سپردن توشه آخرت به مستمند
منظور از این جمله امام علی(ع) در نامه ۳۱ نهج البلاغه که می‌فرماید: «اگر مستمندی را دیدی که توشه‌ات را تا قیامت می‌برد و فردا که به آن نیاز داری به تو بازمی‌گرداند، کمک او را غنیمت شمار» چیست؟
سپردن توشه آخرت به مستمند مضمونی است که در نامه امام علی(ع) به امام حسن(ع) به آن توصیه شده و مقصود صدقه دادن و انفاق در راه خداوند بوده که توشه مناسبی برای آخرت است. بنابر آنچه در نامه ۳۱ نهج‌البلاغه نقل شده، علی(ع) سفارش می‌کند که «اگر مستمندی را دیدی که توشه‌ات را تا قیامت می‌برد و فردا که به آن نیاز داری به تو بازمی‌گرداند، کمک او را غنیمت بشمار، و زاد و توشه را بر دوش او بگذار».
متن روایت
امام علی(ع) خطاب به امام حسن(ع):
| « | «اگر مستمندی دیدی که توشه‌ات را تا قیامت می‌برد ... کمک او را غنیمت بشمار، توشه‌ات را بر دوش او بگذار، و اگر قدرت مالی داری بیشتر انفاق کن و همراه او بفرست؛ زیرا شاید در رستاخیز در جستجوی چنین فردی باشی و او را نیابی. غنیمت بشمار کسی را که در زمان بی‌نیازی از تو قرض گرفته تا در روزگار سختی به تو باز پس دهد».[۱] | » |
کمک گرفتن در حمل توشه قیامت
مقصود از تعبیر مستمندی که توشه انسان را تا آخرت می‌برد، در کلام امام علی(ع) را انفاق در راه خدا و کمک به نیازمندان در دنیا دانستند. براساس سخن امام علی(ع) صدقه در حقیقت پس‌اندازی است که به هنگام نیازمندی انسان در روز قیامت، به وی بازخواهد گشت. این انفاق، کفاره گناهان او خواهد شد و سختی‌های رسیدن به بهشت را بر وی آسان خواهد ساخت. به همین جهت امام توصیه می‌کند که فرصت‌های موجود را باید غنیمت شمرد.
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ سید رضی، نهج البلاغه، تصحیح صبحی صالح، قم، هجرت، ۱۴۱۴ق، نامه۳۱، ص۳۹۸.