ولادت امام حسن عسکری(ع)

سؤال

ولادت امام حسن عسکری در چه تاریخی بوده است؟

ولادت امام حسن عسکری(ع) را در سال ۲۳۲ قمری ذکر کرده‌اند. تولد امام حسن عسکری را در مدینه و در ۸ ربیع‌الآخر دانسته اند.

امام حسن عسکری ۲۸ سال زندگی کرد که از آن میان، ۶ سال امامت را عهده‌دار بود. بنا بر قول مشهور نزد نویسندگان شیعه و اهل سنت، در ۸ ربیع‌الاول ۲۶۰ ق وفات یافت.

زندگی‌نامه

ابومحمد حسن بن علی بن محمد (۲۳۲–۲۶۰ ق)، امام یازدهم از امامان معصوم در مذهب شیعهٔ اثناعشری است. پدر امام حسن عسکری، امام علی بن محمد(ع) ملقب به هادی و نقی، امام دهم شیعیان بود که پس از وفات پدر به جانشینی او رسید. دربارهٔ مادر امام، سخن مشهور در منابع امامی آن است که وی کنیزی با نام حُدیث بوده است. مشهورترین لقب امام، عسکری است که به سبب سکنای وی در محل عسکر یا عسکر معتصم است که نام دیگر سامرا بوده است.[۱] گفته شده امام عسکری(ع) به جلالت و هیبت، ممتاز بودند یعنی عظمت و هیبت و در قیافه او به نحوی بود که هر کس که ایشان را ملاقات می‌کرد تحت تأثیر آن سیما قرار می‌گرفت.[۲]

امام حسن عسکری(ع) بیشتر زندگی خود را در سامرا گذرانید و تنها گزارش از خروج از سامرا، حضوری در مکه ــ به‌طبع برای مناسک حج ــ است که بلاذری بدان اشاره‌ کرده‌ است. وی در مجموع ۲۸ سال زندگی کرد که از آن میان، ۶ سال امامت را عهده‌دار بود. امام(ع) هرگز همسری اختیار نکرد و نسل وی تنها از طریق کنیزی دوام یافت که مادر حضرت مهدی(ع) است. بر اساس غالب منابع شیعه و اهل سنت، تنها فرزند آن حضرت امام زمان(ع) مسمّا به محمد است. گفتنی است دربارهٔ فرزندان حضرت، اقوال دیگری هم وجود دارد. برخی او را دارای ۳ فرزند ذکور و ۳ فرزند اناث شمرده‌اند.[۳] دوره امامتشان فقط شش سال طول کشید. به نص تواریخ، تمام این مدت شش سال یا در حبس بودند یا اگر هم آزاد بودند ممنوع المعاشرش و ممنوع الملاقات بودند. از نظر معاشرت آزادی نداشتند، اگر هم احیاناً رفت و آمدهایی می‌شد یا گاهی حضرت را می‌خواستند، تحت نظر بودند.[۴]

وفات یا شهادت

امام حسن عسکری در اول ربیع‌الاول ۲۶۰ ق به بستر بیماری افتاد و چند روز بعد به همین بیماری درگذشت. به گفتهٔ طبرسی، برخی از امامیه براساس حدیثی که به مقتضای آن، همهٔ ائمه(ع) به شهادت از دنیا می‌روند، باور داشتند که امام حسن عسکری(ع) نیز مسموم شده‌است. اما فضل طبرسی خود تصریح دارد که دلیل قاطعی بر صحت این مدعا نیست. ابن‌شهرآشوب نیز به گفتهٔ برخی اشاره دارد که حضرت شهید شده‌است که یکی از آنها مؤلف دلائل الامامة است. در منابع متأخر با تکیه بر قول به مسمومیت، نقل است که خلیفهٔ وقت از دستور خود نسبت به قتل حضرت پشیمان شد و طبیبان را ملازم خانهٔ او ساخت تا علاجی حاصل شود، اما کوشش آنان سودی نداشت و سم منجر به وفات حضرت شد. حضرت بنا بر قول مشهور نزد نویسندگان شیعه و اهل سنت، در ۸ ربیع‌الاول ۲۶۰ ق وفات یافت.[۵]

دو خصلت است كه بالاتر از آنها چيزى نيست : ايمان به خدا و سود رساندن به برادران.[۶]

ولادت

به اتفاق منابع معتبر، حضرت در مدینه تولد یافت و آنچه در برخی اقوال از تولد وی در سامرا سخن رفته خطا ست. کلینی و بیشتر منابع متقدم امامی، بدون تعیین روز، ولادت حضرت را در ربیع‌الآخر ۲۳۲ ق گفته‌اند. شیخ مفید در برخی از آثارش ولادت را مشخصاً در دهم آن ماه گفته، اما در سدهٔ ۶ ق، این قول به حاشیه رفته و تولد حضرت در ۸ ربیع‌الآخر شهرت‌ یافته‌ است که قول مشهور نزد معاصران امامیه نیز هست. برخی منابع متقدم، از امامیه و اهل سنت، ولادت حضرت را در ۲۳۱ ق نیز نوشته‌اند.[۷]

منابع

  1. پاکتچی، احمد، «حسن عسکری(ع)، امام»، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۲۰، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، بیتا.
  2. مطهری، مرتضی، سیری در سیره ائمه اطهار، تهران، صدرا، بیتا. ص۲۴۷.
  3. پاکتچی، احمد، «حسن عسکری(ع)، امام»، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۲۰، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، بیتا.
  4. مطهری، مرتضی، سیری در سیره ائمه اطهار، تهران، صدرا، بیتا. ص۲۴۷.
  5. پاکتچی، احمد، «حسن عسکری(ع)، امام»، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۲۰، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، بیتا.
  6. ربانی، هادی؛ موسوی، سید محسن، آينه يادها، بی‌جا، بی‌نا، ص۱۵۴.
  7. پاکتچی، احمد، «حسن عسکری(ع)، امام»، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۲۰، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، بیتا.