مرقد بی‌بی شهربانو در شهر ری: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
 
(۱۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{در دست ویرایش|کاربر=Rezapour}}
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
آیا مرقد بی‌بی شهربانو در نزدیکی تهران، صحت دارد؟
آیا قبر بی‌بی شهربانو در نزدیکی شهر ری وجود دارد؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
[[پرونده:مرقد بی بی شهربانو.jpg|بندانگشتی|مرقد بی‌بی شهربانو]]
[[پرونده:مرقد بی بی شهربانو.jpg|بندانگشتی|مرقد بی‌بی شهربانو]]
[[پرونده:مرقد بی بی شهربانو ۱.jpgبندانگشتی|مرقد بی بی شهربانو ۱.jpgبندانگشتی]]
مرقد بی‌بی شهربانو در نزدیکی [[شهر ری]] و منسوب به [[شهربانو]] همسر [[امام حسین(ع)]] است. محققان این انتساب را نادرست دانسته‌اند. حسین کریمان (۱۲۹۲-۱۳۷۲)، مورخ و تهران‌شناس، در کتاب «ری باستان»، با ذکر دلایل و شواهدی، در انتساب این محل به شهربانو تردید کرده است.<ref>کریمان، حسین، ری باستان، تهران، دانشگاه شهيد بهشتی، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۵۳۷.</ref>
در سال‌های اخیر، انتساب قبری که در نزدیکی شهرری واقع است به بی‌بی شهربانو، با تردید جدی بعضی از محققان رو به رو شده است. آقای دکتر کریمان در کتاب محققانه و ارزشمند خویش «ری باستان»، با ذکر دلایل و شواهدی، انتساب این محل را به بی‌بی شهربانو با شک و تردید مواجه ساخته است.


به این دلیل اهمیت تحقیقات یاد شده، گزارش از آن را در ذیل می‌آوریم:
[[شیخ صدوق]] در کتاب [[عیون اخبار الرضا]] به درگذشت مادر [[امام سجاد(ع)]] در هنگام زایمان تصریح کرده است.<ref>صدوق، محمد بن علی، عیون اخبار الرضا، بی‌جا، منشورات جهان، بی‌تا، ج۲، ص۱۲۸.</ref> انتساب این مکان به بی‌بی شهربانو در کتاب‌های تاریخ و رجال ذکر نشده است.<ref>ری باستان، ج۱، ص۴۰۳چاپ دوم، تهران، انتشارات دانشگاه ملی، ۱۳۴۵ ش.</ref> همچنین، در منابع معتبر، مطلبی دال بر مدفون‌بودن بی‌بی شهربانو در شهر ری نیامده است. در کتاب النقض، عبدالجلیل رازی (قرن ششم قمری)، که به اماکن مقدس شهر ری پرداخته شده، نامی از بقعه بی‌بی شهربانو نیامده است.[[پرونده:مرقد بی بی شهربانو ۱.jpg|بندانگشتی|مرقد بی‌بی شهربانو]]


انتساب این مکان به بی‌بی شهربانو در هیچ‌یک از کتاب‌های مسالک و تواریخ و رجال قدیمی ذکر نشده است؛<ref>ری باستان، ج۱، ص۴۰۳چاپ دوم، تهران، انتشارات دانشگاه ملی، ۱۳۴۵ ش.</ref>هم‌چنان‌که در هیچ‌یک از منابع معتمد از صدر اسلام تا قرون اخیر، کوچک‌ترین ذکری نیست که بی‌بی شهربانو در ری درگذشته و در آن‌جا مدفون گردیده است، بلکه همه قرائن خلاف آن را می‌رساند؛ چنان‌که شیخ صدوق که خود در ری می‌زیسته و کتاب «عیون اخبارالرضا» را برای صاحب بن عبّاد که نیز در این شهر مقیم بوده، فراهم آورده است، در این کتاب به درگذشت مادر امام زین العابدین(ع) در هنگام زاییدن، تصریح کرده است. بی‌گمان هرگاه بقعهٔ بی‌بی شهربانو به عهد وی در ری موجود و مزار می‌بود، در این کتاب اشارتی می‌رفت.
نویسنده کتاب «جنة النعیم» که کتاب خود را به تحقیق در مورد [[حضرت عبدالعظیم]] اختصاص داده و به مناسبت از شخصیت‌های مذهبی مدفون، سخن گفته، از محل دفن بی‌بی شهربانو در این شهر یادی نکرده است.<ref>کریمان، ری باستان، ج۱، ص۴۱۲.</ref>


