سجده خلفای سه‌گانه بر زمین و خاک: تفاوت میان نسخه‌ها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) (ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
آیا ابوبکر، عمر و عثمان بر زمین و خاک | آیا ابوبکر، عمر و عثمان بر زمین و خاک و… سجده می‌کردند با دلیل و سند بیان فرمایید؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
با توجه به [[حدیث|روایات]] و ادله فراوان می‌توان به این نتیجه رسید که تمامی [[صحابه]] و [[خلفای سه‌گانه|خلفا]] بر زمین [[سجده]] می‌کردند. و چون سجده بر زمین بر مسلمانان سخت بود، [[پیامبر(ص)]] در مرحله بعد به [[مسلمانان]] اجازه داد که بر چیزهایی که از زمین می‌روید(غیر از چیزهای خوردنی و پوشیدنی) سجده کنند. | با توجه به [[حدیث|روایات]] و ادله فراوان می‌توان به این نتیجه رسید که تمامی [[صحابه]] و [[خلفای سه‌گانه|خلفا]] بر زمین [[سجده]] می‌کردند. و چون سجده بر زمین بر مسلمانان سخت بود، [[پیامبر(ص)]] در مرحله بعد به [[مسلمانان]] اجازه داد که بر چیزهایی که از زمین می‌روید (غیر از چیزهای خوردنی و پوشیدنی) سجده کنند. | ||
== سجده خلفا == | == سجده خلفا == | ||
محققان معتقدند که [[خلفای سه‌گانه|خلفا]] و سایر [[مسلمانان]] بر خاک یا سنگ | محققان معتقدند که [[خلفای سه‌گانه|خلفا]] و سایر [[مسلمانان]] بر خاک یا سنگ یا حصیر بافته شده از نخل [[سجده]] می‌کردند نه بر فرش. در ادوار بعدی سجده بر فرش در میان [[اهل سنت]] رواج یافته است. | ||
در این رابطه عطائی اصفهانی می‌نویسد: «با توجه به متون روایی، فتوایی و تاریخی، خلفا بر غیر زمین سجده نمی‌کردند و مسلمانان تا یک قرن همچنان بر زمین، خاک، سنگ و خشت، سجده می‌کردند؛ چنانچه اگر [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبکر]]، [[عمر بن خطاب|عمر]] و [[عثمان بن عفان|عثمان]] بر فرش، پارچه | در این رابطه عطائی اصفهانی می‌نویسد: «با توجه به متون روایی، فتوایی و تاریخی، خلفا بر غیر زمین سجده نمی‌کردند و مسلمانان تا یک قرن همچنان بر زمین، خاک، سنگ و خشت، سجده می‌کردند؛ چنانچه اگر [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبکر]]، [[عمر بن خطاب|عمر]] و [[عثمان بن عفان|عثمان]] بر فرش، پارچه و… سجده کرده بودند، یقیناً عمل آنان مورد استدلال فقهای اهل سنت قرار می‌گرفت و کم و کیف آن را مفصل بیان می‌کردند.»<ref>عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۳۷.</ref> | ||
[[آیت الله سبحانی]] نیز می‌نویسد: «التزام به سجود بر زمین یا آنچه از زمین می‌روید بین [[صحابه]]، سنت بوده است و عدول از این امر در زمان‌های بعد رخ داده است.»<ref>سبحانی، جعفر، السجود علی الارض، قم، مؤسسه الامام الصادق(ع)، ۱۴۲۲ق، ص۶.</ref> | [[آیت الله سبحانی]] نیز می‌نویسد: «التزام به سجود بر زمین یا آنچه از زمین می‌روید بین [[صحابه]]، سنت بوده است و عدول از این امر در زمان‌های بعد رخ داده است.»<ref>سبحانی، جعفر، السجود علی الارض، قم، مؤسسه الامام الصادق(ع)، ۱۴۲۲ق، ص۶.</ref> | ||
== دیدگاه ابوبکر == | == دیدگاه ابوبکر == | ||
