ستاره شعرا در سوره نجم: تفاوت میان نسخه‌ها
A.rezapour (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
←ویژگی‌های ستاره شعری: اصلاح ارقام |
||
| (۱۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
| خط ۵: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
'''شعریٰ'''، یکی از ستارگان پر نور و درخشنده است که برخی [[مفسران]] معتقدند بعضی قبایل عرب آن را می پرستیدند. در سوره نجم خداوند خود را پروردگار ستاره شعری برمی‌شمرد. این اعلام از این جهت است که شعری ستاره‌ای شناخته شده و مهم بین عموم مردم بوده است و هم اینکه گروهی از عرب مانند قبیله «خزاعه» آن را تقدیس و پرستش می‌نمودند و اعتقاد داشتند مبدأ موجوداتی در روی زمین است. تأکید قرآن کریم روی این مسئله که خدا پروردگار شعری است، برای بیدار ساختن این گروه و همانند آن‌ها است که مخلوق را با خالق اشتباه کرده و مربوب را به جای رب قرار داده‌اند. | |||
== متن آیه == | |||
{{قرآن بزرگ|وَأَنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْرَی | |||
| سوره = نجم | |||
| آیه = ۴۹ | |||
| ترجمه = و این که اوست پروردگار ستارهٔ «شعرا» | |||
}} | |||
== ویژگی‌های ستاره شعری == | |||
«ستاره شعری» درخشنده‌ترین ستارگان آسمان است که معمولاً به هنگام سحر در کنار صورت فلکی «جوزا» در آسمان ظاهر می‌شود و جلب توجه می‌کند که در دوران جاهلیت پرستش می‌شد.<ref>طوسى، محمد بن حسن، التبيان في تفسير القرآن، بیروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ اول، ج۹، ص۴۳۸</ref> این اعلام که خدا خود را رب این ستاره می‌داند، از این جهت است که شعری ستاره‌ای شناخته شده و مهم بین عموم مردم بوده است و هم اینکه گروهی از عرب مانند قبیله «خزاعه» آن را تقدیس و پرستش می‌نمودند و اعتقاد داشتند مبدأ موجوداتی در روی زمین است.<ref>اشكورى، محمد بن على، تفسير شريف لاهيجى، تهران، دفتر نشر داد، چاپ اول، ۱۳۷۳ش، ج۴، ص۳۰۷.</ref> خدا هشدار می‌دهد که آفریده خدا را به ناروا خدای خود مپندارید.<ref>طبرسى، فضل بن حسن، مجمع البيان في تفسير القرآن، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۷۶.</ref> | |||
باید توجه داشت که دو ستاره در آسمان است که به نام «شعری» نامیده می‌شود، یکی در سمت «جنوب» ظاهر می‌شود و به همین دلیل آن را «شعرای یمانی» می‌نامند. (زیرا یمن در جنوب جزیره عربستان است) و دیگری «شعرای شامی» که در جهت شمال قرار دارد، ولی معروف‌ترین آن، همان «شعرای یمانی» است که مورد پرستش عده‌ای بود.<ref>فخر رازى، محمد بن عمر، التفسير الكبير (مفاتيح الغيب)، بیروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ سوم، ۱۴۲۰ق، ج۲۹، ص۲۸۳.</ref> <ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۲۲، ص۵۶۲.</ref> | |||
ستاره شعری به خاطر درخشندگی فوق‌العاده‌اش، پادشاه ستارگان نامیده می‌شد و دارای شگفتی‌هایی است؛ از جمله: | |||
