سپردن توشه آخرت به مستمند: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
منظور از این جمله امام علی (ع) در نامه ۳۱ نهج البلاغه که می‌فرماید: «اگر مستمندی را دیدی که توشه‌ات را تا قیامت می‌برد و فردا که به آن نیاز داری به تو بازمی‌گرداند، کمک او را غنیمت شمار» چیست؟ | منظور از این جمله امام علی(ع) در نامه ۳۱ نهج البلاغه که می‌فرماید: «اگر مستمندی را دیدی که توشه‌ات را تا قیامت می‌برد و فردا که به آن نیاز داری به تو بازمی‌گرداند، کمک او را غنیمت شمار» چیست؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
'''سپردن توشه آخرت به مستمند''' در نامه [[امام علی(ع)]] به [[امام حسن(ع)]] توصیه شده و مقصود | {{درگاه|سنت}} | ||
'''سپردن توشه آخرت به مستمند''' مضمونی است که در نامه [[امام علی(ع)]] به [[امام حسن(ع)]] به آن توصیه شده و مقصود [[صدقه دادن]] و [[انفاق در قرآن|انفاق در راه خداوند]] بوده که توشه مناسبی برای [[آخرت]] است. بنابر آنچه در [[نامه ۳۱ نهج‌البلاغه]] نقل شده، علی(ع) سفارش میکند «اگر مستمندی را دیدی که توشه‌ات را تا قیامت می‌برد و فردا که به آن نیاز داری به تو بازمی‌گرداند، کمک او را غنیمت بشمار و زاد و توشه را بر دوش او بگذار». | |||
==متن روایت== | == متن روایت == | ||
امام علی(ع) خطاب به امام حسن(ع): | امام علی(ع) خطاب به امام حسن(ع) می‌فرماید: | ||
{{عربی بزرگ| | {{عربی بزرگ|وَ إِذَا وَجَدْتَ مِنْ أَهْلِ الْفَاقَه مَنْ يَحْمِلُ لَكَ زَادَكَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَه فَيُوَافِيكَ بِهِ غَداً حَيْثُ تَحْتَاجُ إِلَيْهِ فَاغْتَنِمْهُ|ترجمه= اگر مستمندی را دیدی که توشه‌ات را تا قیامت می‌برد و فردا که به آن نیاز داری به تو بازمی‌گرداند، کمک او را غنیمت بشمار، و زاد و توشه را بر دوش او بگذار.<ref>سید رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغه، تصحیح صبحی صالح، قم، هجرت، ۱۴۱۴ق، نامه۳۱، ص۳۹۸.</ref>}} | ||
==کمک گرفتن در حمل توشه قیامت== | == کمک گرفتن در حمل توشه قیامت == | ||
مقصود از تعبیر مستمندی که توشه انسان را تا آخرت می‌برد، در کلام امام علی(ع) را [[صدقه|انفاق در راه خدا]] و کمک به نیازمندان در دنیا | مقصود از تعبیر مستمندی که توشه انسان را تا آخرت می‌برد، در کلام [[امام علی(ع)]] را [[صدقه|انفاق در راه خدا]] و کمک به نیازمندان در [[دنیا]] دانسته‌اند. براساس سخن امام(ع) [[صدقه]] در حقیقت پس‌اندازی است که به هنگام نیازمندی [[انسان]] در روز [[قیامت]]، به وی بازخواهد گشت. این [[انفاق]]، کفاره [[گناهان]] او خواهد شد و سختی‌های رسیدن به [[بهشت]] را بر وی آسان خواهد ساخت. به همین جهت حضرت توصیه میکند فرصت‌های موجود را باید غنیمت شمرد.<ref>ابن أبي الحديد، عبد الحميد بن هبه الله، شرح نهج البلاغه لابن أبي الحديد، قم، کتابخانه آیه الله مرعشی نجفی، چاپ اول، ۱۴۰۴ق، ج۱۶، ص۸۶.</ref> | ||
در جملات [[امیرالمؤمنین(ع)]] لطافت و ظرافتی به کار رفته که قابل توجه است، زیرا در این کلام، شخص فقیر و مستمندی که به سوی [[انسان]] می‌‌آید تا از او چیزی طلب کند، در حقیقت برای خدمت کردن به او آمده؛ او می‌‌آید تا داوطلبانه بار ما را به دوش بگیرد و با کمال علاقه و صمیمیت آن را به منزل برساند. پس کمک به مستمندان در دید ظاهری، [[انفاق]] کردن و کمک نمودن به آنان است، اما در واقعیت، مطلب به عکس است. در مکتب تربیتی امیرالمومنین(ع) باید وجود آن مستمندی که رو به ما آورده و چشم به احسان ما دوخته است، غنیمت شمرد و بر او آفرین گفت و از خدمت بی‌شائبه و مخلصانۀ او تشکر و سپاسگزاری نمود.<ref name=":0">کریمی جهرمی، علی، به سوی مدینه فاضله، قم، راسخون، ۱۳۷۶ش.</ref> | |||
[[امام علی بن الحسین زین العابدین(ع)]] همین منطق آسمانی و پرافتخار را تعقیب می‌‌فرمود؛ نقل کرده‌اند هنگامی که سائل و مستمندی نزد [[امام سجاد(ع)]] می‌‌آمد می‌‌فرمودند: {{عربی|کان إذا أتاهُ السائلُ یقول: 'مَرحَباً بِمَن یَحمِلُ لِی زَادی إلی الآخرة|ترجمه=آفرین بر کسی که زاد و توشۀ مرا برای من به سوی آخرت حمل میکند}}<ref>اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه، تبریز، بنی هاشمی، ۱۳۸۱ق، ج ۲ ص ۷۲.</ref>.<ref name=":0" /> | |||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
