خون گریه کردن امام سجاد(ع) بر امام حسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۵: خط ۵:
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
تعبیر «خون گریه کردن» امام سجاد(ع) بر امام حسین(ع)، در منابع ذکر نشده است. البته یکی از القاب امام سجاد(ع) «بکّاء» بود که به معنای فردی است که بسیار گریه می‌کند.  
تعبیر «خون گریه کردن» امام سجاد(ع) بر امام حسین(ع)، در منابع ذکر نشده است. البته یکی از القاب امام سجاد(ع) «بَکّاء؛ بسیار گریه‌کننده» بوده است.  


در زیارت ناحیه مقدسه منسوب به امام زمان(ع) آمده است: «به قدری بر تو گریه می‌کنم که اگر اشکم تمام شد، به جای اشک از چشمانم خون جاری شود».<ref>بحارالانوار، ج۴۵، ص۶۵ الی ۷۲.</ref>
در زیارت ناحیه مقدسه منسوب به امام زمان(ع) آمده است: «به قدری بر تو گریه می‌کنم که اگر اشکم تمام شد، به جای اشک از چشمانم خون جاری شود».<ref>بحارالانوار، ج۴۵، ص۶۵ الی ۷۲.</ref>

نسخهٔ ‏۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۵۲

سؤال

آیا این مطلب صحّت دارد که امام سجاد(ع) در عزای پدرش امام حسین(ع) خون گریه می‌کرد؟

تعبیر «خون گریه کردن» امام سجاد(ع) بر امام حسین(ع)، در منابع ذکر نشده است. البته یکی از القاب امام سجاد(ع) «بَکّاء؛ بسیار گریه‌کننده» بوده است.

در زیارت ناحیه مقدسه منسوب به امام زمان(ع) آمده است: «به قدری بر تو گریه می‌کنم که اگر اشکم تمام شد، به جای اشک از چشمانم خون جاری شود».[۱]

امام سجاد(ع):
«يعقوب پيامبر دوازده پسر داشت، خداوند يكی را از پيش او برد، چشم‌هايش از گريه بسیار، سفيد و نابينا گرديد، ... اما من با دو چشمم ديدم كه پدرم، برادرم و ... همه در كنار من کشته شدند. چطور اندوه من تمام شود؟! »[۲]


لئن اخرتنی الدهور و عاقنی عن نصرک المقدور لابکینّک صباحاً و مساءً فلا ندبنّک صباحاً و مساءً و لابکینّ علیک بدل الدموع دما. ً[۳]

بنابراین، (خون گریستن) ممکن است کنایه از شدّت حزن و اندوه و عظمت مصیبت باشد که به امام سجاد(ع) نسبت می‌دهند، همان‌گونه که در این زیارت ـ که به امام زمان(ع) منتسب است ـ حضرت چنین فرموده است.

طبق نقل منابع معتبر امام زین‌العابدین بسیار می‌گریست: «و لقد کان بکی علی ابیه الحسین عشرین سنه…»؛[۴] یعنی برای پدرش حسین(ع) بیست سال گریه کرد.

منابع

  1. بحارالانوار، ج۴۵، ص۶۵ الی ۷۲.
  2. شیخ صدوق، الخصال، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۱۸-۵۱۹.
  3. سوگ نامه آل محمد، محمد اشتهاردی، ص۱۵۴ و ۱۵۶، انتشارات ناصر، سال ۷۱، چاپ سوم.
  4. بحارالانوار، ج۴۶، ص۶۳.