الشموس الطالعه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
«أَيْنَ الشَّمُوسُ الطَّالِعَةُ؛ کجایند خورشید‌های تابان» تعبیری در دعای ندبه است.<ref>المزار الكبير (لابن المشهدي)، ص: 578</ref> محققان با توجه به خطاب‌ها و عبارات قبل، این تعبیر را در مورد مجموعه ائمه معصوم و امام زمان(عج) دانسته‌اند. این فقره از دعا، خطاب عمومی دارد و به‌جهت اینکه خطاب به همه امامان(ع) است، به‌صورت جمع مورد خطاب قرار گرفته‌اند. | «أَيْنَ الشَّمُوسُ الطَّالِعَةُ؛ کجایند خورشید‌های تابان» تعبیری در دعای ندبه است.<ref>المزار الكبير (لابن المشهدي)، ص: 578</ref> محققان با توجه به خطاب‌ها و عبارات قبل، این تعبیر را در مورد مجموعه ائمه معصوم و امام زمان(عج) دانسته‌اند. این فقره از دعا، خطاب عمومی دارد و به‌جهت اینکه خطاب به همه امامان(ع) است، به‌صورت جمع مورد خطاب قرار گرفته‌اند. | ||
استفاده از تعبیر «شمس» به معنای خورشید برای ائمه و پیامبر نقل شده است. | استفاده از تعبیر «شمس» به معنای خورشید برای ائمه و پیامبر نقل شده است. پیامبر در روایتی که [[جابر بن عبدالله انصاری]] نقل کرده، از خود با تعبیر خورشید یاد کرده است.<ref>شرحی بر دعای ندبه، ص۲۰۰–۲۰۲.</ref> [[امام علی(ع)]] نیز امام را خورشید درخشان بر بندگان دانسته که کسی توانایی چشم دوختن یا دست رساندن به مقام امام نیست. از [[امام موسی بن جعفر(ع)]] روایت شده که فرمود: «همانا امام در زمین به منزله ماه در آسمان است و او بر همه اشیا آگاه است.»<ref>مهدوی، مهدی، امید منتظران مهدی (عج) دعای ندبه از دیدگاه معصومین (ع)، تهران، دانش هوشیار، چاپ اول، ۱۳۸۱، ص۱۴۳.</ref> [[شیخ صدوق]] روایتی را نقل می‌کند که پیامبر در خطاب به امام حسین(ع)، او را زینت آسمان‌ها و زمین‌ها دانست.<ref>واعظ موسوی، سید علی اکبر، شرح دعای ندبه از کتاب و سنت، تهران، بی نا، چاپ اول، ۱۳۶۳، ص۱۹۹.</ref> | ||
در | |||
[[شیخ صدوق]] روایتی را نقل می‌کند که پیامبر در خطاب به امام حسین(ع)، او را زینت آسمان‌ها و زمین‌ها دانست.<ref>واعظ موسوی، سید علی اکبر، شرح دعای ندبه از کتاب و سنت، تهران، بی نا، چاپ اول، ۱۳۶۳، ص۱۹۹.</ref> | |||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
نسخهٔ ۹ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۰۳
 | این مقاله هماکنون به دست Rezapour در حال ویرایش است. |
تعبیر الشموس الطالعه در مورد چه افرادی است؟
«أَيْنَ الشَّمُوسُ الطَّالِعَةُ؛ کجایند خورشید‌های تابان» تعبیری در دعای ندبه است.[۱] محققان با توجه به خطاب‌ها و عبارات قبل، این تعبیر را در مورد مجموعه ائمه معصوم و امام زمان(عج) دانسته‌اند. این فقره از دعا، خطاب عمومی دارد و به‌جهت اینکه خطاب به همه امامان(ع) است، به‌صورت جمع مورد خطاب قرار گرفته‌اند.
استفاده از تعبیر «شمس» به معنای خورشید برای ائمه و پیامبر نقل شده است. پیامبر در روایتی که جابر بن عبدالله انصاری نقل کرده، از خود با تعبیر خورشید یاد کرده است.[۲] امام علی(ع) نیز امام را خورشید درخشان بر بندگان دانسته که کسی توانایی چشم دوختن یا دست رساندن به مقام امام نیست. از امام موسی بن جعفر(ع) روایت شده که فرمود: «همانا امام در زمین به منزله ماه در آسمان است و او بر همه اشیا آگاه است.»[۳] شیخ صدوق روایتی را نقل می‌کند که پیامبر در خطاب به امام حسین(ع)، او را زینت آسمان‌ها و زمین‌ها دانست.[۴]