«مؤلف کتاب المصنف»<ref>مؤلف این کتاب سنی می‌باشد.</ref> [[حدیث|حدیثی]] را از ابی امیه نقل می‌کند که «[[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبکر]] بر زمین سجده می‌کرد یا روی زمین [[نماز]] می‌خواند به طوری که پیشانی‌اش به زمین می‌چسبید.»<ref>عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۳۸ به نقل از المصنف عبدالرزاق، ج۱، شماره حدیث ۱۵۵۲؛ سبحانی، جعفر، السجود علی الارض، قم، مؤسسه الامام الصادق(ع)، ۱۴۲۲ق، ص۶، به نقل از المصنف، ج۱، ص۳۹۷.</ref> «عبدالرزاق در روایت دیگری از عزه نقل کرده که «ابوبکر در خطابه‌ای ما را از نماز خواندن روی برادع (پلاسی که روی زین اسب می‌اندازند) نهی نمود»؛<ref>عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۳۸، به نقل از المصنف، ج۱، حدیث ۱۵۴۷.</ref> بنابراین ابوبکر در مقام عمل بر زمین سجده می‌کرد و هم در گفتارش از سجده بر فرش و لباس | «مؤلف کتاب المصنف»<ref>مؤلف این کتاب سنی می‌باشد.</ref> [[حدیث|حدیثی]] را از ابی امیه نقل می‌کند که «[[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبکر]] بر زمین سجده می‌کرد یا روی زمین [[نماز]] می‌خواند به طوری که پیشانی‌اش به زمین می‌چسبید.»<ref>عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۳۸ به نقل از المصنف عبدالرزاق، ج۱، شماره حدیث ۱۵۵۲؛ سبحانی، جعفر، السجود علی الارض، قم، مؤسسه الامام الصادق(ع)، ۱۴۲۲ق، ص۶، به نقل از المصنف، ج۱، ص۳۹۷.</ref> «عبدالرزاق در روایت دیگری از عزه نقل کرده که «ابوبکر در خطابه‌ای ما را از نماز خواندن روی برادع (پلاسی که روی زین اسب می‌اندازند) نهی نمود»؛<ref>عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۳۸، به نقل از المصنف، ج۱، حدیث ۱۵۴۷.</ref> بنابراین ابوبکر در مقام عمل بر زمین سجده می‌کرد و هم در گفتارش از سجده بر فرش و لباس و… نهی می‌کرد.»<ref>عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۳۸.</ref> | ||
== دیدگاه عمر == | == دیدگاه عمر == | ||
طبق شواهد تاریخی [[عمر بن خطاب]] بر زمین [[سجده]] می‌کرد و سجده بر فرش | طبق شواهد تاریخی [[عمر بن خطاب]] بر زمین [[سجده]] می‌کرد و سجده بر فرش و… را جایز نمی‌دانست. وی در زمان خلافتش دستور داد کف [[مسجد النبی]] را با ریگ فرش کنند تا نمازگزاران بتوانند بر آنها سجده کنند.<ref>عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۳۹.</ref> ابن سعد از عبدالله بن ابراهیم نقل کرده: اول کسی که ریگ‌ها را در مسجد رسول خدا(ص) افکند عمر بن خطاب بود؛ اما چون مردم وقتی سر خویش را از سجده برمی‌داشتند، دستهایشان را که غبار آلود شده بود، به هم می‌زدند یا تکان می‌دادند تا گرد و خاک بریزد، عمر دستور داد سنگ‌هایی را از وادی عتیق<ref>محلی است بین مکه و مدینه.</ref> آوردند و کف مسجد گستردند.<ref>عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۳۸، به نقل از طبقات ابن سعد، ج۳، ص۲۸۴.</ref> در روایت دیگری عبدالحی کتانی نقل کرده که «عمر سجده را به گذاشتن صورت بر زمین تعبیر می‌نمود.»<ref>عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۴۰، به نقل از «التراتیب الاداریه فی نظام الحکومه النبویه، ج۲، ص۲۲۳.</ref> | ||
== دیدگاه عثمان == | == دیدگاه عثمان == | ||
