آیه‌ای برای بیداری از خواب: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۴: خط ۴:
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
[[امام صادق(ع)]] بر اساس روایتی، توصیه کرده است که هر کس آیه آخر سوره کهف را در وقت خواب بخواند، در هر ساعتی که بخواهد بیدار می‌شود.<ref>تفسیر جوامع الجامع، ج‏۲، ص۳۸۳.</ref>
[[امام صادق(ع)]] بر اساس روایتی، توصیه کرده است که هر کس آیه آخر سوره کهف را در وقت خواب بخواند، در هر ساعتی که بخواهد بیدار می‌شود.<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق، ج۲، ص۵۴۰، حدیث۱۷.</ref>


آیه آخر [[سوره کهف]] (آیه ۱۱۰) چنین است:
آیه آخر [[سوره کهف]] (آیه ۱۱۰) چنین است:


{{قرآن|قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یُوحَیٰ إِلَیَّ أَنَّمَا إِلٰهُکُمْ إِلٰهٌ وَاحِدٌ ۖ فَمَنْ کَانَ یَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا یُشْرِکْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا|ترجمه=بگو: «من هم مِثل شما بشری هستم و[لی] به من وحی می‌شود که خدای شما خدایی یگانه است. پس هر کس به لقای پروردگار خود امید دارد باید به کار شایسته بپردازد، و هیچ‌کس را در پرستش پروردگارش شریک نسازد.|سوره=|آیه=}}
{{قرآن بزرگ|قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یُوحَیٰ إِلَیَّ أَنَّمَا إِلٰهُکُمْ إِلٰهٌ وَاحِدٌ ۖ فَمَنْ کَانَ یَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا یُشْرِکْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا|
ترجمه=بگو: من فقط بشری هستم مثل شما؛ به من وحی می‌شود که تنها معبودتان معبود یگانه است؛ پس هر که به لقای پروردگارش امید دارد، باید کاری شایسته انجام دهد و هیچ‌کس را در عبادت پروردگارش شریک نکند.}}


{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}
خط ۲۷: خط ۲۸:
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه =
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر = شد
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
  | بازبینی =شد
  | بازبینی =شد

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۸ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۵۵

سؤال

آیه‌ای برای بیداری از خواب وجود دارد؟

امام صادق(ع) بر اساس روایتی، توصیه کرده است که هر کس آیه آخر سوره کهف را در وقت خواب بخواند، در هر ساعتی که بخواهد بیدار می‌شود.[۱]

آیه آخر سوره کهف (آیه ۱۱۰) چنین است:


منابع

  1. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق، ج۲، ص۵۴۰، حدیث۱۷.