ایمان کامل به خدا و ترس از مردم: تفاوت میان نسخه‌ها
ابرابزار |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
روایت | روایت ایمان به خدا و ترس از مردم، با شکل‌های مختلف در کتاب‌های حدیثی از معصوم نقل شده است: مانند: {{متن عربی|مَنْ آنسَ باللهِ استوحَشَ مِنَ الناس|ترجمه=هر کس با خدا انس بگیرد، از مردم وحشت دارد.}}<ref>عبدالوهاب بن محمد تمیمی، غرر الحکم و درر الکلم، شرح محمد خوانساری، تهران، دانشگاه تهران، چاپ سوم، ۱۳۶۶، ج۵، ص۲۳۲.</ref> {{متن عربی|مَنْ استوحشَ مِنَ الناسِ أنسَ باللهِ سبحانَه|ترجمه=کسی از مردم دوری گزیند، با خدای سبحان انس بگیرد.}} و {{متن عربی|ثمره الاُنسِ بالله الإستیحاشُ مِنَ الناس|ترجمه=ثمره انس با خدا، دوری گزیدن از مردم است.}}<ref>همان.</ref> <ref>کتاب غرر الحکم، شرح رسولی محلاتی، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۷، ج۱، ص۱۳۷.</ref> واژه «انس» در بعضی از جوامع روایی به صورت ثلاثی مجرد (أنس) و در بعضی دیگر به صورت ثلاثی مزید آمده‌است (آنس).<ref>مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، بیروت، مؤسسه وفاء، ۱۴۰۴، ج۷۵، ص۳۷۷ و ج۶۷، ص۱۱.</ref> | ||
زندگی اجتماعی با همه اهمیتش، نمی‌تواند ارزش مطلق دانسته شود. در بعضی مواقع لازم است جامعه‌گریزی و هجرت از مردم را که قرآن به چند نمونه از آن اشاره کرده است، انتخاب نمود. مانند: | |||
* داستان [[اصحاب کهف]] که آن جوانان صالح از اجتماع و مردم فاسد زمانه خود کناره‌گیری نمودند و [[قرآن]] نیز از آنها ستایش کرده است.<ref>کهف/۱۶.</ref> | |||
* کناره‌گیری [[حضرت ابراهیم(ع)]] از جامعه شرک آلود نمرودی.<ref>مریم/۴۸.</ref> | |||
* رهبانیت اصحاب [[حضرت عیسی(ع)]] به خاطر حفظ دین.<ref>حدید/۲۷.</ref> | |||
در قرآن به همان اندازه که به محبت کردن به مردم اهمیت داده شده‌است، به تبری از بعضی از انسان‌ها و دور شدن از آنها نیز اهمیت داده شده است، همان‌طور که در کنار بحث صلح و مسالمت، از جهاد نیز بحث کرده است.<ref>مصباح یزدی، محمد تقی، اخلاق در قرآن، قم، مؤسسه پژوهشی امام خمینی، ۱۳۷۷، ج۳، ص۳۳–۳۴.</ref> قرآن توصیه می‌کند که در برخی مواقع برای حفظ دین لازم است از اجتماع و مردم کناره‌گیری کرد. به عنوان نمونه می‌فرماید: «حقاً که ابراهیم و یارانش الگوی نیکو هستند برای شما، هنگامی که به قوم خود گفتند: ما از شما و آنچه که می‌پرستید بیزاریم.».<ref>ممتحنه، ۴؛ جوادی آملی، عبدالله، حیات حقیقی انسان در قرآن، انتشارات اسراء، ۱۳۸۲، چاپ اول، ج۱۵، ص۲۳۴.</ref> | |||
روایت مورد سؤال در مقام توصیه اخلاقی است. زمانی که انسان به خدا نزدیکتر شود، خود را از جاذبه‌های دنیوی دور نگه می‌دارد و دلبستگی را از تعلقات دنیوی می‌رهاند. مراد روایت که الفت و انس به خدا، سبب وحشت از مردم می‌شود وحشت و ترس از خود مردم نیست، بلکه انسان با تقوا، از گناهان مردم وحشت دارد و دوست دارد از آنها دوری کند، تا گناه او را غافل و از رحمت خداوند دور نسازد. | |||
روایت مورد سؤال در مقام توصیه اخلاقی است. زمانی که انسان به خدا | |||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
| خط ۳۱: | خط ۲۳: | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = | | شاخه اصلی =حدیث | ||
|شاخه فرعی۱ = | |شاخه فرعی۱ =فقه الحدیث | ||
|شاخه فرعی۲ = | |شاخه فرعی۲ = | ||
|شاخه فرعی۳ = | |شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه =- | ||
