أنا من حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

جز (Rezapour صفحهٔ انا من حسین را به أنا من حسین که تغییرمسیر بود منتقل کرد)
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۶: خط ۶:
[[پرونده:قطعه خط از حدیث حسین منی.jpg|بندانگشتی|قطعه خوشنویسی از حدیث حسین مِنّی و انا من حسین، اثر المشرفاوی.|270x270پیکسل]]
[[پرونده:قطعه خط از حدیث حسین منی.jpg|بندانگشتی|قطعه خوشنویسی از حدیث حسین مِنّی و انا من حسین، اثر المشرفاوی.|270x270پیکسل]]
{{درگاه|امام حسین}}
{{درگاه|امام حسین}}
'''اَنَا مِن حُسَین'''، بخشی از روایتی است که از [[پیامبر(ص)]] درباره [[امام حسین(ع)]] نقل شده و در آن پیامبر «خودش را از حسین» دانسته است. مراد از این عبارت را یکی بودن پیامبر و امام حسین(ع) در حفظ [[اسلام]] شمرده‌اند. گفته شده همانگونه که پیامبر، [[اسلام|دین اسلام]] را از سوی خدا آورد و گسترش داد امام حسین نیز، با خودداری از [[بیعت]] با [[یزید بن معاویه|یزید]] و با شهادت خود و یارانش در [[واقعه عاشورا]] اسلام را از انحراف حفظ کرد.<ref name=":0">هاشمی نژاد، درسی که حسین(ع) به انسان‌ها آموخت؛ شریف القرشی، محمدباقر، حیات الامام الحسین، نجف الاشرف، الادب، چاپ اول، ۱۳۹۴ق، ج۱، ص۹۴.</ref>
'''أنا مِن حُسَین'''، بخشی از روایتی است که از [[پیامبر(ص)]] درباره [[امام حسین(ع)]] نقل شده و در آن پیامبر «خودش را از حسین» دانسته است. مراد از این عبارت را یکی بودن پیامبر و امام حسین(ع) در حفظ [[اسلام]] شمرده‌اند. گفته شده همانگونه که پیامبر، [[اسلام|دین اسلام]] را از سوی خدا آورد و گسترش داد امام حسین نیز، با خودداری از [[بیعت]] با [[یزید بن معاویه|یزید]] و با شهادت خود و یارانش در [[واقعه عاشورا]] اسلام را از انحراف حفظ کرد.<ref name=":0">هاشمی نژاد، درسی که حسین(ع) به انسان‌ها آموخت؛ شریف القرشی، محمدباقر، حیات الامام الحسین، نجف الاشرف، الادب، چاپ اول، ۱۳۹۴ق، ج۱، ص۹۴.</ref>


بر اساس روایات تاریخی، هنگامی که پیشنهاد بیعت با یزید را به امام حسین(ع) دادند، او حکومت یزید را «خداحافظی با اسلام» شمرد.<ref>عسکری، معالم المدرستین، بیروت، مؤسسة النعمان، ۱۴۱۰ق، ج۳، ص۴۷.</ref> یزید به دستورات دینی عمل نکرده، آشکارا خلاف اسلام عمل می‌کرد و اعتقادی به پیامبر(ص) نداشت. امام حسین(ع) با یزید بیعت نکرد و در این راه، خود و یارانش شهید شده و خانواده‌اش به اسارت رفتند. شهادت او در این راه را، باعث آگاه شدن مردم در مخالفت با حکومت یزید دانسته‌اند؛ به همین دلیل، عبارت «من از حسینم» را به این معنا دانسته‌اند که بقای دین و نام پیامبر(ص) وابسته به حرکت امام حسین(ع) بود.<ref name=":0" />
بر اساس روایات تاریخی، هنگامی که پیشنهاد بیعت با یزید را به امام حسین(ع) دادند، او حکومت یزید را «خداحافظی با اسلام» شمرد.<ref>عسکری، معالم المدرستین، بیروت، مؤسسة النعمان، ۱۴۱۰ق، ج۳، ص۴۷.</ref> یزید به دستورات دینی عمل نکرده، آشکارا خلاف اسلام عمل می‌کرد و اعتقادی به پیامبر(ص) نداشت. امام حسین(ع) با یزید بیعت نکرد و در این راه، خود و یارانش شهید شده و خانواده‌اش به اسارت رفتند. شهادت او در این راه را، باعث آگاه شدن مردم در مخالفت با حکومت یزید دانسته‌اند؛ به همین دلیل، عبارت «من از حسینم» را به این معنا دانسته‌اند که بقای دین و نام پیامبر(ص) وابسته به حرکت امام حسین(ع) بود.<ref name=":0" />

نسخهٔ ‏۲۸ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۴:۴۴

سؤال

مراد از عبارت «اَنَا مِنْ حُسَيْن» در حدیث «حُسَيْنٌ مِنِّی وَ اَنَا مِنْ حُسَيْن» چیست؟

قطعه خوشنویسی از حدیث حسین مِنّی و انا من حسین، اثر المشرفاوی.
درگاه‌ها
امام حسین.png


أنا مِن حُسَین، بخشی از روایتی است که از پیامبر(ص) درباره امام حسین(ع) نقل شده و در آن پیامبر «خودش را از حسین» دانسته است. مراد از این عبارت را یکی بودن پیامبر و امام حسین(ع) در حفظ اسلام شمرده‌اند. گفته شده همانگونه که پیامبر، دین اسلام را از سوی خدا آورد و گسترش داد امام حسین نیز، با خودداری از بیعت با یزید و با شهادت خود و یارانش در واقعه عاشورا اسلام را از انحراف حفظ کرد.[۱]

بر اساس روایات تاریخی، هنگامی که پیشنهاد بیعت با یزید را به امام حسین(ع) دادند، او حکومت یزید را «خداحافظی با اسلام» شمرد.[۲] یزید به دستورات دینی عمل نکرده، آشکارا خلاف اسلام عمل می‌کرد و اعتقادی به پیامبر(ص) نداشت. امام حسین(ع) با یزید بیعت نکرد و در این راه، خود و یارانش شهید شده و خانواده‌اش به اسارت رفتند. شهادت او در این راه را، باعث آگاه شدن مردم در مخالفت با حکومت یزید دانسته‌اند؛ به همین دلیل، عبارت «من از حسینم» را به این معنا دانسته‌اند که بقای دین و نام پیامبر(ص) وابسته به حرکت امام حسین(ع) بود.[۱]

جستارهای وابسته


منابع

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ هاشمی نژاد، درسی که حسین(ع) به انسان‌ها آموخت؛ شریف القرشی، محمدباقر، حیات الامام الحسین، نجف الاشرف، الادب، چاپ اول، ۱۳۹۴ق، ج۱، ص۹۴.
  2. عسکری، معالم المدرستین، بیروت، مؤسسة النعمان، ۱۴۱۰ق، ج۳، ص۴۷.