما بیاور. خداوند به نوح وحی کرد که زین پس کسی به تو ایمان نمی‌آورد و بدو فرمان داد که کشتی‌ای بسازد و خاندانت و مؤمنان را و از هر حیوان نر و ماده‌اش را سوار کشتی کن. پس از این کار، عذاب خداوند نازل شد و همه کافران غرق شدند.

حضرت نوح آنگاه که سوار بر کشتی بود و کافران در حال غرق شدن بودند، بار دیگر از پسر خود تقاضا کرد که به آنان بپیوندد اما پسرش باز هم از پیوستن به او امتناع کرد. حضرت نوح از خداوند تقاضای هدایت و نجات پسرش را کرد اما خداوند نوح را از چنین درخواستی منع کرد.

عمر حضرت نوح

مقالهٔ اصلی: عمر حضرت نوح(ع)

آیه قرآن صراحت دارد که عمر حضرت نوح(ع) بیش از ۹۵۰ سال بوده است:﴿وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوْمِهِ فَلَبِثَ فِيهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمْسِينَ عَامًا؛ ما نوح را بر مردمش به پيامبرى فرستاديم. او هزار سال و پنجاه سال كم در ميان آنان بزيست.﴾(عنکبوت:۱۴)

اوصاف و ویژگی‌های حضرت نوح در قرآن

در قرآن گفته شده است ما نوح را اجابت کردیم و او و خاندانش را از اندوه بزرگ (کرب العظیم) نجات دادیم. و نام نیکی برای او در میان جهانیان قرار دادیم. در قرآن از جانب خدا بر نوح سلام و درود فرستاده شده است و او را نیکوکار و مؤمن معرفی کرده است.

در قرآن از قول نوح گفته شده که به خداوند می‌گوید من شب و روز، آشکار و پنهان قوم خود را دعوت کردم اما جز به فرارشان افزوده نشد و تکبر ورزیدند.

نوح به کافران گفت من به خدا توکل کرده‌ام و شما مکر و حیله خود را به کار برید و مهلتم ندهید.

مطالعه بیشتر

• مکارم شیرازی، ناصر، قصه‌های قرآن، تدوین سید حسن حسینی.
• تفسیر نمونه، مکارم شیرازی، ج۶، ص۲۴۷.