# طبق تحقیقاتی که در رصدخانه‌های معروف دنیا به عمل آمده، حرارت عظیمی که در سطح شعری حکم فرما است تا ۱۲۰ هزار درجه سانتی گراد برآورده شده. در حالی که حرارت سطح کره خورشید را فقط ۶۵۰۰ درجه می‌دانند و این تفاوت عظیم گرمای ستاره شعری را نسبت به خورشید نشان می‌دهد. | |||
# جِرم مخصوص این ستاره در حدود ۵۰ هزار مرتبه از آب سنگین‌تر است؛ یعنی وزن یک لیتر آب در آن جا معادل ۵۰ تن در کره زمین خواهد بود! حال آن که در میان سیارات منظومه شمسی، «عطارد» جرم مخصوصش ۶ برابر آب بیشتر نیست. | |||
# ستاره شعری که در قرن ما در فصل زمستان ظاهر می‌شود، لکن در عصر منجمین قدیم مصر ظهور این کوکب با آغاز تابستان مقارن بوده، کره بسیار عظیمی است که حجم آن ۲۰ برابر کره آفتاب است و فاصله آن از ما، نسبت به فاصله خورشید از زمین فوق‌العاده زیاد است، به طوری که این فاصله را یک میلیون برابر فاصله آفتاب برآورده کرده‌اند؟ سرعت سیر نور در ثانیه ۳۰۰ هزار کیلومتر است و نور آفتاب ظرف ۸ دقیقه و ۱۳ ثانیه به ما می‌رسد، در حالی که فاصله آن از ماه ۱۵ میلیون کیلومتر است، امّا نخستین شعاع کره شعری پس از حدود ۱۰ سال به ما می‌رسد! | |||
# شعرای یمانی ستاره‌ای همراه دارد که از ستارگان مرموز آسمان است، اولین بار دانشمندی به نام «بسل» به وجود آن پی‌برد و این در سال ۱۸۴۴ میلادی بود، امّا در سال ۱۸۶۲ با تلسکوپ مشاهده شده، دوره گردش ستاره همراه به دور ستارهٔ اصلی ۵۰ سال است!<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۲۲، ص۵۶۵.</ref> | |||
در حالی که حرارت سطح کره خورشید | |||
== مطالعه بیشتر == | == مطالعه بیشتر == | ||
* پژوهشی درباره شعرای یمانی از آیینه ی قرآن و علوم تجربی، مهدی دانشیار | |||
{{پایان مطالعه بیشتر}} | {{پایان مطالعه بیشتر}} | ||
| خط ۴۹: | خط ۳۹: | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه =شد | ||
| تیترها = | | تیترها =شد | ||
| ویرایش = | | ویرایش =شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی =شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| خط ۵۹: | خط ۴۹: | ||
| بازبینی = | | بازبینی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت =ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت =ج | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
{{#seo: | |||
|title=ستاره شعری - آیه ۴۹ سوره نجم - ویکی پاسخ | |||
|title_mode=Replaced Title | |||
|keywords=ستاره شعری | |||
|description=در آیه ۴۹ سوره نجم، خداوند به «ستاره‌ی شعرا» سوگند یاد می‌کند و آن را تحت پروردگاری خویش معرفی می‌کند؛ این آیه واکنشی به پرستش شعرا توسط مشرکان است. | |||
}} | |||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۳:۱۴
سؤال
منظور از واژهٔ «الشعری» در سورهٔ نجم چیست؟
شعریٰ، یکی از ستارگان پر نور و درخشنده است که برخی مفسران معتقدند بعضی قبایل عرب آن را می پرستیدند. در سوره نجم خداوند خود را پروردگار ستاره شعری برمی‌شمرد. این اعلام از این جهت است که شعری ستاره‌ای شناخته شده و مهم بین عموم مردم بوده است و هم اینکه گروهی از عرب مانند قبیله «خزاعه» آن را تقدیس و پرستش می‌نمودند و اعتقاد داشتند مبدأ موجوداتی در روی زمین است. تأکید قرآن کریم روی این مسئله که خدا پروردگار شعری است، برای بیدار ساختن این گروه و همانند آن‌ها است که مخلوق را با خالق اشتباه کرده و مربوب را به جای رب قرار داده‌اند.
