اعظم الله اجورنا بمصابنا بالحسين: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۵: خط ۵:
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
{{درگاه|امام حسین}}
{{درگاه|امام حسین}}
'''أَعْظَمَ اَللَّهُ أُجُورَنَا بِمُصَابِنَا بِالْحُسَيْن''' بخشی از گفتار [[امام باقر(ع)]] است که برای تسلیت گفتن در روز عاشوراء توصیه شده است. از امام باقر(ع)‌ پرسیده شد که در روز [[عاشورا]] چگونه به یکدیگر تسلیت بگوییم؟ امام فرمود: «أَعْظَمَ اَللَّهُ أُجُورَنَا بِمُصَابِنَا بِالْحُسَيْنِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ وَ جَعَلَنَا وَ إِيَّاكُمْ مِنَ اَلطَّالِبِينَ بِثَارِهِ مَعَ وَلِيِّهِ اَلْإِمَامِ اَلْمَهْدِيِّ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَيْهِمُ [عَلَيْهِ] اَلسَّلاَمُ؛ خداوند اجرها و ثواب‌های عزادار بودن ما را برای [[امام حسین(ع)]] زیاد گردانده و ما و شما را در کنار امام مهدی از آل‌محمد از طلب‌کنندگان خون آن حضرت قرار دهد».<ref>قمی، شیخ عباس، کلیات مفاتیح الجنان، اسوه، بیتا، بیجا، ص۲۸۸.</ref>
'''أَعْظَمَ اَللَّهُ أُجُورَنَا بِمُصَابِنَا بِالْحُسَيْن''' بخشی از گفتار [[امام باقر(ع)]] است که برای تسلیت گفتن در روز عاشوراء توصیه شده است. از امام باقر(ع)‌ پرسیده شد که در روز [[عاشورا]] چگونه به یکدیگر تسلیت بگوییم؟ امام فرمود: {{متن عربی|أَعْظَمَ اللَّهُ أُجُورَنَا بِمُصَابِنَا بِالْحُسَيْنِ وَ جَعَلَنَا وَ إِيَّاكُمْ مِنَ الطَّالِبِينَ بِثَأْرِهِ مَعَ وَلِيِّه‏ الْإِمَامِ الْمَهْدِيِّ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ|ترجمه=خداوند ثواب‌های عزادار بودن ما را برای امام حسین(ع) زیاد گرداند. ما و شما را در کنار امام مهدی از آل‌محمد از طلب‌کنندگان خون آن حضرت قرار دهد}}<ref>شیخ طوسى‏، مصباح المتهجّد و سلاح المتعبّد، بيروت‏، مؤسسة فقه الشيعة، ۱۴۱۱ق، ج۲، ص۷۷۲.</ref>
 
البته در برخی روایات به جای کلمه «أَعْظَمَ» از تعبیر «عَظَّمَ‏» استفاده شده است.<ref>مجلسی، محمدباقر، زاد المعاد- مفتاح الجنان‏، بیروت، موسسة الأعلمي للمطبوعات‏، ۱۴۲۳ق، ص۲۳۳.</ref>


سپس امام باقر(ع) فرمود: «و اگر قدرت و توانائی این را داشتی که آن روز (روز عاشوراء) را بدنبال نیازمندی‌هایت نروی، مرو. این روز، روز نحسی بوده و حاجت در آن روا نمی‌گردد. اگر هم حاجت برآورده شود برای شخص حاجتمند مبارک نبوده و وی خیر نخواهد دید. توجه داشته باش در آن روز در منزلت آذوقه‌ای را ذخیره نکنی چه آن که اگر کسی در آن روز در منزلش چیزی را ذخیره کند برایش میمون و مبارک نبوده و برای اهلش نیز برکت نخواهد داشت».<ref>ابن‌قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ترجمه ذهنی تهرانی، تهران، پیام حق، چاپ اول، ۱۳۷۷ش، باب هفتاد و یکم، ص۵۸۱.</ref>
سپس امام باقر(ع) فرمود: «و اگر قدرت و توانائی این را داشتی که آن روز (روز عاشوراء) را بدنبال نیازمندی‌هایت نروی، مرو. این روز، روز نحسی بوده و حاجت در آن روا نمی‌گردد. اگر هم حاجت برآورده شود برای شخص حاجتمند مبارک نبوده و وی خیر نخواهد دید. توجه داشته باش در آن روز در منزلت آذوقه‌ای را ذخیره نکنی چه آن که اگر کسی در آن روز در منزلش چیزی را ذخیره کند برایش میمون و مبارک نبوده و برای اهلش نیز برکت نخواهد داشت».<ref>ابن‌قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ترجمه ذهنی تهرانی، تهران، پیام حق، چاپ اول، ۱۳۷۷ش، باب هفتاد و یکم، ص۵۸۱.</ref>

نسخهٔ ‏۱۹ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۲۷

سؤال

معنای «اعظم الله اجورنا بمصابنا بالحسين» چیست؟

درگاه‌ها
امام حسین.png


أَعْظَمَ اَللَّهُ أُجُورَنَا بِمُصَابِنَا بِالْحُسَيْن بخشی از گفتار امام باقر(ع) است که برای تسلیت گفتن در روز عاشوراء توصیه شده است. از امام باقر(ع)‌ پرسیده شد که در روز عاشورا چگونه به یکدیگر تسلیت بگوییم؟ امام فرمود: «أَعْظَمَ اللَّهُ أُجُورَنَا بِمُصَابِنَا بِالْحُسَيْنِ وَ جَعَلَنَا وَ إِيَّاكُمْ مِنَ الطَّالِبِينَ بِثَأْرِهِ مَعَ وَلِيِّه‏ الْإِمَامِ الْمَهْدِيِّ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ؛ خداوند ثواب‌های عزادار بودن ما را برای امام حسین(ع) زیاد گرداند. ما و شما را در کنار امام مهدی از آل‌محمد از طلب‌کنندگان خون آن حضرت قرار دهد»[۱]

البته در برخی روایات به جای کلمه «أَعْظَمَ» از تعبیر «عَظَّمَ‏» استفاده شده است.[۲]

سپس امام باقر(ع) فرمود: «و اگر قدرت و توانائی این را داشتی که آن روز (روز عاشوراء) را بدنبال نیازمندی‌هایت نروی، مرو. این روز، روز نحسی بوده و حاجت در آن روا نمی‌گردد. اگر هم حاجت برآورده شود برای شخص حاجتمند مبارک نبوده و وی خیر نخواهد دید. توجه داشته باش در آن روز در منزلت آذوقه‌ای را ذخیره نکنی چه آن که اگر کسی در آن روز در منزلش چیزی را ذخیره کند برایش میمون و مبارک نبوده و برای اهلش نیز برکت نخواهد داشت».[۳]

منابع

  1. شیخ طوسى‏، مصباح المتهجّد و سلاح المتعبّد، بيروت‏، مؤسسة فقه الشيعة، ۱۴۱۱ق، ج۲، ص۷۷۲.
  2. مجلسی، محمدباقر، زاد المعاد- مفتاح الجنان‏، بیروت، موسسة الأعلمي للمطبوعات‏، ۱۴۲۳ق، ص۲۳۳.
  3. ابن‌قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ترجمه ذهنی تهرانی، تهران، پیام حق، چاپ اول، ۱۳۷۷ش، باب هفتاد و یکم، ص۵۸۱.