برخاستن هنگام شنیدن نام امام زمان(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
جز (Rezapour صفحهٔ بلند شدن هنگام شنیدن نام امام زمان(ع) را به بلندشدن هنگام شنیدن نام امام زمان(ع) منتقل کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
براساس روایات، امام رضا(ع) پس از شنیدن شعری در مورد حضرت قائم(عج) بلند شده دست بر سر نهاه و برای فرج دعا کرد. این روایت را شیخ صدوق در کتاب عیون اخبار الرضا<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، عیون أخبار الرضا علیه السلام، تهران، نشر جهان، چاپ اول، ۱۳۷۸ق، ج۲، ص۲۶۵.</ref> و کتاب کمال الدین<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة - تهران، اسلامیه، چاپ دوم، ۱۳۹۵ق، ج۲، ص۳۷۲. طبرسی، فضل بن حسن، إعلام الوری بأعلام الهدی، تهران، اسلامیه، چاپ سوم، 1390 ق، ص311.</ref> و دیگران<ref>خزاز رازی، علی بن محمد، کفایة الأثر فی النصّ علی الأئمة الإثنی عشر، قم، بیدار، ۱۴۰۱ ق، ص۲۷۶.</ref> نقل کردهاند. | |||
براساس این روایت، دِعبل خزاعی در حضور امام رضا(ع) شعر مفصلی{{یادداشت|این شعر به قصیده «مدارس آیات» یا قصیده «تائیه»، معروف است که دعبل خزاعی در فضایل و مصیبت‌های اهل بیت(ع) سرود و آن را به امام رضا(ع) تقدیم نمود. این قصیده مشهورترین و بلندترین شعر دعبل خزاعی است.(چوبین، حسین، دعبل شاعر امام رضا(ع)، انتشارات علمی دانشگاه آزاد اسلامی، ۱۳۷۷ش، ص۲۳۱.)}} درباره امامان معصوم(ع) خواند و درباره قیام امام عصر(ع) این بیت را سرود: | |||
{{شعر|خُرُوجُ إِمَامٍ لَا مَحَالَةَ خَارِجٌ|یَقُومُ عَلَی اسْمِ اللَّهِ وَ الْبَرَکَاتِ|به یقین امامی خروج می‌کند| و با نام خدا و برکات الهی قیام می‌نماید.}} | {{شعر|خُرُوجُ إِمَامٍ لَا مَحَالَةَ خَارِجٌ|یَقُومُ عَلَی اسْمِ اللَّهِ وَ الْبَرَکَاتِ|به یقین امامی خروج می‌کند| و با نام خدا و برکات الهی قیام می‌نماید.}} | ||
امام رضا(ع) به شدت گریست و به دعبل فرمود: {{نقل قول|ای دعبل خزاعی شعری که درباره امام غائب بیان کردی چیزیست که روح القدس به زبان تو انداخته است.}} سپس دست بر سر خود گذاشته و با تواضع بلند شد و برای فرج حضرت حجت(ع) دعا کرد.<ref>علامه امینی، الغدیر، بیروت، دارالکتاب العربی، چاپ چهارم، سال ۱۳۹۷ق، ج۲، ص۳۶۱.</ref> آیت‌الله خوئی از مراجع تقلید در خصوص گذاشتن دست بر سر و بلندشدن هنگام ذکر امام زمان(ع) به همین روایت استناد کرده است.<ref>خوئی، ابو القاسم، صراط النجاة (تعلیق المیرزا التبریزی)، دفتر نشر برگزیده، چاپ اول، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۴۶۵</ref> | امام رضا(ع) به شدت گریست و به دعبل فرمود: {{نقل قول|ای دعبل خزاعی شعری که درباره امام غائب بیان کردی چیزیست که روح القدس به زبان تو انداخته است.}} سپس دست بر سر خود گذاشته و با تواضع بلند شد و برای فرج حضرت حجت(ع) دعا کرد.<ref>علامه امینی، الغدیر، بیروت، دارالکتاب العربی، چاپ چهارم، سال ۱۳۹۷ق، ج۲، ص۳۶۱.</ref> آیت‌الله خوئی از مراجع تقلید در خصوص گذاشتن دست بر سر و بلندشدن هنگام ذکر امام زمان(ع) به همین روایت استناد کرده است.<ref>خوئی، ابو القاسم، صراط النجاة (تعلیق المیرزا التبریزی)، دفتر نشر برگزیده، چاپ اول، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۴۶۵</ref> | ||
این روایت شعر خواندن دعبل در حضور امام رضا(ع) توسط | این روایت شعر خواندن دعبل در حضور امام رضا(ع) توسط . اما در آن کتاب‌ها اشاره‌ای به ایستادن و دست بر سر گذاشتن امام رضا(ع) نیست، بلکه امام با شنیدن اشعار مربوط به قیام حضرت مهدی(ع) به شدت گریه کرده و امام عصر(ع) را به دعبل معرفی می‌کند. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۱۳ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۴۱
سؤال
آیا حدیثی در مورد دست گذاشتن بر سر و بلند شدن هنگام شنیدن نام حضرت مهدی (علیه السلام) نقل شده است؟
براساس روایات، امام رضا(ع) پس از شنیدن شعری در مورد حضرت قائم(عج) بلند شده دست بر سر نهاه و برای فرج دعا کرد. این روایت را شیخ صدوق در کتاب عیون اخبار الرضا[۱] و کتاب کمال الدین[۲] و دیگران[۳] نقل کردهاند.
