سپردن توشه آخرت به مستمند: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴: خط ۴:
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
'''سپردن توشه آخرت به مستمند''' در نامه [[امام علی(ع)]] به [[امام حسن(ع)]] گفته شده که «اگر مستمندی را دیدی که توشه‌ات را تا قیامت می‌برد و فردا که به آن نیاز داری به تو بازمی‌گرداند، کمک او را غنیمت بشمار، و زاد و توشه را بر دوش او بگذار». مراد از این گفتار، [[صدقه دادن]] و [[انفاق در قرآن|انفاق در راه خداوند]] است که می‌تواند کمکی در حمل کردن زاد و توشه در آخرت باشد.
'''سپردن توشه آخرت به مستمند''' که در نامه [[امام علی(ع)]] به [[امام حسن(ع)]] توصیه شده است. در این گفتار علی(ع) به فرزندش سفارش می‌کند که «اگر مستمندی را دیدی که توشه‌ات را تا قیامت می‌برد و فردا که به آن نیاز داری به تو بازمی‌گرداند، کمک او را غنیمت بشمار، و زاد و توشه را بر دوش او بگذار». مراد از این گفتار، [[صدقه دادن]] و [[انفاق در قرآن|انفاق در راه خداوند]] است که می‌تواند کمکی در حمل کردن زاد و توشه در آخرت باشد.


==متن روایت==
==متن روایت==

نسخهٔ ‏۸ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۲۰

سؤال

منظور از این جمله امام علی (ع) در نامه ۳۱ نهج البلاغه که می‌فرماید: «اگر مستمندی را دیدی که توشه‌ات را تا قیامت می‌برد و فردا که به آن نیاز داری به تو بازمی‌گرداند، کمک او را غنیمت شمار» چیست؟

سپردن توشه آخرت به مستمند که در نامه امام علی(ع) به امام حسن(ع) توصیه شده است. در این گفتار علی(ع) به فرزندش سفارش می‌کند که «اگر مستمندی را دیدی که توشه‌ات را تا قیامت می‌برد و فردا که به آن نیاز داری به تو بازمی‌گرداند، کمک او را غنیمت بشمار، و زاد و توشه را بر دوش او بگذار». مراد از این گفتار، صدقه دادن و انفاق در راه خداوند است که می‌تواند کمکی در حمل کردن زاد و توشه در آخرت باشد.

متن روایت

امام علی(ع) خطاب به امام حسن(ع):

کمک گرفتن در حمل توشه قیامت

مقصود از تعابیر به کار رفته در سخنان امام علی(ع) را چنین دانسته‌اند که انفاق در راه خدا و کمک به نیازمندان در دنیا در حقیقت پس‌اندازی است که به هنگام نیازمندی انسان در روز قیامت، به وی بازخواهد گشت. این انفاق، کفاره گناهان او خواهد شد و سختی‌های رسیدن به بهشت را بر وی آسان خواهد ساخت؛ بنابراین باید فرصت‌های موجود را مغتنم شمرد و برای تهیه توشه سفر آخرت، کوشش نمود.

همچنین از این کلام استفاده شده که انسان هر آنچه در راه خدا به فقرا و بیچارگان کمک می‌کند در واقع برای خود ذخیره و پس‌انداز کرده‌ است و فقرا فقط واسطه در حمل آن هستند.


منابع

  1. نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی، ن۳۱.