روایت جاری شدن نهری از اشک بر صورت آدم پس از اخراج از بهشت: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{در دست ویرایش|کاربر=Rahmani }}
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
آیا روایاتی که اشاره به کثرت گریه حضرت آدم(ع) پس از خروج از بهشت و ایجاد نهری از اشک بر صورتشان بنام عرکه کند، وجود دارد واز نظر سند صحیح است؟
آیا روایاتی که اشاره به گریهٔ زیاد حضرت آدم(ع)، پس از خروج از بهشت و ایجاد نهری از اشک بر صورتشان به نام عرکه، وجود دارد؟ آیا از نظر سند صحیح است؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
توبه آدم از ترک اولایی که مرتکب شد و پذیرفته شدن توبه او هم در روایات و هم در قرآن آمده است امّا این جهت که آدم(ع) آنقدر اشک ریخت که در صورت حضرت خط‌هایی مانند خطوط که در بیابان است به وجود آمد در برخی از روایات که نوعا از امام صادق(ع) روایت شده آمده است.<ref>طبرسی، شیخ حسن، مکارم الاخلاق، ترجمه میرباقری، بی جا، فراهانی، بی تا، ج۲، ص۱۰۷.</ref> و هیچ بعدی ندارد که در اثر ریزش مداوم اشک شور چشم، چنین چیزی به وجود بیاید همان گونه که قرآن در مورد حضرت یعقوب می‌فرماید: «حضرت یعقوب در فراق یوسف آنقدر اشک ریخت و گریه کرد که چشمانش سفید (کور) شد».<ref>یوسف / ۸۴.</ref>
روایتی مبنی بر اینکه [[حضرت آدم(ع)]] پس از اخراج از [[بهشت]] آنقدر گریست که در چهره‌اش خطوطی مانند سله‌های بیابان به‌وجود آمد در برخی از روایات از [[امام صادق(ع)]] نقل شده است.<ref>الفتال النیشابوری، روضة الواعظین، روضة الواعظین، تحقیق غلامحسین المجیدی و مجتبی الفرجی، قم، دلیل ما، ۱۳۸۱ش، ج ۱، ص ۳۸۸. </ref>


آنچه در روایات مربوط به گریه آدم آمده است این است که: «حضرت آدم آنقدر گریست تا اینکه همانند دو نهر آب، اشک از چشمانش جاری شد.»<ref>شیخ صدوق، محمد بن بابویه، خصال، بی جا. دفتر انتشارات اسلامی، بی تا. ج۱، ص۲۷۲.</ref> معنای این عبارت این نیست که واقعاً دو نهری از اشک جاری شد بلکه همان طوری که در متن روایات آمده است و از کلمه «مثل» استفاده شده. منظور تشبیه است یعنی گریه اش آن قدر زیاد بود که بر گونه‌هایش اثر کرده بود که گویا دو نهر اشک به وجود آمده بود.
در روایتی دیگر آمده است که حضرت آدم(ع) آنقدر گریست تا اینکه، همانند دو نهر آب، اشک از چشمانش جاری شد.<ref>شیخ صدوق، محمد بن بابویه، خصال، بی جا. دفتر انتشارات اسلامی، بی تا. ج۱، ص۲۷۲.</ref> این عبارت دارای معنایی کنایی مبنی بر کثرت گریه است.  


