سند روایت رابطه گوش دادن به موسیقی و بی غیرتی

از ویکی پاسخ
نسخهٔ تاریخ ‏۱۶ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۲۵ توسط Fabbasi (بحث | مشارکت‌ها) (متن بازبینی و بازنویسی شد. سند حدیث در باب دیگر کافی معتبر است لذا ضعیف بودن سند حدیث اصلاح شد. متن سوال هم تغییر داده شد.)
سؤال
آيا چنين روايتي وجود دارد كه اگر كسي ۴۰ روز موسيقي لهو و لعب گوش كند بي‌غيرت مي‌شود؟ سند آن را ذكر كنيد؟

امام صادق(ع) برپا کردن مجالس لهو و لعب و مختلط شدن زن و مرد را باعث بی‌غیرتی می‌داند. سند روایت معتبر است. وقتی زن و مرد نامحرم با هم به موسیقی گوش دهند، به مرور زمان روابط نامشروع عادی شده و مرد اعتنایی نمی‌کند که همسرش با دیگری رابطه دارد یا نه. طبق این حدیث، ارتباط زن و مرد نامحرم همراه با موسیقی که شهوت انگیز و تحریک کننده هم باشد، مرد را به انحراف می‌کشاند و اهمیتی به سلامت خانواده نمی‌دهد.

متن حدیث

امام صادق فرمود:

سند حدیث

حدیث امام صادق با دو سند آمده است در سند اول عثمان بن عیسی آمده است و محققان کتب رجال صراحتی به ثقه بودن وی نکرده‌اند. [۲] از همین‌روی برخی در روایات وی توقف کرده‌اند. [۳] سند دیگری حدیث به جای عثمان بن عیسی، حماد بن عیسی آمده است. [۴] حماد بن عیسی ثقه است[۵] با این نگاه سند حدیث قابل استناد می‌باشد

دلالت حدیث

هر عملي يك اثر وضعي به همراه دارد؛ اگر كسي شراب بنوشد عقل او ـ موقت ـ زايل مي‌شود اگر چه شراب خورنده نداند آن چه را كه مي‌نوشد شراب است. يا اگر كسي سمی را بنوشد هر چند جاهل به سمی بودن آن باشد باز هم آن زهر اثر خود را دارد. گوش دادن به لهو و لعب و موسيقي و به راه انداختن مجالس لهو و لعب و رفت و آمد مردان بي مبالات، اثر وضعي خود را خواهد گذاشت. بی‌توجهی به خانواده یکی از آثار ویرانگر اختلاط زن و مرد نامحرم در مجالس لهو و لعب است که همان بی‌غیرتی است.

منابع

  1. كلينى، محمد بن يعقوب، الكافي، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق، ج۵، ص۵۳۵، بَابُ الْغَيْرَة، حدیث۵. ج۶، ص۴۳۳، بَابُ الْغِنَاء، حدیث۱۴.
  2. نراقى، ابوالقاسم بن محمد، شعب المقال في درجات الرجال، قم، كنگره بزرگداشت محققان ملا مهدى و ملا احمد نراقى، چاپ دوم، ۱۴۲۲ق، ص۲۰۱.
  3. حلى، حسن بن يوسف، رجال العلامه الحلي، قم، الشريف الرضي، چاپ دوم، ۱۴۰۲ق، ص۲۴۴. نراقى، ابوالقاسم بن محمد، شعب المقال في درجات الرجال، قم، كنگره بزرگداشت محققان ملا مهدى و ملا احمد نراقى، چاپ دوم، ۱۴۲۲ق، ص۲۰۱.
  4. كلينى، محمد بن يعقوب، الكافي، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق، بَابُ الْغَيْرَة، ج۵، ص۵۳۵، حدیث۵.
  5. نجاشى، احمد بن على، رجال النجاشي، قم، مؤسسه النشر الإسلامي، چاپ ششم، ۱۳۶۵ش، ص۱۴۲. طوسى، محمد بن حسن، رجال الطوسي، قم، مؤسسه النشر الإسلامي - ايران - قم، چاپ سوم، ۱۳۷۳ش، ص۳۳۴.