| تیترها = | | تیترها =شد | ||
| ویرایش = | | ویرایش =شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی =شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| خط ۴۷: | خط ۳۹: | ||
| بازبینی = | | بازبینی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت =ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت =ج | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
نسخهٔ ۱۰ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۰۹
 | این مقاله هماکنون به دست Rahmani در حال ویرایش است. |
حدیث «هر که به خدا ایمان کامل داشته باشد از مردم وحشت می‌کند» را توضیح دهید؟
روایت ایمان به خدا و ترس از مردم، با شکل‌های مختلف در کتاب‌های حدیثی از معصوم نقل شده است: مانند: «مَنْ آنسَ باللهِ استوحَشَ مِنَ الناس؛ هر کس با خدا انس بگیرد، از مردم وحشت دارد.»[۱] «مَنْ استوحشَ مِنَ الناسِ أنسَ باللهِ سبحانَه؛ کسی از مردم دوری گزیند، با خدای سبحان انس بگیرد.» و «ثمره الاُنسِ بالله الإستیحاشُ مِنَ الناس؛ ثمره انس با خدا، دوری گزیدن از مردم است.»[۲] [۳] واژه «انس» در بعضی از جوامع روایی به صورت ثلاثی مجرد (أنس) و در بعضی دیگر به صورت ثلاثی مزید آمده‌است (آنس).[۴]
زندگی اجتماعی با همه اهمیتش، نمی‌تواند ارزش مطلق دانسته شود. در بعضی مواقع لازم است جامعه‌گریزی و هجرت از مردم را که قرآن به چند نمونه از آن اشاره کرده است، انتخاب نمود. مانند:
- داستان اصحاب کهف که آن جوانان صالح از اجتماع و مردم فاسد زمانه خود کناره‌گیری نمودند و قرآن نیز از آنها ستایش کرده است.[۵]
- کناره‌گیری حضرت ابراهیم(ع) از جامعه شرک آلود نمرودی.[۶]
- رهبانیت اصحاب حضرت عیسی(ع) به خاطر حفظ دین.[۷]
در قرآن به همان اندازه که به محبت کردن به مردم اهمیت داده شده‌است، به تبری از بعضی از انسان‌ها و دور شدن از آنها نیز اهمیت داده شده است، همان‌طور که در کنار بحث صلح و مسالمت، از جهاد نیز بحث کرده است.[۸] قرآن توصیه می‌کند که در برخی مواقع برای حفظ دین لازم است از اجتماع و مردم کناره‌گیری کرد. به عنوان نمونه می‌فرماید: «حقاً که ابراهیم و یارانش الگوی نیکو هستند برای شما، هنگامی که به قوم خود گفتند: ما از شما و آنچه که می‌پرستید بیزاریم.».[۹]
روایت مورد سؤال در مقام توصیه اخلاقی است. زمانی که انسان به خدا نزدیکتر شود، خود را از جاذبه‌های دنیوی دور نگه می‌دارد و دلبستگی را از تعلقات دنیوی می‌رهاند. مراد روایت که الفت و انس به خدا، سبب وحشت از مردم می‌شود وحشت و ترس از خود مردم نیست، بلکه انسان با تقوا، از گناهان مردم وحشت دارد و دوست دارد از آنها دوری کند، تا گناه او را غافل و از رحمت خداوند دور نسازد.
منابع
- ↑ عبدالوهاب بن محمد تمیمی، غرر الحکم و درر الکلم، شرح محمد خوانساری، تهران، دانشگاه تهران، چاپ سوم، ۱۳۶۶، ج۵، ص۲۳۲.
- ↑ همان.
- ↑ کتاب غرر الحکم، شرح رسولی محلاتی، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۷، ج۱، ص۱۳۷.
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، بیروت، مؤسسه وفاء، ۱۴۰۴، ج۷۵، ص۳۷۷ و ج۶۷، ص۱۱.
- ↑ کهف/۱۶.
- ↑ مریم/۴۸.
- ↑ حدید/۲۷.
- ↑ مصباح یزدی، محمد تقی، اخلاق در قرآن، قم، مؤسسه پژوهشی امام خمینی، ۱۳۷۷، ج۳، ص۳۳–۳۴.
- ↑ ممتحنه، ۴؛ جوادی آملی، عبدالله، حیات حقیقی انسان در قرآن، انتشارات اسراء، ۱۳۸۲، چاپ اول، ج۱۵، ص۲۳۴.