جمع بودن کلمه خالقین در آیه احسن الخالقین: تفاوت میان نسخه‌ها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
(اصلاح ارقام) |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
| خط ۶: | خط ۵: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{مفردات قرآن}} | {{مفردات قرآن}} | ||
در [[ | جمع بودن خالقین در تعبیر [[احسن الخالقین]] که از اوصاف خداوند است به این معنا نیست که آفریدگار دیگری وجود دارد؛ بلکه قرآن در بیان این مطلب است که خداوند در میان موجوداتی که بتوانند خلقی انجام دهند، بهترین خالق است. این عبارت قدرت خلقت خداوند را تفهیم می‌کند. کلمه خلقت برای غیر خداوند استفاده می‌شود و تعبیر احسن الخالقین ایرادی ندارد. خلق خدا با خلق غير او از جهات گوناگونى متفاوت است.<ref>مکارم شیرازی، تفسير نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۱۴، ص ۲۰۹.</ref> | ||
عبارت احسن الخالقین در قرآن پس از بیان مراحل خلقت انسان آمده است: {{قرآن|فَتَبَارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِينَ|ترجمه=آفرين باد بر خدا كه بهترين آفرينندگان است|سوره=مؤمنون|آیه=۱۴}} | |||
معنای لغوی «خلقت» برای تقدیر و اندازه‌گیری آمده است و همچنین مقایسه چیزی با چیز دیگر با محاسبه دقیق و بدون اختلاف را نیز می‌گویند. با وجود معنای لغوی، غیر از خدا می‌توانند خالق باشند البته نه به معنای خالق حقیقی. حتی پرنده‌ای با محاسبه دقیق خود لانه‌ای می‌آفریند. از این جهت خداوند در این آیه خالقین را جمع آورده است؛ نه اینکه خداوند از میان خدایان دیگر، بهترین خالق باشد.<ref>طبرسى، فضل بن حسن، مجمع البيان فی تفسیر القرآن، ترجمه: گروهی از مترجمان، تهران، فراهانى، چاپ اول، ج۱۷، ص۳۶.</ref> | |||
افزون بر این، آیاتی نیز خالقیت به حضرت عیسی(ع) نسبت داده شده است که از گل چیزی شبیه پرنده می‌آفرید، سپس در آن می‌دمید به اذن خدا پرنده می‌شد.<ref>سوره آل عمران، آیه۴۹.</ref> خداوند همین خلقت را در آیه ۱۱۰ سوره مائده به حضرت عیسی یادآور شده است:{{قرآن| وَ إِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ بِإِذْني فَتَنْفُخُ فيها فَتَكُونُ طَيْراً بِإِذْني |ترجمه=و هنگامى كه به فرمان من، از گل چيزى بصورت پرنده مىساختى و در آن مىدميدى و به فرمان من، پرندهاى مىشد.}} | |||
مقایسه خلقت خدا با خلقت بشر، به سبب نزدیک نمودن اذهان، و نشان دادن قدرت خدا است در حالی که خلقت در بشر حقیقی نیست و دارای نقصان و محدود، و اگر هم توانایی چیزی را دارد به اذن خداوند است.<ref>طباطبايى، محمدحسين، الميزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۳، ص۳۱۲.</ref> | |||
{{پایان پاسخ}} | |||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| | | ارزیابی کمی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت =ج | | اولویت =ج | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۱۶
چرا در آیه «احسن الخالقین» خالقین به صورت جمع آمده است؟
| مفردات قرآن |
|---|
| قول سدید |
جمع بودن خالقین در تعبیر احسن الخالقین که از اوصاف خداوند است به این معنا نیست که آفریدگار دیگری وجود دارد؛ بلکه قرآن در بیان این مطلب است که خداوند در میان موجوداتی که بتوانند خلقی انجام دهند، بهترین خالق است. این عبارت قدرت خلقت خداوند را تفهیم می‌کند. کلمه خلقت برای غیر خداوند استفاده می‌شود و تعبیر احسن الخالقین ایرادی ندارد. خلق خدا با خلق غير او از جهات گوناگونى متفاوت است.[۱]
عبارت احسن الخالقین در قرآن پس از بیان مراحل خلقت انسان آمده است: ﴿فَتَبَارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِينَ؛ آفرين باد بر خدا كه بهترين آفرينندگان است﴾(مؤمنون:۱۴)
معنای لغوی «خلقت» برای تقدیر و اندازه‌گیری آمده است و همچنین مقایسه چیزی با چیز دیگر با محاسبه دقیق و بدون اختلاف را نیز می‌گویند. با وجود معنای لغوی، غیر از خدا می‌توانند خالق باشند البته نه به معنای خالق حقیقی. حتی پرنده‌ای با محاسبه دقیق خود لانه‌ای می‌آفریند. از این جهت خداوند در این آیه خالقین را جمع آورده است؛ نه اینکه خداوند از میان خدایان دیگر، بهترین خالق باشد.[۲]
افزون بر این، آیاتی نیز خالقیت به حضرت عیسی(ع) نسبت داده شده است که از گل چیزی شبیه پرنده می‌آفرید، سپس در آن می‌دمید به اذن خدا پرنده می‌شد.[۳] خداوند همین خلقت را در آیه ۱۱۰ سوره مائده به حضرت عیسی یادآور شده است:﴿وَ إِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ بِإِذْني فَتَنْفُخُ فيها فَتَكُونُ طَيْراً بِإِذْني؛ و هنگامى كه به فرمان من، از گل چيزى بصورت پرنده مىساختى و در آن مىدميدى و به فرمان من، پرندهاى مىشد.﴾ مقایسه خلقت خدا با خلقت بشر، به سبب نزدیک نمودن اذهان، و نشان دادن قدرت خدا است در حالی که خلقت در بشر حقیقی نیست و دارای نقصان و محدود، و اگر هم توانایی چیزی را دارد به اذن خداوند است.[۴]
منابع
- ↑ مکارم شیرازی، تفسير نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۱۴، ص ۲۰۹.
- ↑ طبرسى، فضل بن حسن، مجمع البيان فی تفسیر القرآن، ترجمه: گروهی از مترجمان، تهران، فراهانى، چاپ اول، ج۱۷، ص۳۶.
- ↑ سوره آل عمران، آیه۴۹.
- ↑ طباطبايى، محمدحسين، الميزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۳، ص۳۱۲.