چالش‌های سند و متن در روایات اسلامی
چرا بسیاری از احادیث اسلامی دارای ضعف سندی یا متنی هستند؟
یکی از چالش‌های بنیادین در مطالعات حدیثی، ضعف سندی یا متنی بخش قابل توجهی از روایات است. ضعف حدیث می‌تواند به علت نقص در سلسله‌سند راویان، مشکلات در حفظ و نقل حدیث، یا تغییرات متنی در روایت به وجود آید. عواملی مانند انقطاع یا گسست در سند و عدم وثاقت راویان، از مهم‌ترین دلایل ضعف سندی احادیث به‌شمار می‌روند. علاوه بر این، اختلاف در معیارهای جرح و تعدیل (ثقه یا ضعیف بودن راوی) نیز می‌تواند بر تشخیص ضعف سند حدیث تأثیرگذار باشد. در بعد متنی، و نقل به معنا، تغییرات تصادفی مانند جابجایی حروف یا تفاوت در نقل‌های مختلف، سبب ضعف در مفاد حدیث می‌شود. ضعف در حافظه برخی راویان نیز می‌تواند موجب ناهماهنگی‌های متنی شود، هرچند که خود راویان مورد اعتماد باشند.
علم رجال به‌عنوان یک علم دقیق، با استفاده از روش‌های علمی به تفکیک احادیث صحیح از ضعیف پرداخته و ابزارهایی مانند بررسی اعتبار راویان و تطبیق متن، در شناسایی احادیث معتبر نقش مهمی ایفا می‌کند.
مفهوم‌شناسی ضعف در حدیث
«ضعف» در لغت‌شناسی مقابل «قوت» قرار دارد[۱] و در علم رجال ضعیف در مقابل معتبر است که شامل صحیح، حسن و موثق می‌شود.[۲][۳] ضعف به معنای کاستی در شرایطی است که موجب از بین رفتن حجیت حدیث می‌شود.[۴][۵] حدیث ضعیف، روایتی است که فاقد یکی از ارکان لازم برای اعتبار باشد.[۶][۷]
در اصطلاح محدثان، هرگاه راویان یک سند همگی عادل و ضابط یا مدح شده باشند و اتصال سند تا معصوم برقرار باشد، حدیث «صحیح»، «موثّق» و «حسن» خوانده می‌شود؛[۸] اما اگر در یکی از این ارکان خللی پدید آید، حدیث در مرتبه ضعف قرار می‌گیرد.[۹] بنابراین، ضعف در حدیث پدیده‌ای تصادفی یا حاشیه‌ای نیست، بلکه امری طبیعی در فرایند نقل شفاهی و تاریخی روایات است.
عوامل ضعف سندی احادیث
انقطاع و گسست در سلسله راویان
یکی از رایج‌ترین علل ضعف سند، قطع ارتباط میان راویان و معصوم است. به این پدیده ارسال گویند.[۱۰][۱۱][۱۲] به همین سبب، در منابع رجالی، بسیاری از روایات به دلیل «عدم اتصال» [۱۳][۱۴] یا «جهالت واسطه»[۱۵] یا افتادن برخی از راویان در سند،[۱۶] مورد قبول واقع شده‌اند.
وثاقت راویان
احادیث اسلامی به صورت زنجیره‌ای از راویان نقل شده‌اند که به آن سلسله‌سند گویند.[۱۷] اگر یکی از راویان در این زنجیره از نظر ثقه بودن، مورد تأیید نباشد، سند روایت دچار ضعف می‌شود.[۱۸] و روایت از حجت و قابل استناد بودن می‌افتد.[۱۹] مانند راویانی که فاسق، جعل کننده حدیث، دروغگو، نداشتن دانش کافی یا ناشناخته باشند.[۲۰][۲۱][۲۲] اصطلاحاتی چون «سیئ الحفظ؛ حافظه خوبی نداشتن»،[۲۳] «مختلط؛ جابجا کننده متن یا سند روایت»،[۲۴][۲۵] و «مجهول؛ ناشناخته»[۲۶] در منابع رجالی نشانه همین امر است.
