گریه امام زمان(ع) برای امام حسین(ع): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|امام حسین}}گریه امام زمان(ع) برای امام حسین(ع) از قسمتی از زیارت ناحیه مقدسه استنباط شده است. زیارت ناحیه مقدسه زیارتی است که | {{درگاه|امام حسین}}'''گریه امام زمان(ع) برای امام حسین(ع)''' از قسمتی از زیارت ناحیه مقدسه استنباط شده که امام زمان(ع) از گریه و اندوه همیشگی خود برای جدش امام حسین(ع) یاد کرده است. | ||
زیارت ناحیه مقدسه زیارتی است که در آن امام زمان(ع) جدش امام حسین(ع) را زیارت کرده و مصائب امام(ع)، یاران و خانوادهاش در کربلا را برشمرده و از غم و اندوه خود برای آنان سخن گفته است.<ref>محمدی ریشهری، محمد، دانشنامه امام حسين عليه السلام بر پايه قرآن، حديث و تاریخ، قم، مؤسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، ۱۳۸۸ش، ج۱۲، ص۲۷۱. </ref> در قسمتی از این زیارت نامه آمده است: {{عربی|فَلَأَنْدُبَنَّکَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً، وَ لَأَبْکِیَنَّ عَلَیْکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً، حَسْرَةً عَلَیْکَ وَ تَأَسُّفاً عَلَى مَا دَهَاکَ وَ تَلَهُّفاً، حَتَّى أَمُوتَ بِلَوْعَةِ الْمُصَابِ وَ غُصَّةِ الِاکْتِیَاب|ترجمه=صبح و شام بر تو مویه میكنم و به جای اشک برای تو خون میگریم، از روی حسرت و افسوس بر مصیبتهایی كه برتو وارد شد؛ تا جایی كه از فرط اندوهِ مصیبت، و غم و شدت حزن جان سپارم}}.<ref>مشهدی، ابوعبدالله محمد بن جعفر، المزار الکبیر، تحقیق جواد القيومی الاصفهانی، قم، مؤسسة النشر الإسلامی، ۱۴۱۹ق، ص۵۰۱.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == |
نسخهٔ ۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۳۵
از کجا گفته شده که امام زمان(ع) همیشه برای مصیبت جدش امام حسین(ع) گریه میکند؟
گریه امام زمان(ع) برای امام حسین(ع) از قسمتی از زیارت ناحیه مقدسه استنباط شده که امام زمان(ع) از گریه و اندوه همیشگی خود برای جدش امام حسین(ع) یاد کرده است.
زیارت ناحیه مقدسه زیارتی است که در آن امام زمان(ع) جدش امام حسین(ع) را زیارت کرده و مصائب امام(ع)، یاران و خانوادهاش در کربلا را برشمرده و از غم و اندوه خود برای آنان سخن گفته است.[۱] در قسمتی از این زیارت نامه آمده است: «فَلَأَنْدُبَنَّکَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً، وَ لَأَبْکِیَنَّ عَلَیْکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً، حَسْرَةً عَلَیْکَ وَ تَأَسُّفاً عَلَى مَا دَهَاکَ وَ تَلَهُّفاً، حَتَّى أَمُوتَ بِلَوْعَةِ الْمُصَابِ وَ غُصَّةِ الِاکْتِیَاب؛ صبح و شام بر تو مویه میكنم و به جای اشک برای تو خون میگریم، از روی حسرت و افسوس بر مصیبتهایی كه برتو وارد شد؛ تا جایی كه از فرط اندوهِ مصیبت، و غم و شدت حزن جان سپارم».[۲]