اللهم: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۶: خط ۶:
'''اَللَّهُمَ‏''' در اصل «یا الله» بوده است.<ref>طیب، تفسیر الطیب البیان، تهران، انتشارات اسلام، چاپ دوم، ۱۳۷۴، ج۲، ص۱۵۷.</ref> «یا» از ابتدای آن حذف شده و میم تشدیددار در انتهای کلمه الله آمده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران، انتشارات ناصر خسرو، چاپ اول، ۱۳۶۵ج۱، ص۷۲۵.</ref>  
'''اَللَّهُمَ‏''' در اصل «یا الله» بوده است.<ref>طیب، تفسیر الطیب البیان، تهران، انتشارات اسلام، چاپ دوم، ۱۳۷۴، ج۲، ص۱۵۷.</ref> «یا» از ابتدای آن حذف شده و میم تشدیددار در انتهای کلمه الله آمده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران، انتشارات ناصر خسرو، چاپ اول، ۱۳۶۵ج۱، ص۷۲۵.</ref>  


قول دیگری در اللّهم از فرّاء عالم ادبیات عرب نقل شده که «اللّهم» در اصل «یا الله أمّ بخیرٍ» بوده است. همزه حذف شده و تبدیل به یا اللّهم بخیر شده و سپس تنها کلمه «اللهم» مانده است.<ref>شیخ طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، قم، نشر مکتب الاعلام الاسلامی، چاپ اول، ۱۴۰۹ ق، ج۲، ص۴۲۸.</ref> البته این نظریه مورد قبول عالمان دیگر واقع نشده است.{{پایان پاسخ}}
قول دیگری از فرّاء عالم ادبیات عرب نقل شده که «اللّهم» در اصل «یا الله أمّ بخیرٍ» بوده است. همزه حذف شده و تبدیل به یا اللّهم بخیر شده و سپس تنها کلمه «اللهم» مانده است.<ref>شیخ طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، قم، نشر مکتب الاعلام الاسلامی، چاپ اول، ۱۴۰۹ ق، ج۲، ص۴۲۸.</ref> البته این نظریه مورد قبول عالمان دیگر واقع نشده است.{{پایان پاسخ}}


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۱۶ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۲۶

سؤال

کلمه «اللّهم» از چه کلماتی تشکیل شده است؟

اَللَّهُمَ‏ در اصل «یا الله» بوده است.[۱] «یا» از ابتدای آن حذف شده و میم تشدیددار در انتهای کلمه الله آمده است.[۲]

قول دیگری از فرّاء عالم ادبیات عرب نقل شده که «اللّهم» در اصل «یا الله أمّ بخیرٍ» بوده است. همزه حذف شده و تبدیل به یا اللّهم بخیر شده و سپس تنها کلمه «اللهم» مانده است.[۳] البته این نظریه مورد قبول عالمان دیگر واقع نشده است.


منابع

  1. طیب، تفسیر الطیب البیان، تهران، انتشارات اسلام، چاپ دوم، ۱۳۷۴، ج۲، ص۱۵۷.
  2. طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران، انتشارات ناصر خسرو، چاپ اول، ۱۳۶۵ج۱، ص۷۲۵.
  3. شیخ طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، قم، نشر مکتب الاعلام الاسلامی، چاپ اول، ۱۴۰۹ ق، ج۲، ص۴۲۸.