نقل به معنا و تصرف راویان
نقل به معنا در میان راویان امری شایع بود. گاه راوی حدیث، عین الفاظ معصوم(ع) را بدون هیچ گونه تغییری در واژه‌ها روایت می‌کند و گاهی هم شنیده‌های خود را با الفاظی دیگر یا ساختاری مشابه که اصل معنا را می‌رساند، نقل می‌کند که به آن نقل به معنا گویند.[۲۷] این امر هرچند در مواردی مجاز شمرده شده، اما در طول زمان باعث اختلاف در تعبیرها و تغییر در مفاد حدیث گردید. همین تفاوت‌ها موجب شد که برخی نسخه‌ها از نظر محدثان، دارای ضعف سندی یا اضطراب شناخته شوند. نقل به معنا آثاری را در پی دارد:
- نقل به معنا در احادیث، از عوامل مهم پیدایش اختلاف در اخبار است[۲۸][۲۹]
- نقل به معنا در مواردی تعارض در متن حدیث پیش می‌آورد.[۳۰][۳۱]
- گاه نقل به معنا سبب ابهام در معنای حدیث می‌شود و فهم آن را مشکل می‌سازد.[۳۲]
- نقل به معنا بوجودآورنده اضطراب و تشویش در متن پاره‌ای از روایات.[۳۳][۳۴]
اختلاف در معیارهای جرح و تعدیل
اختلاف دیدگاه میان مکتب‌های حدیثی در تشخیص ضعف حدیث نقش داشته است. برخی از علما با تکیه بر قرائن مختلف، حدیث معتبر را از غیر معتبر تشخیص می‌دادند.[۳۵][۳۶] در این رویکرد، ویژگی‌های راوی به عنوان یکی از قرینه‌های اعتبار حدیث و در کنار سایر قرینه‌های اطمینان‌بخش در نظر گرفته می‌شد.[۳۷] با این نگاه برخی از حدیث‌شناسان، روایاتی را بر اساس قرائن جزء روایات صحیح می‌شمردند؛ اما با رویکرد دیگر حدیث‌شناسان که فقط به راوی توجه داشتند، حدیث صحیح محسوب نمی‌شوند.[۳۸][۳۹]ممکن است راوی در یک رویکرد «ثقه» باشد و حدیثش معتبر؛ اما همین راوی در رویکرد دیگر، «ضعیف» تلقی شود؛ یعنی بخشی از ضعف‌های سندی حدیث، نسبی و وابسته به مبانی هر مکتب است، نه ضعف مطلق سند.
عوامل ضعف متنی احادیث
تغییر و کم و زیاد شدن
در دوران تدوین حدیث، واژه‌هایی با حروف مشابه دچار تغییر می‌شدند و این تغییرات گاه معنا را دگرگون می‌کرد. اینگونه خطاهای متنی، از عوامل مهم ضعف متنی است. مانند کلمه «تسع: نه» که ممکن است با جابجا شدن نقطه، «سبع: هفت» خوانده شود.[۴۰] تغییر کلمه «الحجامه» به «الجمعه».[۴۱] این تغییرات گاهی به خاطر درست نشنیدن راوی اتفاق می‌افتد که دو کلمه شبیه هم را اشتباه می‌گیرد.[۴۲]
نقل‌های مختلف
برخی از احادیث در قالب‌های مختلف نقل شده‌اند. این اختلاف نقل‌ها، سبب بروز اضطراب در متن و ضعف در اطمینان به حدیث می‌شود. گاه روایتی در کتابی آمده که در نسخه دیگر، همان روایت نکاتی بیشتری دارد که مشکل‌ساز نیست و می‌توان به همه نکات عمل کرد.[۴۳] گاهی هم کلمه از نظر معنا به هم نزدیک است. در روایتی آمده است: «الْفَقْدُ أَحْزَانٌ؛ نداشتن و نداری موجب غم است.»[۴۴] در بعضی نسخه‌ها همین روایت به جای «الْفَقْدُ» کلمه «الْفَقْرُ» را آورده است که در معنا تفاوت چندانی ندارد.[۴۵] اما گاهی کلمه‌ای در دو نسخه از یک راوی، متفاوت می‌آید که معنا را تغییر می‌دهد. در روایتی آمده است اگر کسی بعد از طلوع فجر غسل کند، از غسل جمعه کفایت می‌کند؛[۴۶] اما در نقل دیگر به جای «اَلْجُمُعَه» کلمه «اَلْحِجَامَه» آمده است[۴۷] که معنای روایت مبهم می‌شود.
