عدم حضور ابوبکر و عمر در غسل و کفن پیامبر(ص): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}}طبق مدارک اهل سنت، آیا ابوبکر و عمر در غسل و کفن پیامبر(ص) شرکت داشتند؟{{پایان سوال}} | ||
{{پایان سوال}} | |||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
منابع اهل‌سنت به عدم حضور [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبکر]] و [[عمر بن خطاب|عمر]] هنگام غسل و کفن [[پیامبر اسلام(ص)]] اشاره کرده و آورده‌اند که آنها در [[سقیفه بنی‌ساعده]] مشغول تعیین خلیفه بعد از پیامبر(ص) بودند. [[امام علی(ع)]] به همراه چند نفر دیگر مانند [[اسامه بن زید]]، [[عباس بن عبدالمطلب]] و پسرانِ عباس با نام‌های فضل و قُثَم به کفن کردن رسول خدا(ص) پرداخته و ایشان را در دو قطعه پارچه صحاری (یَمَنی) و یک قطعه سرتاسری پیچیدند.<ref>ابن خلدون، العبر، ترجمه، آیتی، عبد المحمد، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی، ۱۳۶۳ش، چاپ اول، ج۱، ص۴۷۰.</ref> | |||
طبری از مورخان مشهور اهل‌سنت در بیان جزئیات حادثه آورده که عمر، وفات پیامبر(ص) را انکار کرد و کسانی که به وفات پیامبر(ص) اشاره می‌کردند را تهدید به کشتن نمود؛ تا اینکه با سخنان ابوبکر، وفات پیامبر را پذیرفت. سپس ابوبکر و عمر متوجه حضور [[انصار]] در سقیفه بنی‌ساعده شده و به همراه [[ابو عبیده جراح]] به سقیفه رفتند.<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ترجمه پاینده، ابو القاسم، تهران، اساطیر، ۱۳۷۵ش، چاپ پنجم، ج۴، ص۱۳۲۸–۱۳۲۷.</ref> طبری نقل می کند که علی بن ابی‌طالب و تعدادی دیگر عهده‌دار غسل پیامبر شدند.<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ترجمه پاینده، ابو القاسم، تهران، اساطیر، ۱۳۷۵ش، چاپ پنجم، ج۴، ص۱۳۳۸.</ref> ابن‌سعد مورخ قرن سوم نیز در الطبقات الکبری به سندهای مختلف روایت کرده که پیامبر اکرم(ص) را علی(ع) با کمک عباس، فضل، قثم و اسامه غسل دادند.<ref>محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ترجمه مهدوی دامغانی، محمود، تهران، فرهنگ و اندیشه، ۱۳۴۷ش، ج۲، ص۲۷۰–۲۴۸.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | |||
[[حضور ابوبکر و عمر در دفن پیامبر(ص)]] | |||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
==منابع== | |||
== منابع == | |||
{{پانویس}} | |||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = تاریخ | | شاخه اصلی = تاریخ | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۲: | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه =- | ||
| تیترها = | | تیترها =- | ||
| ویرایش = | | ویرایش =شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی =شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر =شد | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی = | | بازبینی =شد | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت =ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت =ب | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
[[fr:Absence d'Abu Bakr et de Umar le jour du décès du Prophète (s)]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۱۱
سؤال
طبق مدارک اهل سنت، آیا ابوبکر و عمر در غسل و کفن پیامبر(ص) شرکت داشتند؟
منابع اهل‌سنت به عدم حضور ابوبکر و عمر هنگام غسل و کفن پیامبر اسلام(ص) اشاره کرده و آورده‌اند که آنها در سقیفه بنی‌ساعده مشغول تعیین خلیفه بعد از پیامبر(ص) بودند. امام علی(ع) به همراه چند نفر دیگر مانند اسامه بن زید، عباس بن عبدالمطلب و پسرانِ عباس با نام‌های فضل و قُثَم به کفن کردن رسول خدا(ص) پرداخته و ایشان را در دو قطعه پارچه صحاری (یَمَنی) و یک قطعه سرتاسری پیچیدند.[۱]
طبری از مورخان مشهور اهل‌سنت در بیان جزئیات حادثه آورده که عمر، وفات پیامبر(ص) را انکار کرد و کسانی که به وفات پیامبر(ص) اشاره می‌کردند را تهدید به کشتن نمود؛ تا اینکه با سخنان ابوبکر، وفات پیامبر را پذیرفت. سپس ابوبکر و عمر متوجه حضور انصار در سقیفه بنی‌ساعده شده و به همراه ابو عبیده جراح به سقیفه رفتند.[۲] طبری نقل می کند که علی بن ابی‌طالب و تعدادی دیگر عهده‌دار غسل پیامبر شدند.[۳] ابن‌سعد مورخ قرن سوم نیز در الطبقات الکبری به سندهای مختلف روایت کرده که پیامبر اکرم(ص) را علی(ع) با کمک عباس، فضل، قثم و اسامه غسل دادند.[۴]
جستارهای وابسته
حضور ابوبکر و عمر در دفن پیامبر(ص)
منابع
- ↑ ابن خلدون، العبر، ترجمه، آیتی، عبد المحمد، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی، ۱۳۶۳ش، چاپ اول، ج۱، ص۴۷۰.
- ↑ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ترجمه پاینده، ابو القاسم، تهران، اساطیر، ۱۳۷۵ش، چاپ پنجم، ج۴، ص۱۳۲۸–۱۳۲۷.
- ↑ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ترجمه پاینده، ابو القاسم، تهران، اساطیر، ۱۳۷۵ش، چاپ پنجم، ج۴، ص۱۳۳۸.
- ↑ محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ترجمه مهدوی دامغانی، محمود، تهران، فرهنگ و اندیشه، ۱۳۴۷ش، ج۲، ص۲۷۰–۲۴۸.