روایت حسن و حسین دو گوشواره عرش هستند: تفاوت میان نسخه‌ها
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) جز (added Category:مقالات پیشنهادی using HotCat) |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
این سخن از کیست: | این سخن از کیست: حسن و حسین دو گوشواره عرش هستند؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|امام حسین}} | {{درگاه|امام حسین}} | ||
'''روایت حسن و حسین دو گوشواره عرش هستند''' در منابع [[شیعه]] و [[اهل سنت]] با تعابیر مختلف نقل شده است. این روایت از [[پیامبر(ص)]] نقل شده است. | '''روایت حسن و حسین دو گوشواره عرش هستند''' در منابع [[شیعه]] و [[اهل سنت]] با تعابیر مختلف نقل شده است. این روایت از [[پیامبر(ص)]] نقل شده است. | ||
==متن روایت== | ==متن روایت== | ||
[[حضرت علی(ع) امام علی(ع)| | [[حضرت علی(ع) امام علی(ع)|امام علی(ع)]] از [[رسول خدا(ص) پیامبر(ص)|رسول خدا(ص)]] نقل می‌کند که [[خداوند]] دو فرزندم [[حسن(ع)]] و [[حسین(ع)]] را از نوری که بر علی(ع) و [[فاطمه(س)]] افکنده، آفریده است و آن دو همانند دو گوشواره آویخته به گوش، حرکت دارند و نور آن دو هفتاد هزار برابر نور شهیدان است.<ref>جنتی، احمد، نصایح، قم، الهادی، بیست وچهارم، ۱۳۸۲ش، ص۴۲۷.</ref> | ||
در حالات [[حضرت آدم(ع)]] در روایات آمده است که روزی که ایشان وارد [[بهشت]] شدند متوجه نوری شدند که بهشت را روشن کرده بود؛ آن حضرت به [[جبرئیل]] گفت: این دختر کیست که از نور جمالش بهشت درخشان و روشن شده است؟ گفت: این فاطمه(س) دختر [[محمد(ص)]] یکی از فرزندان تو است که پیامبر [[آخرالزمان]] است. گفت این تاج چیست که بر سر دارد گفت: شوهرش علی بن ابی طالب(ع) است. پرسید این دو گوشواره چیست؟ گفت: دو فرزندش حسن(ع) و حسین(ع) هستند.<ref>خسروی، موسی، ترجمه بحارالانوار، بخش امامت، تهران، اسلامیه، دوم، ۱۳۶۳ش، ج۷، ج۳، ص۷.</ref> | در حالات [[حضرت آدم(ع)]] در روایات آمده است که روزی که ایشان وارد [[بهشت]] شدند متوجه نوری شدند که بهشت را روشن کرده بود؛ آن حضرت به [[جبرئیل]] گفت: این دختر کیست که از نور جمالش بهشت درخشان و روشن شده است؟ گفت: این فاطمه(س) دختر [[محمد(ص)]] یکی از فرزندان تو است که پیامبر [[آخرالزمان]] است. گفت این تاج چیست که بر سر دارد گفت: شوهرش علی بن ابی طالب(ع) است. پرسید این دو گوشواره چیست؟ گفت: دو فرزندش حسن(ع) و حسین(ع) هستند.<ref>خسروی، موسی، ترجمه بحارالانوار، بخش امامت، تهران، اسلامیه، دوم، ۱۳۶۳ش، ج۷، ج۳، ص۷.</ref> | ||
| خط ۱۹: | خط ۱۸: | ||
در کتاب [[فیض القدیر شرح الجامع الصغیر]] نوشته محمد عبدالرئوف مناوی، در جلد ۳، صفحه ۴۱۵، گفته است: «حسن و حسین(ع) دو گوشواره [[عرش الهی]] هستند و معلق و آویزان از آن نیستند، بلکه به نوعی زینت عرش هستند نه اینکه همانند گوشواره آویزان باشند.» طبرانی، این حدیث را در «المعجم الاوسط» از «عقبه بن عامر» به نقل از پیامبر(ص) آورده است؛ در شرح آن کتاب از «دیلمی» نقل نموده است که: «حسنین(ع) به منزله دو شنف از چهره‌اند و شنف گوشواره‌ای است که به گوش می‌آویزند. منظور آن است که یکی از حسنین(ع) در جانب راست عرش و دیگری در جانب چپ عرش قرار دارند.»<ref>ساعدی، محمد باقر، فضائل پنج تن در صحاح شش‌گانه، قم، فیروز آبادی، چاپ اول، ۱۳۷۴ش، ج۴، ص۱۵۴.</ref> | در کتاب [[فیض القدیر شرح الجامع الصغیر]] نوشته محمد عبدالرئوف مناوی، در جلد ۳، صفحه ۴۱۵، گفته است: «حسن و حسین(ع) دو گوشواره [[عرش الهی]] هستند و معلق و آویزان از آن نیستند، بلکه به نوعی زینت عرش هستند نه اینکه همانند گوشواره آویزان باشند.» طبرانی، این حدیث را در «المعجم الاوسط» از «عقبه بن عامر» به نقل از پیامبر(ص) آورده است؛ در شرح آن کتاب از «دیلمی» نقل نموده است که: «حسنین(ع) به منزله دو شنف از چهره‌اند و شنف گوشواره‌ای است که به گوش می‌آویزند. منظور آن است که یکی از حسنین(ع) در جانب راست عرش و دیگری در جانب چپ عرش قرار دارند.»<ref>ساعدی، محمد باقر، فضائل پنج تن در صحاح شش‌گانه، قم، فیروز آبادی، چاپ اول، ۱۳۷۴ش، ج۴، ص۱۵۴.</ref> | ||
