قاتل امام حسین(ع)
قاتل امام حسین(ع)، در برخی منابع تاریخی و روایی، سنان بن انس و در برخی شمر بن ذی‌الجوشن ذکر شده است.[۱]
سنان بن انس
طبری (۲۲۴-۳۱۰ق) مورخ در تاریخ خود، سنان بن انس نخعی را قاتل امام حسین(ع) دانسته است.[۲] همچنین ابن‌جوزی در کتاب تذکره الخواص،[۳] ابوالفرج اصفهانی از علمای قرن سوم در کتاب مقاتل الطالبین[۴] و ابن‌عبدالبر مورخ قرن پنجم در کتاب «استیعاب»،[۵] قاتل امام حسین(ع) را سنان بن انس معرفی کرده‌اند.
ابن‌جوزی معتقد است شمر با سنان در قتل علی بن حسین مشارکت کرد.[۳] ابوالفرج اصفهانی نیز می‌گوید دیگران با سنان در این کار مشارکت کردند.[۴] ابن‌اثیر مورخ قرن هفتم در کتاب «اسد الغابه»، قاتل را سنان بن انس نخعی دانسته و معتقد است گفتار افرادی که شمر و عمر بن سعد را قاتل دانسته‌اند، به خاطر این است که شمر مردم را تشویق به قتل می‌کرد و عمر بن سعد هم فرمانده سپاه مخالف امام بود.[۶]
از یوسف بن حاتم شامی عالم شیعه معاصر سید بن طاووس، نقل شده که عمر بن سعد، به شَبَث بن رِبعی دستور داد سر حسین بن علی را جدا کند. او نپذیرفت. سپس سنان بن انس را برای بریدن سر حسین(ع) فرستاد. سنان رفت و خطاب به امام حسین(ع) گفت: «قسم به خدا! من سرت را جدا می‌سازم، در حالی که می‌دانم تو فرزند رسول خدا و بهترین مردم از طرف پدر و مادر هستی».[۷]
شمر بن ذی‌الجوشن
شیخ مفید از عالمان شیعه قرن چهارم در کتاب «اِرشاد» نقل کرده که خولی بن یزید از اسب پیاده شد تا سر امام حسین(ع) را جدا کند، اما ترسید. شمر به او ناسزا گفته و خود به سوی امام رفت و سر امام را جدا نمود.[۸] خلیفه بن‌خیاط تاریخ‌نگار قرن سوم[۹] و اربلی عالم شیعی قرن هفتم در کتاب کشف الغمه،[۱۰] شمر بن ذی‌الجوشن را قاتل امام حسین(ع) دانسته‌اند. علامه مجلسی نیز به واقعه شهادت امام حسین(ع) توسط شمر بن ذی‌الجوشن پرداخته است.[۱۱]
منابع
- ↑ فرهاد میرزا معتمدالدوله، قمقام زخار و صمصام بتار، تهران، کتابفروشی اسلامیه، ۱۳۷۷ش، ج۱، ص۴۶۳–۴۶۵.
- ↑ طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، بیروت، دارالکتب العلمیه، ج۳، ص۳۴۳.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ سبط بن الجوزی، تذکره الخواص، ص۱۴۴.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، تحقیق سید احمد صقر، بیروت، دارالمعرفة، بی‌تا، ص۱۱۸.
- ↑ ابن‌عبدالبر، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، بیروت، دارالجیل، ۱۹۹۲م، ج۱، ص۳۹۳.
- ↑ ابن‌اثیر، اسد الغابة، بیروت، دارالفکر، ۱۹۸۹م، ج۱، ص۴۹۸.
- ↑ فرهاد میرزا، قمقام زخار و صمصام بتار، ج۱، ص۴۶۳–۴۶۵.
- ↑ شیخ مفید، ارشاد، مؤسسه آل البیت(ع)، ج۲، ص۱۱۲.
- ↑ ابن‌عبدالبر، الاستیعاب، قاهره، الفجاله، ج۱، ص۳۹۵.
- ↑ اربلی، کشف الغمه، تبریز، انتشارات بنی هاشمی، ج۲، ص۵۱.
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، ج۴۵، ص۵۶.