نقص در حفظ و ضبط
راویان حدیث در برخی موارد به خاظر ضعف در حافظه، نتواسته‌اند احادیث را به‌طور صحیح و دقیق حفظ کنند. خود راوی مورد اعتماد و ثقه بود، اما چون حافظه خوبی نداشت، نمی‌توانست حدیث را کامل حفظ کند و موقع نوشتن با تغییر یا فراموش کردن برخی مطالب، باعث ناهماهنگی متن حدیث می‌شد. احادیث اینگونه افراد به خاطر ضعیف بودن حافظه‌شان مورد استناد قرار نمی‌گیر هر چند خودشان ثقه و راست‌گفتار باشند.[۴۸][۴۹][۵۰]
علم رجال به‌عنوان یک علم دقیق در طول تاریخ در تلاش بوده است که با استفاده از روش‌های علمی، احادیث صحیح را از احادیث ضعیف جدا کند.[۵۱][۵۲] [۵۳] علمای حدیث‌شناس از ابزارهایی مانند بررسی اعتبار راویان[۵۴][۵۵] و تقویت و تضعیف متن، برای شناسایی احادیث صحیح استفاده می‌کنند.[۵۶]
پانویس
- ↑ سند، بحوث فی مبانی علم الرجال ، 330.
- ↑ مرعی، منتهی المقال فی الدرایه و الرجال ، 42.
- ↑ قهپایی، مجمع الرجال ، 7: 197.
- ↑ سند، بحوث فی مبانی علم الرجال ، 259.
- ↑ ایروانی، دروس تمهیدیه فی القواعد الرجالیه ، 51.
- ↑ قهپایی، مجمع الرجال ، 7: 197.
- ↑ کجوری شیرازی ، نام کتاب، 188.
- ↑ قهپایی، مجمع الرجال ، 7: 195.
- ↑ قهپایی، مجمع الرجال ، 7: 197.
- ↑ مرعی ، منتهی المقال فی الدرایه و الرجال ، 77.
- ↑ محسنی ، بحوث فی علم الرجال ، 228.
- ↑ مرعی ، منتهی المقال فی الدرایه و الرجال ، 70.
- ↑ سبحانی تبریزی ، کلیات فی علم الرجال ، 142.
- ↑ مامقانی، تنقیح المقال فی علم الرجال ، 1: 95.
- ↑ کلباسی ، الرسائل الرجالیه ، 3: 444.
- ↑ کلباسی ، الرسائل الرجالیه ، 3: 70.
- ↑ حلی، ترتیب خلاصه الأقوال فی معرفه الرجال ، 8.
- ↑ حسینی صدر، الفوائد الرجالیه ، 26.
- ↑ ایروانی، دروس تمهیدیه فی القواعد الرجالیه ، 51.
- ↑ کجوری شیرازی ، نام کتاب، 188.
- ↑ قهپایی، مجمع الرجال ، 7: 197.
- ↑ علیاری تبریزی ، بهجه الآمال فی شرح زبده المقال، 1: 435.
- ↑ مازندرانی حائری ، منتهی المقال فی أحوال الرجال ، 6: 79.
- ↑ اعرجی کاظمی ، عده الرجال ، 1: 164.
- ↑ نجاشی، رجال النجاشی ، 172.
- ↑ سبحانی تبریزی ، کلیات فی علم الرجال ، 122.
- ↑ صدر، بحوث فی علم الاصول ، 7: 32.
- ↑ سیستانی ، الرافد فی علم الاصول ، 26.
- ↑ سبحانی تبریزی، المحصول فی علم الاصول ، 4: 434.
- ↑ دلبری ، مبانی رفع تعارض اخبار ، 137.
- ↑ طوسی ، الإستبصار فیما اختلف من الأخبار ، 4: 133. 138.
- ↑ طباطبایی ، المیزان فی تفسیر القرآن ، 10: 352.
- ↑ عاشوری تلوکی ، پژوهشی در علم الحدیث ، 162.