==جستارهای وابسته== | |||
== جستارهای وابسته == | |||
# [[حدیث ثواب ۱۸ برابری قرض دادن]] | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| خط ۲۴: | خط ۳۱: | ||
|شاخه فرعی۳ = | |شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{ | {{ارزیابی | ||
| شناسه =شد | | شناسه = شد | ||
| | | عکس = <!--خالی | شد--> | ||
| | | درگاه = شد | ||
| | | ادبیات = شد | ||
| | | پیوند = شد | ||
| | | ناوبری = <!--خالی | شد--> | ||
| | | تغییرمسیر = <!--خالی | شد--> | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = شد | ||
| | | ارزیابی کمی = شد | ||
| | | ارزیابی کیفی = شد | ||
| اولویت =ج | | اولویت = ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت = متوسط | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۹ آوریل ۲۰۲۵، ساعت ۱۲:۰۵
منظور از این جمله امام علی(ع) در نامه ۳۱ نهج البلاغه که می‌فرماید: «اگر مستمندی را دیدی که توشه‌ات را تا قیامت می‌برد و فردا که به آن نیاز داری به تو بازمی‌گرداند، کمک او را غنیمت شمار» چیست؟
سپردن توشه آخرت به مستمند مضمونی است که در نامه امام علی(ع) به امام حسن(ع) به آن توصیه شده و مقصود صدقه دادن و انفاق در راه خداوند بوده که توشه مناسبی برای آخرت است. بنابر آنچه در نامه ۳۱ نهج‌البلاغه نقل شده، علی(ع) سفارش میکند «اگر مستمندی را دیدی که توشه‌ات را تا قیامت می‌برد و فردا که به آن نیاز داری به تو بازمی‌گرداند، کمک او را غنیمت بشمار و زاد و توشه را بر دوش او بگذار».
متن روایت
امام علی(ع) خطاب به امام حسن(ع) می‌فرماید:
| « | وَ إِذَا وَجَدْتَ مِنْ أَهْلِ الْفَاقَه مَنْ يَحْمِلُ لَكَ زَادَكَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَه فَيُوَافِيكَ بِهِ غَداً حَيْثُ تَحْتَاجُ إِلَيْهِ فَاغْتَنِمْهُ
اگر مستمندی را دیدی که توشه‌ات را تا قیامت می‌برد و فردا که به آن نیاز داری به تو بازمی‌گرداند، کمک او را غنیمت بشمار، و زاد و توشه را بر دوش او بگذار.[۱] |
» |
کمک گرفتن در حمل توشه قیامت
مقصود از تعبیر مستمندی که توشه انسان را تا آخرت می‌برد، در کلام امام علی(ع) را انفاق در راه خدا و کمک به نیازمندان در دنیا دانسته‌اند. براساس سخن امام(ع) صدقه در حقیقت پس‌اندازی است که به هنگام نیازمندی انسان در روز قیامت، به وی بازخواهد گشت. این انفاق، کفاره گناهان او خواهد شد و سختی‌های رسیدن به بهشت را بر وی آسان خواهد ساخت. به همین جهت حضرت توصیه میکند فرصت‌های موجود را باید غنیمت شمرد.[۲]
در جملات امیرالمؤمنین(ع) لطافت و ظرافتی به کار رفته که قابل توجه است، زیرا در این کلام، شخص فقیر و مستمندی که به سوی انسان می‌‌آید تا از او چیزی طلب کند، در حقیقت برای خدمت کردن به او آمده؛ او می‌‌آید تا داوطلبانه بار ما را به دوش بگیرد و با کمال علاقه و صمیمیت آن را به منزل برساند. پس کمک به مستمندان در دید ظاهری، انفاق کردن و کمک نمودن به آنان است، اما در واقعیت، مطلب به عکس است. در مکتب تربیتی امیرالمومنین(ع) باید وجود آن مستمندی که رو به ما آورده و چشم به احسان ما دوخته است، غنیمت شمرد و بر او آفرین گفت و از خدمت بی‌شائبه و مخلصانۀ او تشکر و سپاسگزاری نمود.[۳]
امام علی بن الحسین زین العابدین(ع) همین منطق آسمانی و پرافتخار را تعقیب می‌‌فرمود؛ نقل کرده‌اند هنگامی که سائل و مستمندی نزد امام سجاد(ع) می‌‌آمد می‌‌فرمودند: «کان إذا أتاهُ السائلُ یقول: 'مَرحَباً بِمَن یَحمِلُ لِی زَادی إلی الآخرة؛ آفرین بر کسی که زاد و توشۀ مرا برای من به سوی آخرت حمل میکند»[۴].[۳]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ سید رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغه، تصحیح صبحی صالح، قم، هجرت، ۱۴۱۴ق، نامه۳۱، ص۳۹۸.
- ↑ ابن أبي الحديد، عبد الحميد بن هبه الله، شرح نهج البلاغه لابن أبي الحديد، قم، کتابخانه آیه الله مرعشی نجفی، چاپ اول، ۱۴۰۴ق، ج۱۶، ص۸۶.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ کریمی جهرمی، علی، به سوی مدینه فاضله، قم، راسخون، ۱۳۷۶ش.
- ↑ اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه، تبریز، بنی هاشمی، ۱۳۸۱ق، ج ۲ ص ۷۲.