متن آیه
| ﴿ | وَأَنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْرَی
و این که اوست پروردگار ستارهٔ «شعرا» نجم:۴۹ |
﴾ |
ویژگی‌های ستاره شعری
«ستاره شعری» درخشنده‌ترین ستارگان آسمان است که معمولاً به هنگام سحر در کنار صورت فلکی «جوزا» در آسمان ظاهر می‌شود و جلب توجه می‌کند که در دوران جاهلیت پرستش می‌شد.[۱] این اعلام که خدا خود را رب این ستاره می‌داند، از این جهت است که شعری ستاره‌ای شناخته شده و مهم بین عموم مردم بوده است و هم اینکه گروهی از عرب مانند قبیله «خزاعه» آن را تقدیس و پرستش می‌نمودند و اعتقاد داشتند مبدأ موجوداتی در روی زمین است.[۲] خدا هشدار می‌دهد که آفریده خدا را به ناروا خدای خود مپندارید.[۳]
باید توجه داشت که دو ستاره در آسمان است که به نام «شعری» نامیده می‌شود، یکی در سمت «جنوب» ظاهر می‌شود و به همین دلیل آن را «شعرای یمانی» می‌نامند. (زیرا یمن در جنوب جزیره عربستان است) و دیگری «شعرای شامی» که در جهت شمال قرار دارد، ولی معروف‌ترین آن، همان «شعرای یمانی» است که مورد پرستش عده‌ای بود.[۴] [۵]
ستاره شعری به خاطر درخشندگی فوق‌العاده‌اش، پادشاه ستارگان نامیده می‌شد و دارای شگفتی‌هایی است؛ از جمله:
- طبق تحقیقاتی که در رصدخانه‌های معروف دنیا به عمل آمده، حرارت عظیمی که در سطح شعری حکم فرما است تا ۱۲۰ هزار درجه سانتی گراد برآورده شده. در حالی که حرارت سطح کره خورشید را فقط ۶۵۰۰ درجه می‌دانند و این تفاوت عظیم گرمای ستاره شعری را نسبت به خورشید نشان می‌دهد.
- جِرم مخصوص این ستاره در حدود ۵۰ هزار مرتبه از آب سنگین‌تر است؛ یعنی وزن یک لیتر آب در آن جا معادل ۵۰ تن در کره زمین خواهد بود! حال آن که در میان سیارات منظومه شمسی، «عطارد» جرم مخصوصش ۶ برابر آب بیشتر نیست.
- ستاره شعری که در قرن ما در فصل زمستان ظاهر می‌شود، لکن در عصر منجمین قدیم مصر ظهور این کوکب با آغاز تابستان مقارن بوده، کره بسیار عظیمی است که حجم آن ۲۰ برابر کره آفتاب است و فاصله آن از ما، نسبت به فاصله خورشید از زمین فوق‌العاده زیاد است، به طوری که این فاصله را یک میلیون برابر فاصله آفتاب برآورده کرده‌اند؟ سرعت سیر نور در ثانیه ۳۰۰ هزار کیلومتر است و نور آفتاب ظرف ۸ دقیقه و ۱۳ ثانیه به ما می‌رسد، در حالی که فاصله آن از ماه ۱۵ میلیون کیلومتر است، امّا نخستین شعاع کره شعری پس از حدود ۱۰ سال به ما می‌رسد!
- شعرای یمانی ستاره‌ای همراه دارد که از ستارگان مرموز آسمان است، اولین بار دانشمندی به نام «بسل» به وجود آن پی‌برد و این در سال ۱۸۴۴ میلادی بود، امّا در سال ۱۸۶۲ با تلسکوپ مشاهده شده، دوره گردش ستاره همراه به دور ستارهٔ اصلی ۵۰ سال است![۶]
مطالعه بیشتر
- پژوهشی درباره شعرای یمانی از آیینه ی قرآن و علوم تجربی، مهدی دانشیار
منابع
- ↑ طوسى، محمد بن حسن، التبيان في تفسير القرآن، بیروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ اول، ج۹، ص۴۳۸
- ↑ اشكورى، محمد بن على، تفسير شريف لاهيجى، تهران، دفتر نشر داد، چاپ اول، ۱۳۷۳ش، ج۴، ص۳۰۷.
- ↑ طبرسى، فضل بن حسن، مجمع البيان في تفسير القرآن، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۷۶.
- ↑ فخر رازى، محمد بن عمر، التفسير الكبير (مفاتيح الغيب)، بیروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ سوم، ۱۴۲۰ق، ج۲۹، ص۲۸۳.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۲۲، ص۵۶۲.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۲۲، ص۵۶۵.