علی بن ابوبکر هیثمی یکی دیگر از علمای اهل سنت در کتاب | علی بن ابوبکر هیثمی یکی دیگر از علمای اهل سنت در کتاب از عقبه بن عامر، از رسول خدا(ص) روایت می‌کند که: «حسن و حسین(ع) دو گوشواره عرش خدا و معلق به عرش‌اند و جدای از آن نمی‌باشند؛ پیامبر(ص) فرموده است هنگامی که بهشتیان در بهشت استقرار می‌یابند به عرض می‌رساند پروردگارا، به من وعده داده بودی که مرا به دو رکن از ارکانت زینت بدهی، خدای تعالی می‌فرماید: مگر این گونه نیست که تو را به حسن و حسین(ع) زینت داده‌ام.»<ref>مجمع الزوائد، ج۹، ص۱۸۴.</ref>{{پایان پاسخ}} | ||
{{پایان پاسخ | |||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۲۹ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۱۱
این سخن از کیست: حسن و حسین دو گوشواره عرش هستند؟
روایت حسن و حسین دو گوشواره عرش هستند در منابع شیعه و اهل سنت با تعابیر مختلف نقل شده است. این روایت از پیامبر(ص) نقل شده است.
متن روایت
امام علی(ع) از رسول خدا(ص) نقل می‌کند که خداوند دو فرزندم حسن(ع) و حسین(ع) را از نوری که بر علی(ع) و فاطمه(س) افکنده، آفریده است و آن دو همانند دو گوشواره آویخته به گوش، حرکت دارند و نور آن دو هفتاد هزار برابر نور شهیدان است.[۱]
در حالات حضرت آدم(ع) در روایات آمده است که روزی که ایشان وارد بهشت شدند متوجه نوری شدند که بهشت را روشن کرده بود؛ آن حضرت به جبرئیل گفت: این دختر کیست که از نور جمالش بهشت درخشان و روشن شده است؟ گفت: این فاطمه(س) دختر محمد(ص) یکی از فرزندان تو است که پیامبر آخرالزمان است. گفت این تاج چیست که بر سر دارد گفت: شوهرش علی بن ابی طالب(ع) است. پرسید این دو گوشواره چیست؟ گفت: دو فرزندش حسن(ع) و حسین(ع) هستند.[۲]
روایت در آثار روایی اهل سنت
این حدیث شریف علاوه بر کتاب‌های شیعه در کتب روایی اهل سنت نیز نقل شده است.
در کتاب فضائل الخمسه فی صحاح سته که فضائل پنج تن(ع) در صحاح شش‌گانه اهل سنت است، باب هجدهم این کتاب عبارت است از این مطلب که حسنین(ع) دو گوشواره عرش خدایند.
در کتاب فیض القدیر شرح الجامع الصغیر نوشته محمد عبدالرئوف مناوی، در جلد ۳، صفحه ۴۱۵، گفته است: «حسن و حسین(ع) دو گوشواره عرش الهی هستند و معلق و آویزان از آن نیستند، بلکه به نوعی زینت عرش هستند نه اینکه همانند گوشواره آویزان باشند.» طبرانی، این حدیث را در «المعجم الاوسط» از «عقبه بن عامر» به نقل از پیامبر(ص) آورده است؛ در شرح آن کتاب از «دیلمی» نقل نموده است که: «حسنین(ع) به منزله دو شنف از چهره‌اند و شنف گوشواره‌ای است که به گوش می‌آویزند. منظور آن است که یکی از حسنین(ع) در جانب راست عرش و دیگری در جانب چپ عرش قرار دارند.»[۳]
علی بن ابوبکر هیثمی یکی دیگر از علمای اهل سنت در کتاب از عقبه بن عامر، از رسول خدا(ص) روایت می‌کند که: «حسن و حسین(ع) دو گوشواره عرش خدا و معلق به عرش‌اند و جدای از آن نمی‌باشند؛ پیامبر(ص) فرموده است هنگامی که بهشتیان در بهشت استقرار می‌یابند به عرض می‌رساند پروردگارا، به من وعده داده بودی که مرا به دو رکن از ارکانت زینت بدهی، خدای تعالی می‌فرماید: مگر این گونه نیست که تو را به حسن و حسین(ع) زینت داده‌ام.»[۴]