ناراحتی حضرت زهرا(س) در بارداری و تولد امام حسین(ع): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۹: | خط ۹: | ||
== متن روایت == | == متن روایت == | ||
امام صادق(ع): زمانی که فاطمه(س) به حسين(ع) آبستن شد، جبرئيل نزد پيامبر(ص) آمد و گفت: همانا فاطمه پسرى خواهد زائيد كه امتت او را بعد از تو میكشند. (فَلَمَّا حَمَلَتْ فَاطِمَةُ بِالْحُسَيْنِ ع كَرِهَتْ حَمْلَهُ وَ حِينَ وَضَعَتْهُ كَرِهَتْ وَضْعَهُ؛ فاطمه در دوران بارداری به حسين(ع)، خوشحال نبود، و چون زائيد از زائيدنش هم خوشحال نبود سپس امام صادق عليه السلام فرمود: در دنيا مادرى ديده نشده كه پسرى بزايد و خوشحال نباشد، ولى فاطمه خوشحال نبود، زيرا دانست او كشته خواهد شد.<ref>کلینی، الکافی (ط - الإسلامیه)، ج۱، ص۴۶۴ و ۴۶۵.</ref> | |||
== معنا == | == معنا == |
نسخهٔ ۲۴ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۵۰
این مقاله هماکنون به دست Rezapour در حال ویرایش است. |
.
متن روایت
امام صادق(ع): زمانی که فاطمه(س) به حسين(ع) آبستن شد، جبرئيل نزد پيامبر(ص) آمد و گفت: همانا فاطمه پسرى خواهد زائيد كه امتت او را بعد از تو میكشند. (فَلَمَّا حَمَلَتْ فَاطِمَةُ بِالْحُسَيْنِ ع كَرِهَتْ حَمْلَهُ وَ حِينَ وَضَعَتْهُ كَرِهَتْ وَضْعَهُ؛ فاطمه در دوران بارداری به حسين(ع)، خوشحال نبود، و چون زائيد از زائيدنش هم خوشحال نبود سپس امام صادق عليه السلام فرمود: در دنيا مادرى ديده نشده كه پسرى بزايد و خوشحال نباشد، ولى فاطمه خوشحال نبود، زيرا دانست او كشته خواهد شد.[۱]
معنا
یکی از مستندات شبهه، استفاده نادرست از عبارت «حملته کرها و وضعته کرها» میباشد که ترجمه شده با حالت تنفر و اجبار آن را حمل کرده است که چنین برداشتی با توجه به لغت و کاربرد آن در قرآن کاملاً نادرست میباشد.
الف) در فرق بین دو کلمه «کره» (به ضم کاف) و «کره» (به فتح آن) بعضی معتقدند که اولی به معنای مشقت و دومی به معنای کراهت و بیمیلی است و این دو با هم ملازمه ندارند چه بسا چیزی را انسان دوست دارد ولی برایش مشقت دارد و چه بسا چیزی بیمشقت است ولی انسان آن را دوست ندارد.[۲]
با توجه به اینکه «کره» در این آیه شریفه به ضم کاف آمده لذا به معنای مشقت و دشواری است.
ب) اساساً این متنی که در حدیث به کار رفته عین متن قرآنی است و حالت حاملگی و وضع حمل تمام مادران را بازگو میکند که در سوره احقاف بیان شده است.
﴿وَوَصَّینَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَیهِ إِحْسَانًا ۖ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کرْهًا وَوَضَعَتْهُ کرْهًا ۖ وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا ۚ حَتَّیٰ إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِینَ سَنَةً قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْکرَ نِعْمَتَک الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَی وَعَلَیٰ وَالِدَی وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِی فِی ذُرِّیتِی ۖ إِنِّی تُبْتُ إِلَیک وَإِنِّی مِنَ الْمُسْلِمِینَ؛ و انسان را [نسبت] به پدر و مادرش به احسان سفارش کردیم. مادرش با تحمّل رنج به او باردار شد و با تحمّل رنج او را به دنیا آورد. و باربرداشتن و از شیرگرفتن او سی ماه است، تا آنگاه که به رشد کامل خود برسد و به چهل سال برسد، میگوید: «پروردگارا، بر دلم بیفکن تا نعمتی را که به من و به پدر و مادرم ارزانی داشتهای سپاس گویم و کار شایستهای انجام دهم که آن را خوش داری، و فرزندانم را برایم شایسته گردان؛ در حقیقت، من به درگاه تو توبه آوردم و من از فرمانپذیرانم.»﴾(احقاف:۱۵)