مهاجرین و انصار با توجه به آیه ۱۰۰ سوره توبه: تفاوت میان نسخهها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
== پیشگامان نخستین == | == پیشگامان نخستین == | ||
اینکه پیشگامان نخستین از مهاجران و انصار در آیه ۱۰۰ سوره توبه چه کسانی هستند میان مفسران اختلاف | اینکه پیشگامان نخستین از مهاجران و انصار در آیه ۱۰۰ سوره توبه چه کسانی هستند میان مفسران اختلاف است. مهاجرین کسانی هستند که به دو قبله نماز خواندند و در جنگ بدر حضور داشتند، ولی انصار کسانی هستند که در بیعت عقبهٔ اوّلی شرکت نمودند، که در منا حدود ۱۲ نفر و در بیعت عقبهٔ دوّم ۷۰ نفر از اهل مدینه با پیامبر(ص) بیعت کردند و عدّه ای نیز هنگامی که مصعب بن عمیر برای تعلیم قرآن کریم به مدینه رفته بود ایمان آوردند.<ref>طبرسی، تفسیر جوامع الجامع، ج۲، قم: انتشارات مهر، دوّم، ۱۳۶۷، ص۷۹.</ref> | ||
مهاجرین به پیشگامان در اسلام و هجرت گفته میشود، ولی انصار کسانی بودند که پیامبر(ص) و یاران مهاجرش را یاری دادند.<ref>طباطبائی، سیّد محمد حسین، تفسیر المیزان، ج۹، تهران: دارالکتب الاسلامیه، پنجم، ۱۳۷۲، ص۳۹۲؛ و مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۸، تهران: دارالکتب الاسلامیه، هیجدهم، ۱۳۷۶، ص۱۰۰؛ قرائتی، محسن، تفسیرنور، ج۵، قم: مؤسسهٔ در راه حق، اوّل، ۱۳۷۷، ص۱۲۲.</ref> | مهاجرین به پیشگامان در اسلام و هجرت گفته میشود، ولی انصار کسانی بودند که پیامبر(ص) و یاران مهاجرش را یاری دادند.<ref>طباطبائی، سیّد محمد حسین، تفسیر المیزان، ج۹، تهران: دارالکتب الاسلامیه، پنجم، ۱۳۷۲، ص۳۹۲؛ و مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۸، تهران: دارالکتب الاسلامیه، هیجدهم، ۱۳۷۶، ص۱۰۰؛ قرائتی، محسن، تفسیرنور، ج۵، قم: مؤسسهٔ در راه حق، اوّل، ۱۳۷۷، ص۱۲۲.</ref> | ||
در نتیجه رضایت و خشنودی خدا در آیهٔ یاد شده روی یک عنوان کلّی قرار گرفته و آن هجرت و نصرت و ایمان و عمل صالح است، تمام صحابه مادامی که تحت این عناوین قرار داشتند مورد رضای خدا بودند و زمانی که از تحت این عناوین خارج شدند، از تحت رضایت خدا نیز خارج میشوند، و دیگر به آنها مهاجر و انصاری گفته نمیشود که مورد رضایت خداوند تبارک و تعالی قرار داشته باشند.<ref>تفسیر نمونه، همان، ج۸، صص ۱۰۹–۱۱۰.</ref> | در نتیجه رضایت و خشنودی خدا در آیهٔ یاد شده روی یک عنوان کلّی قرار گرفته و آن هجرت و نصرت و ایمان و عمل صالح است، تمام صحابه مادامی که تحت این عناوین قرار داشتند مورد رضای خدا بودند و زمانی که از تحت این عناوین خارج شدند، از تحت رضایت خدا نیز خارج میشوند، و دیگر به آنها مهاجر و انصاری گفته نمیشود که مورد رضایت خداوند تبارک و تعالی قرار داشته باشند.<ref>تفسیر نمونه، همان، ج۸، صص ۱۰۹–۱۱۰.</ref> |
نسخهٔ ۱۶ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۴۵
این مقاله هماکنون به دست A.rezapour در حال ویرایش است. |
بر اساس آیهٔ ۱۰۰ از سورهٔ توبه، مهاجرین و انصار چه کسانی هستند؟
متن آیه
﴿ | وَالسَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالْأَنْصَارِ وَالَّذِينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسَانٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ۚ ذَٰلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ
و پيشگامان نخستين از مهاجران و انصار، و كسانى كه با نيكوكارى از آنان پيروى كردند، خدا از ايشان خشنود و آنان [نيز] از او خشنودند، و براى آنان باغهايى آماده كرده كه از زير [درختان] آن نهرها روان است. هميشه در آن جاودانهاند. اين است همان كاميابى بزرگ. توبه:۱۰۰ |
﴾ |
پیشگامان نخستین
اینکه پیشگامان نخستین از مهاجران و انصار در آیه ۱۰۰ سوره توبه چه کسانی هستند میان مفسران اختلاف است. مهاجرین کسانی هستند که به دو قبله نماز خواندند و در جنگ بدر حضور داشتند، ولی انصار کسانی هستند که در بیعت عقبهٔ اوّلی شرکت نمودند، که در منا حدود ۱۲ نفر و در بیعت عقبهٔ دوّم ۷۰ نفر از اهل مدینه با پیامبر(ص) بیعت کردند و عدّه ای نیز هنگامی که مصعب بن عمیر برای تعلیم قرآن کریم به مدینه رفته بود ایمان آوردند.[۱]
مهاجرین به پیشگامان در اسلام و هجرت گفته میشود، ولی انصار کسانی بودند که پیامبر(ص) و یاران مهاجرش را یاری دادند.[۲]
در نتیجه رضایت و خشنودی خدا در آیهٔ یاد شده روی یک عنوان کلّی قرار گرفته و آن هجرت و نصرت و ایمان و عمل صالح است، تمام صحابه مادامی که تحت این عناوین قرار داشتند مورد رضای خدا بودند و زمانی که از تحت این عناوین خارج شدند، از تحت رضایت خدا نیز خارج میشوند، و دیگر به آنها مهاجر و انصاری گفته نمیشود که مورد رضایت خداوند تبارک و تعالی قرار داشته باشند.[۳]
منابع
- ↑ طبرسی، تفسیر جوامع الجامع، ج۲، قم: انتشارات مهر، دوّم، ۱۳۶۷، ص۷۹.
- ↑ طباطبائی، سیّد محمد حسین، تفسیر المیزان، ج۹، تهران: دارالکتب الاسلامیه، پنجم، ۱۳۷۲، ص۳۹۲؛ و مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۸، تهران: دارالکتب الاسلامیه، هیجدهم، ۱۳۷۶، ص۱۰۰؛ قرائتی، محسن، تفسیرنور، ج۵، قم: مؤسسهٔ در راه حق، اوّل، ۱۳۷۷، ص۱۲۲.
- ↑ تفسیر نمونه، همان، ج۸، صص ۱۰۹–۱۱۰.