- ↑ فراستخواه ، روش نقد حدیث در تفسیر المیزان ، 46.
- ↑ ابن شهید ثانی ، نام کتاب، 1: 2.
- ↑ بهائی، مشرق الشمسین و اکسیر السعادتین ، 24.
- ↑ حسینی شیرازی ، اعتبار سنجی احادیث شیعه ، 93.
- ↑ خویی ، معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواة، 1: 20.
- ↑ سبحانی تبریزی، اصول الحدیث وأحکامه فی علم الدّرایة ، 18.
- ↑ طوسی ، تهذیب الأحکام ، 10: 11.
- ↑ ابن شهید ثانی ، منتقی الجمان فی الاحادیث الصحاح و الحسان ، 1: 335.
- ↑ ابن شهید ثانی ، منتقی الجمان فی الاحادیث الصحاح و الحسان ، 2: 195.
- ↑ کلینی ، الکافی ، 1: 283.
- ↑ لیثی واسطی ، عیون الحکم و المواعظ ، 35.
- ↑ تمیمی آمدی ، غرر الحکم و درر الکلم ، 20.
- ↑ کلینی ، نام کتاب، 3: 41.
- ↑ حر عاملی ، وسائل الشیعه ص=261، 2.
- ↑ شبستری ، الفائق فی رواه و أصحاب الإمام الصادق علیه السلام ، 3: 118.
- ↑ مامقانی ، تنقیح المقال فی علم الرجال، 3: 117.
- ↑ کاظمی ، تکمله الرجال ، 1: 292.
- ↑ استرآبادی ، نام کتاب ، 26.
- ↑ کجوری شیرازی ، الفوائد الرجالیه ، 38.
- ↑ کنی تهرانی ، توضیح المقال فی علم الرجال ، 29.
- ↑ بصری ، فائق المقال فی الحدیث و الرجال ، 33.
- ↑ علیاری تبریزی ، بهجه الآمال فی شرح زبده المقال ، 1: 402.
- ↑ خاقانی ، رجال الخاقانی ، 188.
منابع
- ابن شهید ثانی، حسن بن زین الدین (۱۳۶۲). منتقی الجمان فی الاحادیث الصحاح و الحسان. قم: مؤسسه النشر الإسلامی.
- محمدجعفر بن سیف‌الدین، استرآبادی (۱۳۸۸). لب اللباب فی علم الرجال. تهران: اسوه.
- محسن بن حسن، اعرجی کاظمی (۱۴۱۵). عده الرجال. قم: اسماعیلیان.
- ایروانی، باقر (۱۴۳۱). دروس تمهیدیه فی القواعد الرجالیه. قم: مدین.
- بصری، احمد بن عبد الرضا (۱۴۲۲). فائق المقال فی الحدیث و الرجال. قم: مؤسسه علمی فرهنگی دار الحدیث، سازمان چاپ و نشر.
- بهایی، محمد بن حسین (۱۴۱۴). مشرق الشمسین و اکسیر السعادتین. مشهد: آستانه الرضویه المقدسه، مجمع البحوث الاسلامیه.
- تمیمی آمدی، عبد الواحد بن محمد (۱۴۱۰). غرر الحکم و درر الکلم. قم: دار الکتاب الإسلامی.
- حر عاملی، محمد بن حسن (۱۴۰۹). وسائل الشیعه. قم: مؤسسه آل البیت علیهم السلام.
- حسینی شیرازی، علیرضا (۱۳۹۸). اعتبار سنجی احادیث شیعه. تهران: سازمان مطالعه و تدوین متون علوم انسانی دانشگاه‌ها (سمت) و مؤسسه رهجویان راه امام هادی(ع).
- حسینی صدر، علی (۱۴۳۰). الفوائد الرجالیه. قم: دلیل ما.
- حلی، حسن بن یوسف (۱۳۸۱). ترتیب خلاصه الأقوال فی معرفه الرجال. مشهد: آستان قدس رضوی، بنیاد پژوهشهای اسلامی.
- خاقانی، علی بن حسین (۱۳۶۲). رجال الخاقانی. قم: مکتب الإعلام الإسلامی، مرکز النشر.
