مجازات نشدن جد خالد قسری پس از اعتراف به گناه
ابن شهرآشوب در نقلی آورده است که: «جد خالد قسری، زنی را بوسیده بود. زن به پیامبر(ص) شکایت کرد. رسول خدا(ص) جد خالد را بازخواست کرد و او به خطای خود اعتراف کرده و گفت: یا رسول الله اگر خواستی، قصاص کن! پیامبر(ص) و اصحاب خندیدند و او را مجازات نکرد». آیا سند این روایت معتبر است؟ منظور روایت را بیان کنید؟
متن روایت
ابن شهرآشوب در کتاب مناقب آورده است:
| « | وَ قَبَّلَ جَدُّ خَالِدٍ الْقَسْرِيِ امْرَأَه فَشَكَتْ إِلَى النَّبِيِّ فَأَرْسَلَ إِلَيْهِ فَاعْتَرَفَ وَ قَالَ إِنْ شِئْتِ أَنْ تَقْتَصَّ فَلْتَقْتَصَّ فَتَبَسَّمَ رَسُولُ اللَّهِ وَ أَصْحَابُهُ فَقَالَ أَ وَ لَا تَعُودُ فَقَالَ لَا وَ اللَّهِ يَا رَسُولَ اللَّهِ فَتَجَاوَزَ عَنْهُ[۱] | » |
جد خالد قسری، زنی را بوسیده بود و زن شکایت آن مرد را نزد رسول خدا(ص) برد و پیامبر(ص) آن مرد را احضار کردند و او اعتراف به این عمل کرد و گفت: یا رسول الله اگر می‌خواهی مرا به همین کار قصاص کن! پیامبر(ص) و اصحاب خندیدند و پیامبر(ص) فرمود: دیگر این کار را انجام نمی‌دهی؟ مرد گفت: به خدا قسم این کار را دیگر انجام نمی‌دهم. رسول خدا از مجازات کردن او گذشت.
علامه مجلسی[۲] و دیگران همین نقل را بدون سلسله سندی از کتاب مناقب آوردهاند. [۳] [۴] ابن حمدون همین روایت را بدون سلسله سند آورده، اما به جای جد خالد قسری، نوشته است مردی به زنی عبور کرد و او را بوسید ... . [۵]
جد خالد القسری
خالد قسری همان خالد بن عبد الله القسری از والیان عراق بود که به صراحت امیرمومنان علی(ع) را لعن می‌کرد.[۶] وی از والیان بنی امیه بود.[۷]
دو نفر(پدر و پسر) به جد خالد قسری معروف هستند که هر دو از اصحاب رسول خدا(ص) شمرده شده‌اند، اما در این داستان مشخص نیست که پدر بود یا پسر:
- یزید بن أسد بن كُرز بن عامر القسري نیز جدّ خالد بن عبد اللّه القسري است.[۸] [۹] وی صحابی ساکن شام بود. [۱۰]
- أسد بن كُرز بن عامر القسري جدّ خالد بن عبد اللّه القسري است.[۱۱] [۱۲]
اعتراف به گناه و توبه راز مجازات نشدن فرد خطاکار
هر چند در کتاب مناقب ابن شهرآشوب و کتاب ابن حمدون، برای این داستان سلسله سندی نیامده است و از این نگاه، روایت قابل اعتماد نیست؛ اما علت مجازات نشدن این فرد را توسط رسول خدا(ص) با فرض پذیرش روایت، می‌توان اینگونه پاسخ داد:
اگر فردی در داگاه به گناهش اعتراف کند و بعد از اعتراف نیز از کرده خود پشیمان باشد، حاکم اسلامی می‌تواند از مجازات دنیایی او صرف‌نظر کرده و او را عفو کند. [۱۳] [۱۴] [۱۵] [۱۶] از لحن کلام جد خالد قسری که قسم یاد می‌کند دیگر این کار را تکرار نخواهد شد، مشخص می‌شود او توبه کرده و از کرده خود پشیمان است و چون جرمش با اقرار و اعتراف خودش ثابت شده است، پیامبر خدا(ص) نیز او را عفو کرده است.
