مراد از اهل‌بیت در حدیث ثقلین

سؤال

منظور از اهل‌بیت(ع) در حدیث ثقلین چه کسانی هستند؟

مراد از اهل‌بیت در حدیث ثقلین در منابع روایی شیعه ائمه دوازده‌گانه و در منابع اهل‌سنت پنج تن اصحاب کساء قلمداد شده است. برخی معتقدند که حدیث ثقلین نزد شیعه و اهل‌سنت متواتر دانسته‌ شده است.^[۱] متن حدیث ثقلین چنین است: «قال رسول الله صلی‌الله علیه و آله إِنِّي تَارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ مَا إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا كِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِي أَهْلَ بَيْتِي وَ إِنَّهُمَا لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ فَانْظُرُوا كَيْفَ تَخْلُفُونِّي فِيهِمَا أَلَا هذا عَذْبٌ فُراتٌ فَاشْرَبُوا وَ هذا مِلْحٌ أُجاجٌ فَاجْتَنِبُوا؛ همانا من در ميان شما دو چيز سنگين و گران مي‌گذارم، كه اگر بدانها چنگ زنيد هرگز پس از من گمراه نشويد: كتاب خدا و عترت من أهل بيتم، و اين دو از يك ديگر جدا نشوند تا در كنار حوض كوثر بر من درآيند، پس بنگريد چگونه پس از من در باره آن دو رفتار كنيد، آگاه باشيد كه اين آب خوش‌گوار و شيرين است پس بياشاميد، و آن ديگر آب شور و تلخ است و از آن بپرهيزيد.»^[۲] ثقل به معنای شیء وزین و سنگینی یا شیء نفیس و گرانبها بوده و ثقلان به معنای جن و انس هم آمده‌ است.^[۳]

مراد از اهل بیت در روایات

روایات زیادی وجود دارد که دلالت بر این دارند که مراد از اهل بیت و عترت ائمه دوازده‌گانه هستند. در روایتی از امام علی(ع) درباره سخن پیامبر(ص) که فرمود: «من بین شما دو شیء گرانبها می‌گذارم «مَنِ العِترَه؛ عترت کیست؟» آن حضرت فرمود: من، حسن، حسین و امام‌های نه‌گانه از فرزندان حسین(ع) که نهم آنها مهدی و قائم آنان است، اینان از قرآن کتاب خدا، و قرآن از آنان جدا نمی‌شود تا در حوض کوثر بر من وارد شوند.»^[۴] در حدیث دیگر پیامبر(ص) فرمود: «ائمه و امام‌های بعد از من دوازده نفرند، نه تن از آن‌ها از فرزندان حسین(ع) هستند که نهم آن‌ها قائم(عج) آن‌ها است، سپس فرمود: بیدار باشید، اهل بیت من در بین شما هم چون کشتی نوح را مانَد که هر کس در آن وارد شود نجات می‌یابد و هر کس از آن تخلف کند غرق و هلاک می‌شود.»^[۵] در کتب اهل سنت نیز آمده‌ است که پیامبر(ص) فرمود: «یکونُ بَعْدِی اثْنَاعَشَرَ خَلِیفَهً؛ خلفای بعد از من دوازده نفر هستند»^[۶] ولی در مصداق این دوازده نفر اختلاف وجود دارد.

منابع

↑ بحرانی، الحدائق الناظرة، تحقیق محمدتقی ایروانی، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، ج۹، ص۳۶۰.
↑ محمدبن حسن عاملی، اثبات الهداه، قم، مطبعه العلمیه، ج۱، ص۵۶۸.
↑ المنجد، بیروت، دارالمشرق، ص۷۲–۷۳ و اثبات الهداه، با پنج عبارت و طریق ج۱، ص۵۶۸ و ص۵۷۱ و ص۶۹۳ و ص۵۲۹ و ۵۶۲؛ و ابی جعفر صدوق، معانی الاخبار، تهران، مطبعه الحیدری، مکتبه الصدوق، ص۹۵؛ و فیروزآبادی، سید مرتضی، فضایل الخمسه، بیروت، چاپ چهارم، ۱۴۰۲ق، ج۵۲۲–۶۳؛ ابوالحسین علم‌بن الحجاج القثیری، صحیح مسلم به شرح النودی، بیروت، دارالفکر، ۱۴۰۱ق، ج۱۵، ص۱۷۹؛ و خوارزمی، مناقب خوارزمی، با مقدمه محمد رضا مولوی خِرسان، تهران، مکتبه نینوا الحدیثه، ص۲۲۲؛ و محمدبن عیسی ترمذی، صحیح ترمذی، مطبعه بولاق، ۱۲۹۲، ج۲، ص۳۰۸.
↑ معانی الاخبار، ص۹۰.
↑ صابری، علیرضا، الحکم الزاهره، قم، دفتر تبلیغات، چاپ اول، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۷۸؛ و صافی، لطف الله، منتخب الاثر، تهران، مکتبه الصدر طهران، ص۸۳.
↑ علی متقی هندی، کنز العمال، بیروت مؤسسه الرساله، چاپ پنجم، ۱۴۰۵ق، ۱۹۸۵م، ج۱۱، ص۶۳۹.

[1] بحرانی، الحدائق الناظرة، تحقیق محمدتقی ایروانی، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، ج۹، ص۳۶۰.

[2] محمدبن حسن عاملی، اثبات الهداه، قم، مطبعه العلمیه، ج۱، ص۵۶۸.

[3] المنجد، بیروت، دارالمشرق، ص۷۲–۷۳ و اثبات الهداه، با پنج عبارت و طریق ج۱، ص۵۶۸ و ص۵۷۱ و ص۶۹۳ و ص۵۲۹ و ۵۶۲؛ و ابی جعفر صدوق، معانی الاخبار، تهران، مطبعه الحیدری، مکتبه الصدوق، ص۹۵؛ و فیروزآبادی، سید مرتضی، فضایل الخمسه، بیروت، چاپ چهارم، ۱۴۰۲ق، ج۵۲۲–۶۳؛ ابوالحسین علم‌بن الحجاج القثیری، صحیح مسلم به شرح النودی، بیروت، دارالفکر، ۱۴۰۱ق، ج۱۵، ص۱۷۹؛ و خوارزمی، مناقب خوارزمی، با مقدمه محمد رضا مولوی خِرسان، تهران، مکتبه نینوا الحدیثه، ص۲۲۲؛ و محمدبن عیسی ترمذی، صحیح ترمذی، مطبعه بولاق، ۱۲۹۲، ج۲، ص۳۰۸.

[4] معانی الاخبار، ص۹۰.

[5] صابری، علیرضا، الحکم الزاهره، قم، دفتر تبلیغات، چاپ اول، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۷۸؛ و صافی، لطف الله، منتخب الاثر، تهران، مکتبه الصدر طهران، ص۸۳.

[6] علی متقی هندی، کنز العمال، بیروت مؤسسه الرساله، چاپ پنجم، ۱۴۰۵ق، ۱۹۸۵م، ج۱۱، ص۶۳۹.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]