حدیث بوسیدن پیشانی مؤمن
روایتی از امام صادق(ع) نقل شده که بر اساس آن، نوری در پیشانی مؤمن است و سفارش شده پیشانی مؤمن بوسیده شود. آیا این روایت صحیح است؟ منظور از نور در پیشانی مؤمن چیست؟
| اطلاعات حدیث | |
|---|---|
| موضوع | وجود نور در پیشانی مؤمن، بوسیدن پیشانی مؤمن |
| به نقل از | امام صادق(ع) |
| راویان | |
| راوی اصلی | یونس بن ظَبْیان |
| دیگر راویان | حسن بن علی کوفی، عُبَیْس بن هِشام، حسین بن احمد مِنْقَری، ابو علی اَشْعَری |
| سند | |
| اعتبار سند | ضعیف |
| منابع شیعه | الکافی |
بوسیدن پیشانی مؤمن حدیثی است که در کتاب الکافی از امام صادق(ع) نقل شده و سند آن ضعیف است. دلیل ضعف سند وجود حسین بن احمد مِنْقَری، و یونس بن ظَبْیان در سلسله‌سند حدیث است، که عالمان رجالی شیعه آنها را ضعیف شمرده‌اند.
بر اساس این روایت، شیعیان نوری دارند که در دنیا با آن نور شناخته می‌شوند. در این حدیث به شیعیان سفارش شده پیشانی یکدیگر را ببوسند. منظور از نور، نور معرفت و ایمان دانسته شده است. به گفته علامه مجلسی، نور مؤمن را فقط فرشتگان، معصومان(ع) و مؤمنانِ کامل می‌شناسند.
حدیث و ترجمه
«عن ابی عبدالله(ع): إِنَّ لَکُمْ لَنُوراً تُعْرَفُونَ بِهِ فِی الدُّنْیَا حَتَّی إِنَّ أَحَدَکُمْ إِذَا لَقِیَ أَخَاهُ قَبَّلَهُ فِی مَوْضِعِ النُّورِ مِنْ جَبْهَتِهِ».[۱]
| « | امام صادق(ع): «شیعیان نوری دارند که در دنیا با آن نور شناخته می‌شوند و وقتی با همدیگر ملاقات می‌کنند، سزاوار است که پیشانی هم را ببوسند؛ چرا که محل نور در پیشانی شیعه است». | » |
سند
حدیث بوسیدن پیشانی مؤمن توسط شیخ کلینی در کتاب الکافی از امام صادق(ع) نقل شده است. در سند این روایت، ابو علی اَشْعَری،[۲] حسن بن علی کوفی[۳] و عُبَیْس بن هِشام[۴] وجود داردند که هر سه شیعه و ثقه هستند؛ ولی راوی چهارم حسین بن احمد مِنْقَری،[۵] و راوی پنجم یونس بن ظَبْیان، ضعیف شمرده شده‌اند.[۶] بنابراین این حدیث از نظر سندی ضعیف است.
نور معرفت در چهره مؤمن
ملاصالح مازندرانی در شرح حدیث بوسیدن پیشانی مؤمن، فارغ از ضعف سند آن، نوری که در مؤمن وجود دارد را نور معرفت، ایمان، اخلاق و عمل دانسته است. به گفته او، منظور از «تُعْرَفُون؛ شناخته می‌شوند» فرشتگان و افراد صالح هستند که با نگاه به چهره مؤمن، آن نور را دیده و او را می‌شناسند. [۷]
به نظر علامه مجلسی نیز، لازم نیست نور مؤمن را همه بشناسند؛ بلکه فرشتگان و معصومان(ع) آن را می‌بینند و ممکن است مؤمنان کامل نیز آنها را بشناسند. به گفته او، عبارت «تُعْرَفُون» اشاره به آیه ۲۹ سوره فتح دارد.[یادداشت ۱][۸]
منابع
- ↑ کلینی، محمد، الکافی، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق، ج۲، ص۱۸۵، بَابُ التَّقْبِیلِ، حدیث۱.
- ↑ نجاشی، رجال النجاشی، به تحقیق موسی شبیری زنجانی، قم، جامعة المدرسین، ۱۳۶۵ش، ص۹۲.
- ↑ نجاشی، رجال النجاشی، به تحقیق موسی شبیری زنجانی، قم، جامعة المدرسین، ۱۳۶۵ش، ص۶۳.
- ↑ نجاشی، رجال النجاشی، به تحقیق موسی شبیری زنجانی، قم، جامعة المدرسین، ۱۳۶۵ش، ص۲۸۰.
- ↑ رجال النجاشی، ص۵۳؛ رجال الطوسی، ص۳۳۵؛ رجال ابن داوود، ص۴۴۳؛ خلاصه الاقوال علامه حلی، ص۳۱۶ و ….
- ↑ رجال النجاشی، ص۴۴۸؛ رجال الکشی، ص۳۶۳؛ رجال ابن الغضائری، ج۱، ص۱۰۱؛ رجال ابن داوود، ص۵۲۷؛ خلاصه الاقوال علامه حلی، ص۲۶۶ و ….
- ↑ مازندرانی، محمد صالح، شرح الکافی-الأصول و الروضه، تهران، المکتبه الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۸۲ق، ج۹، ص۶۰.
- ↑ مجلسی، محمد باقر، مرآه العقول فی شرح أخبار آل الرسول، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ دوم، ۱۴۰۴ ق، ج۹، ص۷۸.
- ↑ سِیمَاهُمْ فِی وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ؛ نشانه آنها در صورتشان از اثر سجده نمایان است. (فتح:۲۹)