حدیث پنجاه رکعت بودن نمازهای واجب و مستحب

از ویکی پاسخ
سؤال
در حدیثی آمده است که مجموع نمازهای واجب و مستحب پنجاه رکعت است. آیا این حدیث صحیح است؟ تعداد ساعت‌ها در این حدیث بیشتر از ۲۴ ساعت شده؛ آیا معنای ساعت در زمان امامان(ع) و امروزه تفاوت داشته است؟
حدیث پنجاه رکعت بودن نمازهای واجب و مستحب
اطلاعات حدیث
به نقل ازامام کاظم(ع)
راویان
راوی اصلیابوهاشم
سند
اعتبار سندضعیف
منابع شیعهخصال


پنجاه رکعت بودن نمازهای واجب و مستحب محتوای روایتی در کتاب خصال، نوشته شیخ صدوق است که از نظر سند ضعیف شمرده شده است. دلیل ضعف سند آن را، ضعیف بودن و ناشناخته بودن برخی از راویان در سلسله‌سند روایت دانسته‌اند.

این حدیث از نظر محتوایی نیز، با دیگر روایات که نمازهای مستحب و واجب را ۵۱ رکعت دانسته تعارض دارد.

ساعت در قرآن و روایات به معنای لحظه، وقت و «مدت مشخص» است و مراد از آن ساعت به معنای شصت دقیقه امروزی نیست.

متن و ترجمه

ابوهاشم می‌گوید: از امام کاظم(ع) پرسیدم: «چرا نمازهای واجب و مستحب پنجاه رکعت است و کم و زیاد نیست؟» فرمود: «شب دوازده ساعت است و میان طلوع فجر و طلوع آفتاب یک ساعت است؛ روز هم دوازده ساعت است و برای هر ساعتی دو رکعت قرار داده شده است و از غروب آفتاب تا پنهان شدن قرص آن، غَسَق نامیده می‌شود.»

بررسی سند

حدیث پنجاه رکعت بودن نمازهای واجب و مستحب در کتاب خصال، نوشته شیخ صدوق، از امام کاظم(ع) نقل شده است. ابراهیم بن اسحاق یکی از راویان سلسه‌سند روایت است، که شیعه نبوده و از نظر رجاشناسان نیز ضعیف است.[۲] محمد بن حسن بن میمون و ابی‌هاشم خادم دیگر راویان این روایت، در کتاب‌های رجالی ناشناخته شمره شده‌اند.[۳] سند حدیث ضعیف است و قابل استناد نمی‌باشد.

بررسی محتوا

حدیث پنجاه رکعت بودن نمازهای واجب و مستحب با دیگر روایات که نمازهای واجب و مستحب را ۵۱ رکعت دانسته، در تعارض است.[۴]

در این حدیث، دو فاصله زمانی از شبانه‌روز جدا شده است: «میان سپیده‌دم تا برآمدن خورشید» و «میان غروب خورشید تا غروب شفق». علامه مجلسی معتقد است، دلیل جدا کردن این دو ساعت برای موافقت با نظر قدما و اهل کتاب بوده است. او نقل کرده برهمنان هند معتقدند این دو زمان از شب و روز نیستد؛ بلکه مرز میان آنها هستند.[۵]

معنای ساعت

ساعت در قرآن و روایات با ساعت اصطلاحی امروزی متفاوت دانسته شده است. ساعت در قرآن و روایات به معنای لحظه، وقت و «مدت مشخص» است و مراد از آن ساعت به معنای شصت دقیقه امروزی نیست. در این حدیث نیز معنای ساعت با معنای امروزی آن متفاوت است. در این روایت، شب و روز هرکدام دوازده قسمت شده و بین الطلوعین هم یک قسمت شمرده شده است؛ در حالی که با ساعت امروزی در بسیاری از مناطق، بین الطلوعین حدود یک ساعت و نیم است؛ اما در این حدیث، آن هم یک ساعت در نظر گرفته شده است. بین غروب و مغرب نیز یک ساعت لحاظ شده، در حالی که فاصله زمانی بین غروب آفتاب تا اذان مغرب در مناطقی، حدود بیست دقیقه است.

روایت مشابه

روایتی مشابه حدیث پنجاه رکعت بودن نمازهای واجب و مستحب، در کتاب علل الشرایع ذکر شده؛ با این تفاوت که در آخر حدیث، یک رکعت بین غروب و سقوط شفق افزوده شده و نمازهای واجب و مستحب ۵۱ رکعت دانسته شده است.[۶]

سند این روایت نیز ضعیف شمرده شده؛ زیرا محمد بن حسن بن شمَون، یکی از رایان حدیث، در کتاب‌های رجالی واقفی، غلوکننده و ضعیف توصیف شده است.[۷]


منابع

  1. شیخ صدوق، محمد، الخصال، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۴۸۸، حدیث۶۶.
  2. نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، قم، مؤسسه النشر الاسلامی، چاپ ششم، ۱۳۶۵ش، ص۱۹؛ طوسی، محمد بن حسن، رجال الطوسی، قم، مؤسسة النشر الإسلامی، چاپ سوم، ۱۳۷۳ش، ص۴۱۴.
  3. علیاری تبریزی، علی بن عبدالله، بهجة الآمال فی شرح زبدة المقال، تهران، بنیاد فرهنگ اسلامی کوشانپور، چاپ دوم، ۱۴۱۲ق، ج۶، ۳۴۸. نمازی شاهرودی، علی، مستدرکات علم رجال الحدیث، تهران، فرزند مؤلف، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ج۸، ص۴۷۱.
  4. نگاه کنید به: ابن بابویه، محمد بن علی، صفات الشیعة، تهران، اعلمی، چاپ اول، ۱۳۶۲ش، ص۲، حدیث۱. ابن بابویه، محمد بن علی، علل الشرائع، قم، کتابفروشی داوری، چاپ اول، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۳۳۰، باب۲۶، حدیث۱. طوسی، محمد بن الحسن، تهذیب الأحکام، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق، ج۲، ۳، باب۱، حدیث۱ و۲. باب۸. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق، ج۱، ص۲۶۶. و ….
  5. مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج‏۵۶، ص۱.
  6. شیخ صدوق، محمد، علل الشرائع، قم، کتابفروشی داوری، چاپ اول، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۳۲۷، باب۲۳ باب العله آلتی من أجلها صارت الصلاه الفریضه و السنه فی الیوم و اللیله خمسین رکعه، حدیث۱.
  7. رجال النجاشی، ص۳۳۵؛ رجال الطوسی، ص۴۰۲؛ حلی، حسن بن یوسف، رجال العلامة الحلی، قم، الشریف الرضی، چاپ دوم، ۱۴۰۲ق، ص۲۵۲؛ حلی، حسن بن علی، الرجال، تهران، دانشگاه تهران، چاپ اول، ۱۳۴۲ش، ص۵۰۲؛ تفرشی، مصطفی بن حسین، نقد الرجال، قم، موسسة آل البیت (علیهم السلام) لإحیاء التراث، چاپ اول، ۱۳۷۷ش، ج۴، ص۱۷۵؛ قهپایی، عنایةالله، مجمع الرجال، قم، اسماعیلیان، چاپ دوم، ۱۳۶۴ش، ج۵، ص۱۸۵؛ اردبیلی، محمد بن علی، جامع الرواة و ازاحة الاشتباهات عن الطرق و الأسناد، بیروت، دار الأضواء، چاپ اول، ۱۴۰۳ق. ج۱، ص۹۲.