بنابراین پذیرش روایات که متکفل و بیان کننده کثرت گریه و توبه حضرت آدم(ع) است هیچ محذوری ندارد زیرا با توضیحی که داده شد مطلبی خلاف عقل در آنها بیان نشده ولی با همه اینها این روایات هر چند زیاد هم هست و در آن حال گریه کنندگان از قبیل یعقوب، یوسف، آدم، فاطمه زهرا(س) و امام سجاد(ع) بیان شده لکن سند این روایات در منابع روائی ما متصل به معصوم نیست و این روایات اصطلاحاً مرفوعه است و در مورد چنین روایتی اگر بیانگر حکم عملی باشد فقهاء به‌طور اغلب بر اساس آن فتوی نمی‌دهند مگر اینکه در محتوای روایت خدشه وجود نداشته و به اصطلاح اهل علم درایه و رجال، وثوق خبری محقق باشد.
سند این روایات در منابع روایی متصل به معصوم(ع) نیست و این روایات اصطلاحاً مرفوعه هستند. چنین روایاتی اگر بیان‌گر حکم عملی باشند، اغلب فقیهان بر اساس آنها فتوا نمی‌دهند. اما روایات گریهٔ حضرت آدم‌(ع) بیان‌گر حکم عملی نیست، بلکه از یک رخداد خارجی خبر می‌دهد. در چنین مواردی اگر محتوای روایت خلاف قرآن و عقل نباشد، محذوری از پذیرش صحت آن وجود ندارد.{{مدرک}}
 
امّا روایات مورد سئوال همان گونه که اشاره شد بیان گر حکم عملی نیست بلکه از یک قضیه خارجی خبر می‌دهد؛ و در چنین اموری اگر محتوای روایت خلاف عقل و کتاب الله نباشد محذوری وجود ندارد.
{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}


خط ۱۸: خط ۱۵:
{{شاخه
{{شاخه
  | شاخه اصلی = حدیث
  | شاخه اصلی = حدیث
|شاخه فرعی۱ = علم رجال
| شاخه فرعی۱ = علم رجال
|شاخه فرعی۲ =
| شاخه فرعی۲ =
|شاخه فرعی۳ =
| شاخه فرعی۳ =
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه =
  | شناسه =-
  | تیترها =
  | تیترها =شد
  | ویرایش =
  | ویرایش =شد
  | لینک‌دهی =
  | لینک‌دهی =شد
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه =
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر =
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
| بازبینی نویسنده =
  | بازبینی =
  | بازبینی =
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت =
  | اولویت =ج
  | کیفیت =
  | کیفیت =ج
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۵ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۰۱

سؤال

آیا روایاتی که اشاره به گریهٔ زیاد حضرت آدم(ع)، پس از خروج از بهشت و ایجاد نهری از اشک بر صورتشان به نام عرکه، وجود دارد؟ آیا از نظر سند صحیح است؟

روایتی مبنی بر اینکه حضرت آدم(ع) پس از اخراج از بهشت آنقدر گریست که در چهره‌اش خطوطی مانند سله‌های بیابان به‌وجود آمد در برخی از روایات از امام صادق(ع) نقل شده است.[۱]

در روایتی دیگر آمده است که حضرت آدم(ع) آنقدر گریست تا اینکه، همانند دو نهر آب، اشک از چشمانش جاری شد.[۲] این عبارت دارای معنایی کنایی مبنی بر کثرت گریه است.

سند این روایات در منابع روایی متصل به معصوم(ع) نیست و این روایات اصطلاحاً مرفوعه هستند. چنین روایاتی اگر بیان‌گر حکم عملی باشند، اغلب فقیهان بر اساس آنها فتوا نمی‌دهند. اما روایات گریهٔ حضرت آدم‌(ع) بیان‌گر حکم عملی نیست، بلکه از یک رخداد خارجی خبر می‌دهد. در چنین مواردی اگر محتوای روایت خلاف قرآن و عقل نباشد، محذوری از پذیرش صحت آن وجود ندارد.[نیازمند منبع]


منابع

  1. الفتال النیشابوری، روضة الواعظین، روضة الواعظین، تحقیق غلامحسین المجیدی و مجتبی الفرجی، قم، دلیل ما، ۱۳۸۱ش، ج ۱، ص ۳۸۸.
  2. شیخ صدوق، محمد بن بابویه، خصال، بی جا. دفتر انتشارات اسلامی، بی تا. ج۱، ص۲۷۲.