مقصود از نفخ روح
آیا نفخ روحی که در قرآن آمده، منظور در عالم رحم است یا در جای دیگری بوده است؟
«نفخ» به معنای دمیدن در چیزی است.[۱] و واژهٔ نفخ در قرآن، ۷ مرتبه آمده و در ۶ مرتبه اشاره به نفخ در صور، که در پایان جهان و در قیامت صورت می‌گیرد دارد و یک مرتبه در سوره سجده آیه ۹، اشاره به نفخ روح دارد: ﴿ثمَّ سوّیه و نفخ فیه من روحه …﴾ سپس بدنش را آراستیم و در آن از روح خویش دمیدیم.
آیهٔ فوق اشاره به رحم مادر دارد. زمانی که نطفه منعقد می‌شود تنها یک نوع «حیات نباتی» است و دارای تغذیه و رشد و نمو است ولی از حس و حرکت که نشانه حیات حیوانی و قوه ادراکیه که نشانه حیات انسانی است؛ در آن خبری نیست. اما تکامل نطفه به مرحله ای می‌رسد که شروع به حرکت می‌کند که قرآن تعبیر به نفخ روح می‌نماید[۲] و از لحاظ حقوق اسلامی، اگر جنایتی به جنین صورت بگیرد و جنین سقط شود و از چهار ماه بیشتر باشد؛ حکم یک انسان کامل را دارد و لذا لازم است دیه یک انسان کامل پرداخت شود.
خداوند، روحی که به انسان دمیده را به خود نسبت می‌دهد. واژهٔ «روحی» نشان دهنده آن است که روح انسان روح الهی است و اضافه، اضافه تشریفی است به این معنا که مقام انسان رابالا ببرد.[۳]
اما در جاهای دیگر از آیات قرآن «نفخ روح» اشاره به حضرت آدم(ع) دارد. برای مثال، در سوره حجر آیه ۲۹ و سوره ص، آیه ۷۲ آمده است: «نفخت فیه من روحی …؛ از روح خود در حضرت آدم دمیدم» اشاره به خلقت حضرت آدم از خاک و دمیدن روح دارد.
مطالعه بیشتر
۱. مجمع البیان، طبرسی، ج۱۳، ص۱۸۴.
۲. تفسیر نمونه، مکارم شیرازی، ج۱۷، ص۱۲۶.
۳. المیزان، علامه طباطبایی، ج۱۲، ص۲۲۶.