- خویی، ابوالقاسم (۱۳۷۲). معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواة.
- دلبری، علی (۱۳۹۰). مبانی رفع تعارض اخبار از دیدگاه شیخ طوسی در استبصار. مشهد: دانشگاه علوم اسلامی رضوی.
- سبحانی تبریزی، جعفر (۱۴۲۸). اصول الحدیث وأحکامه فی علم الدّرایة. قم: مؤسسه امام صادق.
- سبحانی تبریزی، جعفر. المحصول فی علم الاصول. به کوشش محمود جلالی مازندرانی. قم: مؤسسه امام صادق علیه السلام.
سبحانی تبریزی، جعفر (۱۴۱۰). کلیات فی علم الرجال. قم: مرکز مدیریت.
- سند، محمد (۱۴۲۹). بحوث فی مبانی علم الرجال. قم: مدین.
- سیستانی، علی. الرافد فی علم الاصول. به کوشش سید منیر سیدعدنان.
- شبستری، عبدالحسین (۱۴۱۸). الفائق فی رواه و أصحاب الإمام الصادق علیه السلام. قم: مؤسسه النشر الإسلامی.
- صدر، محمدباقر (۱۴۱۷). بحوث فی علم الاصول. قم: الغدیر.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۰). المیزان فی تفسیر القرآن. بیروت: مؤسسة الأعلمی للمطبوعات.
- طوسی، محمد بن الحسن (۱۳۹۰). الإستبصار فیما اختلف من الأخبار. تهران: دار الکتب الاسلامیه.
- طوسی، محمد بن حسن (۱۳۶۵). تهذیب الأحکام. تهران: دار الکتب الإسلامیه.
- عاشوری تلوکی، نادعلی. پژوهشی در علم الحدیث. نشر گویا.
- علیاری تبریزی، علی بن عبدالله (۱۴۱۲). بهجه الآمال فی شرح زبده المقال. تهران: بنیاد فرهنگ اسلامی کوشانپور.
- قهپایی، عنایه الله (۱۳۶۴). مجمع الرجال. قم: اسماعیلیان.
- کاظمی، عبدالنبی (۱۴۲۵). تکمله الرجال. قم: أنوار الهدی.
- کجوری شیرازی، محمدمهدی (۱۴۲۴). الفوائد الرجالیه. قم: مؤسسه علمی فرهنگی دار الحدیث، سازمان چاپ و نشر.
- کلباسی، محمد بن محمدابراهیم (۱۴۲۲). الرسائل الرجالیه. قم: مؤسسه علمی فرهنگی دار الحدیث، سازمان چاپ و نشر.
- کلینی، محمد بن یعقوب (۱۴۰۷). الکافی. تهران: دار الکتب الإسلامیه.
- کنی تهرانی، علی (۱۴۲۱). توضیح المقال فی علم الرجال. قم: مؤسسه علمی فرهنگی دار الحدیث، سازمان چاپ و نشر.
- لیثی واسطی، علی بن محمد (۱۳۷۶). عیون الحکم و المواعظ. قم: دار الحدیث.
- مازندرانی حائری، محمد بن اسماعیل (۱۴۱۶). منتهی المقال فی أحوال الرجال. قم: مؤسسه آل البیت(ع) لإحیاء التراث.
- مامقانی، عبدالله. تنقیح المقال فی علم الرجال (رحلی).
- مامقانی، عبدالله (۱۴۳۱). تنقیح المقال فی علم الرجال. قم: مؤسسه آل البیت(ع) لإحیاء التراث.
- محسنی، محمد آصف (۱۴۳۲). بحوث فی علم الرجال. قم: مرکز المصطفی(ص) العالمی للترجمه و النشر.
- مرعی، حسین عبدالله (۱۴۱۷). منتهی المقال فی الدرایه و الرجال. بیروت: مؤسسه العروه الوثقی.
- فراستخواه، مقصود (۱۳۷۱). روش نقد حدیث در تفسیر المیزان. به کوشش مجله کیهان اندیشه. قم: مؤسسه کیهان.
- نجاشی، احمد بن علی (۱۳۶۵). رجال النجاشی. قم: مؤسسه النشر الإسلامی.