ابودلف که در سال ۳۳۴ هـ.ق. از ری دیدن کرده و آثار فُرس و مقابر زرتشتیان را در شمال ری، ذکرکرده است، هیچ گونه اشاره‌ای به مدفن بی‌بی شهربانو در آن حدود ندارد.
نویسندهٔ کتاب «ری باستان»، با توجه به قرائن و شواهد، چنین نتیجه‌گیری می‌کند:
{{نقل قول|«این محل دخمه‌ای از بزرگان زرتشتی بوده است، و برای آن‌که مسلمانان آن‌جا را خراب نکنند، آن را به عروس ایرانی خاندان نبوت نسبت داده‌اند ... . وجود دخمهٔ گبرها در آن نزدیکی در شمال مؤید این نظر است».<ref> کریمان، ری باستان، ج۱، ص۴۱۴–۴۱۵.</ref>}}


در کتاب «النقض» نیز که مشتمل بر اماکن مقدس ری می‌باشد، به هیچ روی نامی از بی‌بی شهربانو نشده است.
نویسنده [[کتاب ناسخ التواریخ]] شاهد دیگری بر عدم انتساب این مکان به بی‌بی شهربانو نقل کرده است. وی داستان یکی از سادات را بیان می‌کند که با خواندن نوشتهٔ مبهم روی صندوق مقبره به این نتیجه رسیده که مقبره یاد شده، آرامگاه یکی از دختران اشراف آن منطقه به‌نام شهربانو بوده است.<ref>سپهر، عباسقلی‌خان، ناسخ التواریخ، تصحیح محمد باقر بهبودی، تهران، کتابفروشی اسلامیه، ۱۳۶۴ ش.ج۸، ص۳۷–۳۸.</ref>


حاج محمد باقر نگارندهٔ «جنه النعیم» که کتاب خود را به تحقیق در احوال حضرت عبدالعظیم اختصاص داده و به مناسبت از شخصیت‌های مذهبی مدفون، ذکری به میان آورده، از مدفن بی‌بی شهربانو در این شهر یادی نکرده است.<ref>ری باستان، ج۱، ص۴۱۲.</ref>
==منابع==
 
نویسندهٔ کتاب «ری باستان» در پایان این بحث، با توجه به قرائن و شواهد یاد شده، چنین نتیجه‌گیری می‌کند: «چون در تاریخ حوادث ری، تا آن‌جا که عرصهٔ تتبع بر نگارنده فراخ بود، نام بانویی بدین صورت مشهود نیفتاده تا احتمال خلط اسم برود؛ از این رو شاید بتوان گفت که این محل دخمه‌ای از بزرگان زرتشتی بوده است، و برای آن‌که مسلمانان آن‌جا را خراب نکنند، آن را به عروس ایرانی خاندان نبوت نسبت داده‌اند و به بنای آن درافزودند. وجود دخمهٔ گبرها در آن نزدیکی ـ در شمال ـ مؤید این نظر است … و این محل، دخمهٔ فرزندان یزدگرد دهم (هرمز و خاندان وی) بوده که در ری به دست فیروز کشته شده‌اند و برای محفوظ ماندن، آن را به فرزند یزدگرد سوم نسبت داده‌اند.»<ref>ری باستان، ج۱، ص۴۱۴–۴۱۵.</ref>
 
گذشته از مطالب یاد شده، مؤلف ناسخ التواریخ شاهد دیگری را برای عدم امکان انتساب این مکان به بی‌بی شهربانو، آورده است. وی داستانی را به نقل از یکی از سادات بیان می‌کند که وی با خواندن نوشتهٔ مبهم روی صندوق مقبره، به این نتیجه رسیده که مقبره یاد شده، آرامگاه یکی از دختران ارباب و اشراف آن منطقه بنام شهربانو بوده است.<ref>ناسخ التواریخ، عباسقلی خان سپهر، تصحیح محمد باقر بهبودی، ج۸ حضرت سجاد(ع)، ص۳۷–۳۸، تهران، کتابفروشی اسلامیه، ۱۳۶۴ ش.</ref>
 
بنابراین، با توجه به شواهدی که بیان شد، نمی‌توان ادعا کرد که مکان یاد شده، قبر بی‌بی شهربانو مادر امام سجاد(ع) است؛ البته همه این مسائل در صورتی است که افسانه فرار بی‌بی شهربانو از کربلا و آمدن وی به ایران را بپذیریم و حتی قبل از این بپذیریم که مادر امام سجاد(ع) نامش شهربانو بوده است؛ اما چنان‌که در پاسخ پرسش‌های پیشین نیز نگاشتیم، این که نام مادر امام سجاد(ع) شهربانو و دختر یزدگرد سوم، باشد سخت مورد تردید محققان معاصر است؛ چنان‌که گزارش صحیح دربارهٔ زمان وفات مادر امام سجاد(ع) آن است که وی در مرض زایمان رحلت کرده و مسؤولیت تربیت امام سجاد(ع) بر عهدهٔ یکی از کنیزان امام حسین(ع) بوده است. در این زمینه به پاسخ‌های سؤالات مطرح شده در این باره مراجعه شود.
 
