اعظم الله اجورنا بمصابنا بالحسين: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{در دست ویرایش|کاربر=A.rezapour }}
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
معنی: «عظم الله اجورنا بمصابنا بالحسین» ؟چیست؟
معنای «اعظم الله اجورنا بمصابنا بالحسين» چیست؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
خط ۸: خط ۷:




از امام باقر روایت است: «أَعْظَمَ اَللَّهُ أُجُورَنَا بِمُصَابِنَا بِالْحُسَيْنِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ وَ جَعَلَنَا وَ إِيَّاكُمْ مِنَ اَلطَّالِبِينَ بِثَارِهِ مَعَ وَلِيِّهِ اَلْإِمَامِ اَلْمَهْدِيِّ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَيْهِمُ [عَلَيْهِ] اَلسَّلاَمُ؛ خداوند متعال اجرها و ثواب‌های عزادار بودن ما را برای امام حسین علیه السّلام زیاد گردانده و ما و شما را در رکاب حضرت امام مهدی قائم آل محمّد صلوات اللَّه علیهم اجمعین از طلب کنندگان خون آن جناب قرار دهد».


سپس امام باقر ع فرمود: «و اگر قدرت و توانائی این را داشتی که آن روز (روز عاشوراء) را بدنبال نیازمندی‌هایت نروی البته مرو چه آنکه این روز، روز نحسی بوده و حاجت در آن روا نمی‌گردد و اگر هم حاجت برآورده شود برای شخص حاجت مند مبارک نبوده و وی خیر نخواهد دید»، توجّه داشته باشی در آن روز در منزلت آذوقه ای را ذخیره نکنی چه آن که اگر کسی در آن روز در منزلش چیزی را ذخیره کند برایش میمون و مبارک نبوده و برای اهلش نیز برکت نخواهد داشت.
در روایتی از [[امام باقر(ع)]] پرسیده شد که در روز [[عاشورا]] چگونه به همدیگر تسلیت بگوییم؟ امام باقر(ع) فرمود: «أَعْظَمَ اَللَّهُ أُجُورَنَا بِمُصَابِنَا بِالْحُسَيْنِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ وَ جَعَلَنَا وَ إِيَّاكُمْ مِنَ اَلطَّالِبِينَ بِثَارِهِ مَعَ وَلِيِّهِ اَلْإِمَامِ اَلْمَهْدِيِّ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَيْهِمُ [عَلَيْهِ] اَلسَّلاَمُ؛ خداوند متعال اجرها و ثواب‌های عزادار بودن ما را برای [[امام حسین(ع)]] زیاد گردانده و ما و شما را در رکاب حضرت امام مهدی قائم آل محمّد صلوات اللَّه علیهم اجمعین از طلب کنندگان خون آن جناب قرار دهد».<ref>قمی، شیخ عباس، کلیات مفاتیح الجنان، اسوه، بیتا، بیجا، ص۲۸۸.</ref>
 
بنابراین کسی که به این دستورها عمل کند ثواب هزار هزار حج و هزار هزار عمره و هزار هزار جهاد که تمامی را در رکاب رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم انجام داده باشد برایش نوشته می‌شود و همچنین خداوند متعال ثواب هر مصیبتی که به انبیاء و رسل و صدّیقین و شهدائی که فوت کرده یا کشته شده‌اند رسیده است را از بدو خلقت دنیا تا انقراض عالم و قیام قیامت به او اعطاء می‌فرماید)).<ref>ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ترجمه ذهنی تهرانی، تهران، پیام حق، چاپ اول، ۱۳۷۷ش، باب هفتاد و یکم، ص۵۸۱.</ref>{{پایان پاسخ}}


سپس امام باقر(ع) فرمود: «و اگر قدرت و توانائی این را داشتی که آن روز (روز عاشوراء) را بدنبال نیازمندی‌هایت نروی البته مرو چه آنکه این روز، روز نحسی بوده و حاجت در آن روا نمی‌گردد و اگر هم حاجت برآورده شود برای شخص حاجتمند مبارک نبوده و وی خیر نخواهد دید؛ توجه داشته باش در آن روز در منزلت آذوقه‌ای را ذخیره نکنی چه آن که اگر کسی در آن روز در منزلش چیزی را ذخیره کند برایش میمون و مبارک نبوده و برای اهلش نیز برکت نخواهد داشت.»<ref>ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ترجمه ذهنی تهرانی، تهران، پیام حق، چاپ اول، ۱۳۷۷ش، باب هفتاد و یکم، ص۵۸۱.</ref>{{پایان پاسخ}}
== منابع ==
== منابع ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}

نسخهٔ ‏۱۱ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۰۵

سؤال

معنای «اعظم الله اجورنا بمصابنا بالحسين» چیست؟

درگاه‌ها
امام حسین.png



در روایتی از امام باقر(ع) پرسیده شد که در روز عاشورا چگونه به همدیگر تسلیت بگوییم؟ امام باقر(ع) فرمود: «أَعْظَمَ اَللَّهُ أُجُورَنَا بِمُصَابِنَا بِالْحُسَيْنِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ وَ جَعَلَنَا وَ إِيَّاكُمْ مِنَ اَلطَّالِبِينَ بِثَارِهِ مَعَ وَلِيِّهِ اَلْإِمَامِ اَلْمَهْدِيِّ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَيْهِمُ [عَلَيْهِ] اَلسَّلاَمُ؛ خداوند متعال اجرها و ثواب‌های عزادار بودن ما را برای امام حسین(ع) زیاد گردانده و ما و شما را در رکاب حضرت امام مهدی قائم آل محمّد صلوات اللَّه علیهم اجمعین از طلب کنندگان خون آن جناب قرار دهد».[۱]

سپس امام باقر(ع) فرمود: «و اگر قدرت و توانائی این را داشتی که آن روز (روز عاشوراء) را بدنبال نیازمندی‌هایت نروی البته مرو چه آنکه این روز، روز نحسی بوده و حاجت در آن روا نمی‌گردد و اگر هم حاجت برآورده شود برای شخص حاجتمند مبارک نبوده و وی خیر نخواهد دید؛ توجه داشته باش در آن روز در منزلت آذوقه‌ای را ذخیره نکنی چه آن که اگر کسی در آن روز در منزلش چیزی را ذخیره کند برایش میمون و مبارک نبوده و برای اهلش نیز برکت نخواهد داشت.»[۲]

منابع

  1. قمی، شیخ عباس، کلیات مفاتیح الجنان، اسوه، بیتا، بیجا، ص۲۸۸.
  2. ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ترجمه ذهنی تهرانی، تهران، پیام حق، چاپ اول، ۱۳۷۷ش، باب هفتاد و یکم، ص۵۸۱.