براساس این روایت، دِعبل خزاعی در حضور امام رضا(ع) شعر مفصلی[یادداشت ۱] درباره امامان معصوم(ع) خواند و درباره قیام امام عصر(ع) این بیت را سرود:
| خُرُوجُ إِمَامٍ لَا مَحَالَةَ خَارِجٌ | یَقُومُ عَلَی اسْمِ اللَّهِ وَ الْبَرَکَاتِ | |
| به یقین امامی خروج می‌کند | و با نام خدا و برکات الهی قیام می‌نماید. | |
امام رضا(ع) به شدت گریست و به دعبل فرمود:
| « | ای دعبل خزاعی شعری که درباره امام غائب بیان کردی چیزیست که روح القدس به زبان تو انداخته است. | » |
سپس دست بر سر خود گذاشته و با تواضع بلند شد و برای فرج حضرت حجت(ع) دعا کرد.[۴] آیت‌الله خوئی از مراجع تقلید در خصوص گذاشتن دست بر سر و بلندشدن هنگام ذکر امام زمان(ع) به همین روایت استناد کرده است.[۵]
این روایت شعر خواندن دعبل در حضور امام رضا(ع) توسط . اما در آن کتاب‌ها اشاره‌ای به ایستادن و دست بر سر گذاشتن امام رضا(ع) نیست، بلکه امام با شنیدن اشعار مربوط به قیام حضرت مهدی(ع) به شدت گریه کرده و امام عصر(ع) را به دعبل معرفی می‌کند.
منابع
- ↑ ابن بابویه، محمد بن علی، عیون أخبار الرضا علیه السلام، تهران، نشر جهان، چاپ اول، ۱۳۷۸ق، ج۲، ص۲۶۵.
- ↑ ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة - تهران، اسلامیه، چاپ دوم، ۱۳۹۵ق، ج۲، ص۳۷۲. طبرسی، فضل بن حسن، إعلام الوری بأعلام الهدی، تهران، اسلامیه، چاپ سوم، 1390 ق، ص311.
- ↑ خزاز رازی، علی بن محمد، کفایة الأثر فی النصّ علی الأئمة الإثنی عشر، قم، بیدار، ۱۴۰۱ ق، ص۲۷۶.
- ↑ علامه امینی، الغدیر، بیروت، دارالکتاب العربی، چاپ چهارم، سال ۱۳۹۷ق، ج۲، ص۳۶۱.
- ↑ خوئی، ابو القاسم، صراط النجاة (تعلیق المیرزا التبریزی)، دفتر نشر برگزیده، چاپ اول، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۴۶۵
- ↑ این شعر به قصیده «مدارس آیات» یا قصیده «تائیه»، معروف است که دعبل خزاعی در فضایل و مصیبت‌های اهل بیت(ع) سرود و آن را به امام رضا(ع) تقدیم نمود. این قصیده مشهورترین و بلندترین شعر دعبل خزاعی است.(چوبین، حسین، دعبل شاعر امام رضا(ع)، انتشارات علمی دانشگاه آزاد اسلامی، ۱۳۷۷ش، ص۲۳۱.)