اللهم: تفاوت میان نسخه‌ها

جز (جایگزینی متن - ' | بازبینی =' به ' | ارزیابی کمی =')
(به منابع اولیه آدرس داده شد. آدرس‌های قبلی دقیق نبودند.)
 
خط ۵: خط ۵:
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
{{درگاه|واژه‌ها}}
{{درگاه|واژه‌ها}}
'''اَللَّهُمَ‏''' در اصل «یا الله» بوده است.<ref>طیب، تفسیر الطیب البیان، تهران، انتشارات اسلام، چاپ دوم، ۱۳۷۴، ج۲، ص۱۵۷.</ref> «یا» از ابتدای آن حذف شده و میم تشدیددار در انتهای کلمه الله آمده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران، انتشارات ناصر خسرو، چاپ اول، ۱۳۶۵ج۱، ص۷۲۵.</ref>  
کلمه '''اللهم''' چندین بار در [[قرآن]] آمده است.<ref>سوره آل‏ عمران، آیه۲۶: {{قرآن|قُلِ اللَّهُمَّ مالِكَ الْمُلْكِ...}} سوره مائده، آیه۱۱۴: {{قرآن|قالَ عيسَى ابْنُ مَرْيَمَ اللَّهُمَّ رَبَّنا ...}} سوره انفال، آیه۳۲: {{قرآن|وَ إِذْ قالُوا اللَّهُمَّ ...}} سوره يونس، آیه۱۰: {{قرآن| دَعْواهُمْ فيها سُبْحانَكَ اللَّهُمَّ ...}} سوره زمر، آیه۴۶: {{قرآن|قُلِ اللَّهُمَّ فاطِرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ ...}}</ref>


قول دیگری از «فرّاء» عالم ادبیات عرب نقل شده که «اللّهم» در اصل «یا الله أمّ بخیرٍ» بوده است. همزه حذف شده و تبدیل به یا اللّهم بخیر شده و سپس تنها کلمه «اللهم» مانده است.<ref>شیخ طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، قم، نشر مکتب الاعلام الاسلامی، چاپ اول، ۱۴۰۹ ق، ج۲، ص۴۲۸.</ref> البته این نظریه مورد قبول عالمان دیگر واقع نشده است.{{پایان پاسخ}}
مفسران در اصل و ریشه کلمه '''اللهمّ''' دو دیدگاه دارند:
# یا الله: اللهم در اصل يا اللّه‏ بود؛ دو حرف(ی ا) را از اول آن برداشته و دو حرف(م م) به آخرش اضافه کردند و در هم ادغام شدند و '''اللهمّ''' شد. ‏<ref>نحاس، احمد بن محمد، اعراب القرآن، بیروت، دار الكتب العلميه، منشورات محمد علي بيضون، چاپ اول، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۱۵۰ و ص۲۸۹. قشيرى، عبدالكريم بن هوازن، لطائف الاشارات: تفسير صوفى كامل للقرآن الكريم، مصر - قاهره ، الهيئه المصريه العامه للكتاب، چاپ سوم، ۲۰۰۰ م، ج۱، ص۲۳۰.</ref> حرف «یا» در اول کلمه «الله» حرف ندا بود. <ref>طوسى، محمد بن حسن، التبيان في تفسير القرآن، بیروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ اول، ج۲، ص۴۲۸. ج۵، ص۳۴۴.</ref>
# یا الله امّ: از «فرّاء» عالم ادبیات عرب نقل شده که «اللّهم» در اصل «یا الله أمّ» بوده است. همزه «أمّ» حذف شده و تبدیل به «یا اللّهم» شده و سپس حرف «یاء» افتاده و کلمه «اللهم» مانده است. <ref>طوسى، محمد بن حسن، التبيان في تفسير القرآن، بیروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ اول، ج۲، ص۴۲۸. جرجانى، عبدالقاهر بن عبدالرحمن، درج الدرر فى تفسير القرآن العظيم، اردن - عمان ، دار الفكر، چاپ اول، ۱۴۳۰ق، ج۱، ص۳۸۸.</ref>
 
{{پایان پاسخ}}


== منابع ==
== منابع ==
خط ۲۱: خط ۲۵:
  | تیترها =-
  | تیترها =-
  | ویرایش =شد
  | ویرایش =شد
  | لینک‌دهی =شد
  | لینک‌دهی =
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه =
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر = شد
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
  | ارزیابی کمی =شد
  | ارزیابی کمی =شد

نسخهٔ کنونی تا ‏۷ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۲۱

سؤال

کلمه «اللّهم» از چه کلماتی تشکیل شده است؟

درگاه‌ها
واژه-ها.png


کلمه اللهم چندین بار در قرآن آمده است.[۱]

مفسران در اصل و ریشه کلمه اللهمّ دو دیدگاه دارند:

  1. یا الله: اللهم در اصل يا اللّه‏ بود؛ دو حرف(ی ا) را از اول آن برداشته و دو حرف(م م) به آخرش اضافه کردند و در هم ادغام شدند و اللهمّ شد. ‏[۲] حرف «یا» در اول کلمه «الله» حرف ندا بود. [۳]
  2. یا الله امّ: از «فرّاء» عالم ادبیات عرب نقل شده که «اللّهم» در اصل «یا الله أمّ» بوده است. همزه «أمّ» حذف شده و تبدیل به «یا اللّهم» شده و سپس حرف «یاء» افتاده و کلمه «اللهم» مانده است. [۴]


منابع

  1. سوره آل‏ عمران، آیه۲۶: ﴿قُلِ اللَّهُمَّ مالِكَ الْمُلْكِ... سوره مائده، آیه۱۱۴: ﴿قالَ عيسَى ابْنُ مَرْيَمَ اللَّهُمَّ رَبَّنا ... سوره انفال، آیه۳۲: ﴿وَ إِذْ قالُوا اللَّهُمَّ ... سوره يونس، آیه۱۰: ﴿دَعْواهُمْ فيها سُبْحانَكَ اللَّهُمَّ ... سوره زمر، آیه۴۶: ﴿قُلِ اللَّهُمَّ فاطِرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ ...
  2. نحاس، احمد بن محمد، اعراب القرآن، بیروت، دار الكتب العلميه، منشورات محمد علي بيضون، چاپ اول، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۱۵۰ و ص۲۸۹. قشيرى، عبدالكريم بن هوازن، لطائف الاشارات: تفسير صوفى كامل للقرآن الكريم، مصر - قاهره ، الهيئه المصريه العامه للكتاب، چاپ سوم، ۲۰۰۰ م، ج۱، ص۲۳۰.
  3. طوسى، محمد بن حسن، التبيان في تفسير القرآن، بیروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ اول، ج۲، ص۴۲۸. ج۵، ص۳۴۴.
  4. طوسى، محمد بن حسن، التبيان في تفسير القرآن، بیروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ اول، ج۲، ص۴۲۸. جرجانى، عبدالقاهر بن عبدالرحمن، درج الدرر فى تفسير القرآن العظيم، اردن - عمان ، دار الفكر، چاپ اول، ۱۴۳۰ق، ج۱، ص۳۸۸.