== منابع ==
{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}
{{پانویس}}
{{پانویس}}
{{شاخه
{{شاخه
| شاخه اصلی = تاریخ
| شاخه اصلی = تاریخ
|شاخه فرعی۱ = تاریخ و سیره معصومان
| شاخه فرعی۱ = تاریخ و سیره معصومان
|شاخه فرعی۲ = امام حسین(ع)
| شاخه فرعی۲ = امام حسین(ع)
|شاخه فرعی۳ =
| شاخه فرعی۳ =  
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
| شناسه =
| شناسه = -
| تیترها =
| تیترها = -
| ویرایش =
| ویرایش =شد
| لینک‌دهی =
| لینک‌دهی = شد
| ناوبری =
| ناوبری =  
| نمایه =
| نمایه =  
| تغییر مسیر =
| تغییر مسیر =  
| ارجاعات =
| ارجاعات =  
| بازبینی =
| بازبینی =  
| تکمیل =
| تکمیل =  
| اولویت =
| اولویت = ج
| کیفیت =
| کیفیت = ج
}}
}}


{{پایان متن}}
{{پایان متن}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۹ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۲۱

سؤال

آیا قبر بی‌بی شهربانو در نزدیکی شهر ری وجود دارد؟

مرقد بی‌بی شهربانو

مرقد بی‌بی شهربانو در نزدیکی شهر ری و منسوب به شهربانو همسر امام حسین(ع) است. محققان این انتساب را نادرست دانسته‌اند. حسین کریمان (۱۲۹۲-۱۳۷۲)، مورخ و تهران‌شناس، در کتاب «ری باستان»، با ذکر دلایل و شواهدی، در انتساب این محل به شهربانو تردید کرده است.[۱]

شیخ صدوق در کتاب عیون اخبار الرضا به درگذشت مادر امام سجاد(ع) در هنگام زایمان تصریح کرده است.[۲] انتساب این مکان به بی‌بی شهربانو در کتاب‌های تاریخ و رجال ذکر نشده است.[۳] همچنین، در منابع معتبر، مطلبی دال بر مدفون‌بودن بی‌بی شهربانو در شهر ری نیامده است. در کتاب النقض، عبدالجلیل رازی (قرن ششم قمری)، که به اماکن مقدس شهر ری پرداخته شده، نامی از بقعه بی‌بی شهربانو نیامده است.

مرقد بی‌بی شهربانو

نویسنده کتاب «جنة النعیم» که کتاب خود را به تحقیق در مورد حضرت عبدالعظیم اختصاص داده و به مناسبت از شخصیت‌های مذهبی مدفون، سخن گفته، از محل دفن بی‌بی شهربانو در این شهر یادی نکرده است.[۴]

نویسندهٔ کتاب «ری باستان»، با توجه به قرائن و شواهد، چنین نتیجه‌گیری می‌کند:

نویسنده کتاب ناسخ التواریخ شاهد دیگری بر عدم انتساب این مکان به بی‌بی شهربانو نقل کرده است. وی داستان یکی از سادات را بیان می‌کند که با خواندن نوشتهٔ مبهم روی صندوق مقبره به این نتیجه رسیده که مقبره یاد شده، آرامگاه یکی از دختران اشراف آن منطقه به‌نام شهربانو بوده است.[۶]

منابع

  1. کریمان، حسین، ری باستان، تهران، دانشگاه شهيد بهشتی، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۵۳۷.
  2. صدوق، محمد بن علی، عیون اخبار الرضا، بی‌جا، منشورات جهان، بی‌تا، ج۲، ص۱۲۸.
  3. ری باستان، ج۱، ص۴۰۳چاپ دوم، تهران، انتشارات دانشگاه ملی، ۱۳۴۵ ش.
  4. کریمان، ری باستان، ج۱، ص۴۱۲.
  5. کریمان، ری باستان، ج۱، ص۴۱۴–۴۱۵.
  6. سپهر، عباسقلی‌خان، ناسخ التواریخ، تصحیح محمد باقر بهبودی، تهران، کتابفروشی اسلامیه، ۱۳۶۴ ش.ج۸، ص۳۷–۳۸.