در مورد سجده عثمان نیز عبدالرزاق حدیثی از ابو سهیل و او از پدرش نقل کرده که: «من با عثمان بودم که وقت اقامه [[نماز]] | در مورد سجده عثمان نیز عبدالرزاق حدیثی از ابو سهیل و او از پدرش نقل کرده که: «من با عثمان بودم که وقت اقامه [[نماز]] شد… پس هنگامی که من با او صحبت می‌کردم او با دستش سنگ ریزه‌ها (حصی) را مساوی می‌کرد…»<ref>عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۴۱، به نقل از المصنف، ج۲، حدیث ۲۴۰۸.</ref> | ||
== سیره صحابه == | == سیره صحابه == | ||
آیت الله سبحانی می‌نویسد: «از بسیاری از [[حدیث|روایات]] آشکار است که سیره صحابه، [[سجده]] بر روی زمین بوده است».<ref>سبحانی، جعفر، السجود علی الارض، قم، مؤسسه الامام الصادق(ع)، ۱۴۲۲ق، ص۳۶.</ref> سپس ایشان به برخی از این روایات اشاره کرده است.<ref>سبحانی، جعفر، السجود علی الارض، قم، مؤسسه الامام الصادق(ع)، ۱۴۲۲ق، ص۳۷ ۳۶.</ref> آقای احمدی نیز در کتاب «السجود علی الارض» ادله و روایات فراوانی ذکر می‌کند که صحابه بر زمین سجده می‌کردند. سپس ایشان می‌نویسد: از جمیع آنچه گذشت از ادله قطعیه از اقوال پیامبر و عمل صحابه و فتاوای ایشان و فتاوای فقها این‌که سجده در ابتدا تشریعش بر زمین بوده مگر هنگام ضرورت.<ref>علی احمدی، السجود علی الارض، بی‌جا، دارالتبلیغ الاسلامی، ۱۳۹۹ش، ص۷۹.</ref> سپس می‌نویسد: در مراحل بعدی به مسلمانان اجازه داده شد تا بر چیزهایی که از زمین می‌روید و خوردنی و پوشیدنی نیست نیز می‌توانند سجده کنند.<ref>چون برخی از مواقع هوا بشدت گرم بود، سجده بر زمین داغ مشکل بود.</ref> بنابراین سجده بر آنها آسان شد. پیامبر به مسلمانان اجازه داد که بر «خمره» سجده کنند و خمره حصیری بود که از درخت خرما بافته می‌شد و در مساجد و خانه‌ها قرار می‌دادند و در نمازها بر آن سجده می‌کردند.<ref>علی احمدی، السجود علی الارض، بی‌جا، دارالتبلیغ الاسلامی، ۱۳۹۹ش، | آیت الله سبحانی می‌نویسد: «از بسیاری از [[حدیث|روایات]] آشکار است که سیره صحابه، [[سجده]] بر روی زمین بوده است».<ref>سبحانی، جعفر، السجود علی الارض، قم، مؤسسه الامام الصادق(ع)، ۱۴۲۲ق، ص۳۶.</ref> سپس ایشان به برخی از این روایات اشاره کرده است.<ref>سبحانی، جعفر، السجود علی الارض، قم، مؤسسه الامام الصادق(ع)، ۱۴۲۲ق، ص۳۷ ۳۶.</ref> آقای احمدی نیز در کتاب «السجود علی الارض» ادله و روایات فراوانی ذکر می‌کند که صحابه بر زمین سجده می‌کردند. سپس ایشان می‌نویسد: از جمیع آنچه گذشت از ادله قطعیه از اقوال پیامبر و عمل صحابه و فتاوای ایشان و فتاوای فقها این‌که سجده در ابتدا تشریعش بر زمین بوده مگر هنگام ضرورت.<ref>علی احمدی، السجود علی الارض، بی‌جا، دارالتبلیغ الاسلامی، ۱۳۹۹ش، ص۷۹.</ref> سپس می‌نویسد: در مراحل بعدی به مسلمانان اجازه داده شد تا بر چیزهایی که از زمین می‌روید و خوردنی و پوشیدنی نیست نیز می‌توانند سجده کنند.<ref>چون برخی از مواقع هوا بشدت گرم بود، سجده بر زمین داغ مشکل بود.</ref> بنابراین سجده بر آنها آسان شد. پیامبر به مسلمانان اجازه داد که بر «خمره» سجده کنند و خمره حصیری بود که از درخت خرما بافته می‌شد و در مساجد و خانه‌ها قرار می‌دادند و در نمازها بر آن سجده می‌کردند.<ref>علی احمدی، السجود علی الارض، بی‌جا، دارالتبلیغ الاسلامی، ۱۳۹۹ش، ص۷۹–۸۴.</ref> اما خاک بهترین و برترین چیزی بود که پیامبر بر آن سجده می‌فرمود. موارد دیگر پس از خاک هستند. | ||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