منابع
- ↑ ابن شهر آشوب مازندرانى، محمد بن على، مناقب آل أبي طالب عليهم السلام، قم، انتشارات علامه، چاپ اول، ۱۳۷۹ ق، ج۱، ص۱۴۹، باب۱۰، حدیث۱.
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، بیروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج۱۶، ص۲۹۵، باب ۱۰.
- ↑ نورى، حسين بن محمد تقى، مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل، قم، موسسه آل البیت، چاپ اول، ۱۴۰۸ق، ج۸، ص۴۱۱، باب ۶۶، روایت ۹۸۲۸.
- ↑ هاشمى خويى، حبيب الله، منهاج البراعه في شرح نهج البلاغه، تهران، مكتبه الإسلاميه، چاپ چهارم، ۱۴۰۰ ق، ج۶، ص۹۵.
- ↑ ابن حمدون، محمد بن الحسن، التذکر الحمدونيه، تحقيق: احسان عبّاس و بكر عبّاس، چاپ اول، ۱۹۹۶ م، بیروت، لبنان، دار صادر للطباعه والنشر، ج۹، ص۳۶۴.
- ↑ مامقانى، عبدالله، تنقيح المقال في علم الرجال(رحلي)، بى جا، بى نا، چاپ اول، ج۱، ص۳۹۳.
- ↑ مظفر، محمد حسن، الإفصاح عن أحوال رواه الصحاح، قم، موسسه آل البيت لإحياء التراث، چاپ اول، ۱۴۲۶ق، ج۲، ص۱۹.
- ↑ صفدی، خليل بن أيبك، الوافي بالوفيات، تحقيق: أحمد الأرناؤوط وتركي مصطفى، ۱۴۲۰ - ۲۰۰۰م، بيروت، دار إحياء التراث، ج۹، ص۲۸.
- ↑ ابن عبد البر، یوسف بن عبد الله، الاستيعاب، تحقيق: علي محمد البجاوي، چاپ اول۱۴۱۲ - ۱۹۹۲ م، بيروت – لبنان، دار الجيل، ج4، ص1570.
- ↑ ابن حبان، محمد، التقات، هند- حیدرآباد دکن، مؤسسه الكتب الثقافيه، چاپ اول، ۱۳۹۳، ج۳، ص۴۴۳.
- ↑ ابن عبد البر، یوسف بن عبد الله، الاستيعاب، تحقيق: علي محمد البجاوي، چاپ اول۱۴۱۲ - ۱۹۹۲ م، بيروت – لبنان، دار الجيل، ج۱، ص۷۹.
- ↑ صفدی، خليل بن أيبك، الوافي بالوفيات، تحقيق: أحمد الأرناؤوط وتركي مصطفى، ۱۴۲۰ - ۲۰۰۰م، بيروت، دار إحياء التراث، ج۹، ص۶.
- ↑ طوسى، محمد بن حسن، النهايه في مجرد الفقه و الفتاوى، بیروت: دار الكتاب العربي، ۱۴۰۰ ق، ص۶۹۶.
- ↑ حلّى، مقداد بن عبد اللّه سيورى، التنقيح الرائع لمختصر الشرائع، قم: انتشارات كتابخانه آيه الله مرعشى نجفى ، ۱۴۰۴ ق، ج۴، ص۳۳۴.
- ↑ شهيد ثانى، زين الدين بن على، الروضه البهيه في شرح اللمعه الدمشقيه (المحشّى-سلطان العلماء)، قم: انتشارات دفتر تبليغات اسلامى حوزه علميه، ۱۴۱۲ ق، ج۲، ص۳۶۱.
- ↑ خمينى موسوى ، روح اللّه ، تحرير الوسيله، قم: مؤسسه مطبوعات دار العلم، ۱۴۲۰ق، ج۲، ص۴۶۰.