لعنت شوندگان از جانب خدا و فرشتگان

از ویکی پاسخ
نسخهٔ تاریخ ‏۲۳ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۲۸ توسط Rahmani (بحث | مشارکت‌ها)
سؤال

مطابق با برخی از روایات بعضی افراد علاوه بر این که نماز و عباداتشان مورد قبول واقع نمی‌شود، به ازای هر یا الله یا ربّ و ذکری که می‌گویند خداوند و فرشتگان بر وی لعنت می‌فرستند، منظور چه افرادی است؟

منظور از برخی روایات می‌تواند سخنان و روایاتی باشد که درباره دشمنان اهل بیت(ع) و کسانی که از نعمت ولایت اهل بیت(ع) محروم هستند باشد. چنان‌که حضرت امام رضا(ع) می‌فرماید: «به هنگام هر نمازی که نمازگزار به جا می‌آورد خداوند رحمتش را بر بندگان مؤمن و کسانی که اعتقاد درست دارند فرو می‌فرستد و بر بعضی از این مردم نیز لعنت می‌فرستد و راوی می‌گوید: فدایت شوم! این لعنت برای چیست؟ فرمود: به سبب این که حق ما را انکار کردند و ما را دروغگو شمردند.»

امام صادق ـ(ع) ـ از پدر بزرگوارش امام باقر ـ(ع) ـ نقل می‌کند که فرمود: خداوند علی ـ(ع) ـ را نشانه ای میان خود و آفریدگارش قرار داده و نشانه ای غیر او میان آنان نیست. هر کس از او پیروی کند مؤمن است و هر کسی او را منکر شود کافر است. و هر کس در او شک کند مشرک است.

امام صادق ـ(ع) ـ در روایت دیگری می‌فرماید: «جبرئیل نزد پیامبر آمد و گفت: ای محمد! خدا به تو سلام می‌رساند و می‌فرماید: من آسمان‌های هفت‌گانه و آن را که در آن هاست و نیز زمین‌های هفت‌گانه و آنچه را که بر روی آن هاست آفریدم و هیچ مکانی را بهتر از میان رکن و مقام نیافریدم، اگر بنده ای به اندازه عمر هفت آسمان و هفت زمین مرا عبادت کند و منکر تو و ولایت علی ـ(ع) ـ باشد، او را با چهره به سقر (جهنم) می‌افکنم.»[۱]

بنابر این بی تردید چنین روایاتی درباره مؤمنان راستین و ولایت مدار و پیروان امام علی ـ(ع) ـ و اهل بیت ـ(ع) ـ نیست، بلکه به مخالفان اهل بیت ـ(ع) ـ مربوط می‌شود که عبادت بدون ولایت امام علی ـ(ع) ـ بی‌ارزش و مانند عبادتی بی وضو به شمار می‌رود و نه تنها ارزشی ندارد، بلکه مورد لعن و نفرین خداوند متعال قرار می‌گیرند.


معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر

  • امینی، ابراهیم، مبانی امامت و ولایت در قرآن و روایات، قم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم.
  • سبحانی، جعفر، منشور عقاید شیعه، قم، انتشارات اسلامی، وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم.
  • سبحانی، جعفر، فروغ ولایت، قم، دفتر تبلیغات اسلامی، حوزه علمیه قم.


منابع

  1. ابوجعفر محمد بن علی بن حسین بن موسی بن بابویه قمی، شیخ صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ترجمه، انصاری محلاتی، محمدرضا، قم، نسیم کوثر، اول، ۱۳۸۲، ص۴۰۳.