{{مطالعه بیشتر}} | {{مطالعه بیشتر}} | ||
==مطالعه بیشتر== | |||
== مطالعه بیشتر == | |||
مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، عطائی اصفهانی. | مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، عطائی اصفهانی. | ||
{{پایان مطالعه بیشتر}} | {{پایان مطالعه بیشتر}} | ||
==منابع== | == منابع == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس|۲}} | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| خط ۴۳: | خط ۴۴: | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه =شد | ||
| تیترها = | | تیترها =شد | ||
| ویرایش = | | ویرایش =شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی =شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی = | | بازبینی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت =ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت =ج | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۱۰
سؤال
آیا ابوبکر، عمر و عثمان بر زمین و خاک و… سجده می‌کردند با دلیل و سند بیان فرمایید؟
با توجه به روایات و ادله فراوان می‌توان به این نتیجه رسید که تمامی صحابه و خلفا بر زمین سجده می‌کردند. و چون سجده بر زمین بر مسلمانان سخت بود، پیامبر(ص) در مرحله بعد به مسلمانان اجازه داد که بر چیزهایی که از زمین می‌روید (غیر از چیزهای خوردنی و پوشیدنی) سجده کنند.
سجده خلفا
محققان معتقدند که خلفا و سایر مسلمانان بر خاک یا سنگ یا حصیر بافته شده از نخل سجده می‌کردند نه بر فرش. در ادوار بعدی سجده بر فرش در میان اهل سنت رواج یافته است.
در این رابطه عطائی اصفهانی می‌نویسد: «با توجه به متون روایی، فتوایی و تاریخی، خلفا بر غیر زمین سجده نمی‌کردند و مسلمانان تا یک قرن همچنان بر زمین، خاک، سنگ و خشت، سجده می‌کردند؛ چنانچه اگر ابوبکر، عمر و عثمان بر فرش، پارچه و… سجده کرده بودند، یقیناً عمل آنان مورد استدلال فقهای اهل سنت قرار می‌گرفت و کم و کیف آن را مفصل بیان می‌کردند.»[۱]
آیت الله سبحانی نیز می‌نویسد: «التزام به سجود بر زمین یا آنچه از زمین می‌روید بین صحابه، سنت بوده است و عدول از این امر در زمان‌های بعد رخ داده است.»[۲]
دیدگاه ابوبکر
«مؤلف کتاب المصنف»[۳] حدیثی را از ابی امیه نقل می‌کند که «ابوبکر بر زمین سجده می‌کرد یا روی زمین نماز می‌خواند به طوری که پیشانی‌اش به زمین می‌چسبید.»[۴] «عبدالرزاق در روایت دیگری از عزه نقل کرده که «ابوبکر در خطابه‌ای ما را از نماز خواندن روی برادع (پلاسی که روی زین اسب می‌اندازند) نهی نمود»؛[۵] بنابراین ابوبکر در مقام عمل بر زمین سجده می‌کرد و هم در گفتارش از سجده بر فرش و لباس و… نهی می‌کرد.»[۶]
دیدگاه عمر
طبق شواهد تاریخی عمر بن خطاب بر زمین سجده می‌کرد و سجده بر فرش و… را جایز نمی‌دانست. وی در زمان خلافتش دستور داد کف مسجد النبی را با ریگ فرش کنند تا نمازگزاران بتوانند بر آنها سجده کنند.[۷] ابن سعد از عبدالله بن ابراهیم نقل کرده: اول کسی که ریگ‌ها را در مسجد رسول خدا(ص) افکند عمر بن خطاب بود؛ اما چون مردم وقتی سر خویش را از سجده برمی‌داشتند، دستهایشان را که غبار آلود شده بود، به هم می‌زدند یا تکان می‌دادند تا گرد و خاک بریزد، عمر دستور داد سنگ‌هایی را از وادی عتیق[۸] آوردند و کف مسجد گستردند.[۹] در روایت دیگری عبدالحی کتانی نقل کرده که «عمر سجده را به گذاشتن صورت بر زمین تعبیر می‌نمود.»[۱۰]
