منع امام حسین(ع) از رفتن به کوفه توسط محمد بن حنفیه
 | این مقاله هماکنون به دست A.rezapour در حال ویرایش است. |
اولاَ: در وقائع تاریخی یکی از مسائلی که باید رعایت شود، دقت نظر و تحقیق گسترده درباره وقائع و افراد است به طوری که قطعاً نمی‌توان از دو یا چند گزارش تاریخی، به نتیجه قطعی درباره چیزی رسید. همیشه باید تا جایی که امکان دارد همه قرائن و شواهد و ادله را دیده و با رفع تعارض‌ها و تناقضات آن، نظر صحیح و صائب را از بین آنها بیرون کشیده و بر آن تمرکز کرد. این موضوع درباره تاریخ متصل و مربوط به شیعه و اهل بیت «ع» به علت انگیزه‌های زیاد برای تحریف و تغییر واقعیات از طرف دشمنان و بدخواهان یا به علت بودن حکومت و قدرت در دست مخالفان اهل بیت «ع»، باید بسیار بیشتر و بهتر رعایت شود.
ثانیاً: این کلام محمد بن حنفیه هرگز این معنا را نمی‌رساند که امام حسین «ع» معصوم نبود بلکه وی از باب مشورت و خیر خواهی برای برادر عزیزشان امام حسین «ع» مطالبی را بیان می‌کند، چگونه است که خداوند به پیامبرش امر می‌کند که با مسلمانان مشورت کن و از آنان مشورت بگیر و این تناقضی با عصمت ایشان ندارد و اگر این موضوع برای یکی از ائمه اتفاق افتد دلالت بر عدم عصمت ایشان دارد!!!
ثالثاً: خوب است به صدر و ذیل کلام محمد بن حنفیه هم اشاره شود تا میزان ارادت و جایگاه امام حسین «ع» در نزد برادرش بیشتر و بهتر واضح شود. در ابتدای کلامش آمده: چون محمد بن حنفیه دانست که امام حسین «ع» قصد خروج دارد به خدمت ایشان رسید و گفت: ای برادر شما محبوب‌ترین و عزیزترین انسان‌ها در نزد من هستید و من به چه کسی جز شما باید خیر خواهی و نصحیت خودم را برسانم!؟............. ای برادر! بدرستی که تو صحیح‌ترین نظرات را داری و در مقام عمل بهترین و محکم‌ترین عمل را انجام می‌دهی.
رابعاً: در روایتی؛ محمد بن حنفیه خطاب به امام سجاد «ع» چنین می‌گوید: «ای فرزند برادرم! می‌دانم که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) وصایت و امامت بعد از خودش را به امیر المومنین «ع» تفویض فرمود و پس از ایشان به امام حسن «ع» و سپس به امام حسین «ع» رسید…» این بیان محمد بن حنفیه تصریح به امامت و شؤون آن برای امام حسین «ع» دارد.
بنابراین نمی‌توان با تمسک به چنین گزیده کلام‌هایی شبهاتی از این دست را مطرح کرد.