دیدگاه عثمان
در مورد سجده عثمان نیز عبدالرزاق حدیثی از ابو سهیل و او از پدرش نقل کرده که: «من با عثمان بودم که وقت اقامه نماز شد… پس هنگامی که من با او صحبت می‌کردم او با دستش سنگ ریزه‌ها (حصی) را مساوی می‌کرد…»[۱۱]
سیره صحابه
آیت الله سبحانی می‌نویسد: «از بسیاری از روایات آشکار است که سیره صحابه، سجده بر روی زمین بوده است».[۱۲] سپس ایشان به برخی از این روایات اشاره کرده است.[۱۳] آقای احمدی نیز در کتاب «السجود علی الارض» ادله و روایات فراوانی ذکر می‌کند که صحابه بر زمین سجده می‌کردند. سپس ایشان می‌نویسد: از جمیع آنچه گذشت از ادله قطعیه از اقوال پیامبر و عمل صحابه و فتاوای ایشان و فتاوای فقها این‌که سجده در ابتدا تشریعش بر زمین بوده مگر هنگام ضرورت.[۱۴] سپس می‌نویسد: در مراحل بعدی به مسلمانان اجازه داده شد تا بر چیزهایی که از زمین می‌روید و خوردنی و پوشیدنی نیست نیز می‌توانند سجده کنند.[۱۵] بنابراین سجده بر آنها آسان شد. پیامبر به مسلمانان اجازه داد که بر «خمره» سجده کنند و خمره حصیری بود که از درخت خرما بافته می‌شد و در مساجد و خانه‌ها قرار می‌دادند و در نمازها بر آن سجده می‌کردند.[۱۶] اما خاک بهترین و برترین چیزی بود که پیامبر بر آن سجده می‌فرمود. موارد دیگر پس از خاک هستند.
مطالعه بیشتر
مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، عطائی اصفهانی.
منابع
- ↑ عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۳۷.
- ↑ سبحانی، جعفر، السجود علی الارض، قم، مؤسسه الامام الصادق(ع)، ۱۴۲۲ق، ص۶.
- ↑ مؤلف این کتاب سنی می‌باشد.
- ↑ عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۳۸ به نقل از المصنف عبدالرزاق، ج۱، شماره حدیث ۱۵۵۲؛ سبحانی، جعفر، السجود علی الارض، قم، مؤسسه الامام الصادق(ع)، ۱۴۲۲ق، ص۶، به نقل از المصنف، ج۱، ص۳۹۷.
- ↑ عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۳۸، به نقل از المصنف، ج۱، حدیث ۱۵۴۷.
- ↑ عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۳۸.
- ↑ عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۳۹.
- ↑ محلی است بین مکه و مدینه.
- ↑ عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۳۸، به نقل از طبقات ابن سعد، ج۳، ص۲۸۴.
- ↑ عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۴۰، به نقل از «التراتیب الاداریه فی نظام الحکومه النبویه، ج۲، ص۲۲۳.
- ↑ عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت، چاپ اول، انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱ش، ص۴۱، به نقل از المصنف، ج۲، حدیث ۲۴۰۸.
- ↑ سبحانی، جعفر، السجود علی الارض، قم، مؤسسه الامام الصادق(ع)، ۱۴۲۲ق، ص۳۶.
- ↑ سبحانی، جعفر، السجود علی الارض، قم، مؤسسه الامام الصادق(ع)، ۱۴۲۲ق، ص۳۷ ۳۶.
- ↑ علی احمدی، السجود علی الارض، بی‌جا، دارالتبلیغ الاسلامی، ۱۳۹۹ش، ص۷۹.
- ↑ چون برخی از مواقع هوا بشدت گرم بود، سجده بر زمین داغ مشکل بود.
- ↑ علی احمدی، السجود علی الارض، بی‌جا، دارالتبلیغ الاسلامی، ۱۳۹۹ش، ص۷۹–۸۴.