پرش به محتوا

میکائیل در قرآن

سؤال

جایگاه میکائیل از نگاه قرآن و اسلام از بدو خلقت چیست؟

نام میکائیل در قرآن تنها در یک سوره و به صورت «میکال» آمده است: ﴿مَنْ کانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَ مَلائِکَتِهِ وَ رُسُلِهِ وَ جِبْرِیلَ وَ مِیکالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْکافِرِینَ؛ کسی که دشمن خدا و فرشتگان و فرستادگان او و جبرئیل و میکائیل (میکال) باشد (کافر است و) خداوند دشمن کافران است.(بقره:۹۸)

هنگامی که پیامبر اکرم(ص) به مدینه آمدند، روزی عبدالله بن صوریا (یکی از علمای یهود) با جمعی از یهود فدک، نزد پیامبر اکرم(ص) آمدند و از آن حضرت سوالات گونه گونی به عمل آوردند. از جمله گفتند: نام آن فرشته‌ای که بر تو نازل می‌شود چیست؟ فرمود: جبرئیل است. «ابن صوریا» گفت؛ او دشمن ما است، دستورهای مشکل درباره جهاد و جنگ می‌آورد، اما میکائیل همیشه دستورهای ساده و راحت آورده، اگر فرشته وحی تو میکائیل بود به تو ایمان می‌آوردیم! [۱]

میکایئل فرشته مقربی است که مسیحیان وی را در عربی میخائیل و در ترجمه فارسی‌اش میکائیل می‌نامند. گاهی وی را رئیس ملائکه نامیده‌اند.[۲] در رساله یهودا آمده است: اما میخائیل(میكائیل) رئیس ملائكه چون درباره جسد موسی با ابلیس منازعه می‌كرد، جرأت ننمود كه حكم افترا بر او بزند بلكه گفت: «یَهُوَه تو را توبیخ فرماید». [۳] در مکاشه یوحنا نیز آمده است: و در آسمان جنگ شد: میخائیل (میكائیل) و فرشتگانش با اژدها جنگ كردند و اژدها و فرشتگانش جنگ كردند. [۴]

میکائیل یکی از چهار فرشته مقرب درگاه الهی است. [۵] [۶] امام سجاد(ع) میکائیل را صاحب مقام نزد خدا، و جایگاه بلند در فرمانبرداری از خدای دانسته است: «وَ مِيكَائِيلُ‏ ذُو الْجَاهِ عِنْدَكَ، وَ الْمَكَانِ الرَّفِيعِ مِنْ طَاعَتِك‏»[۷] میکائیل در جنگ بدر با هزار فرشته به کمک رسول الله(ص) آمد. [۸]

در کتاب اخنوخ از کتاب‌های یهود، وی واسطه میان خدا و انسان و حامی بهترین افراد انسان شناخته شده است.[۹]


منابع

  1. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد مفتح، تهران، انتشارات فراهانی، ۱۳۶۰ ش، ج۱، ص۲۷۴.
  2. مجمع الكنائس الشرقيه، قاموس الكتاب المقدس، بیروت، مكتبه المشغل بإشراف رابطه الكنائس الإنجيليه في الشرق الأوسط، ۱۹۸۱م، چاپ ششم، ص۹۲۱. ص۹۳۸.
  3. كنيسه، الكتاب المقدس ( العهد الجديد)، دار الكتاب المقدس، ۱۹۸۰م، رساله یهودا، ص۳۹۴، ش۹.
  4. كنيسه، الكتاب المقدس ( العهد الجديد )، دار الكتاب المقدس، ۱۹۸۰م، مکاشفه یوحنا، ص۳۹۰، فصل ۱۲، ش۷.
  5. ابن بابويه، محمد بن على، الخصال، قم، جامعه مدرسین، چاپ اول، ۱۳۶۲ش، ج۱، ص۲۲۵.
  6. دانشنامه قرآن، بهاءالدین خرمشاهی، ص۲۱۹۵.
  7. على بن الحسين، امام چهارم عليه السلام، الصحيفه السجاديه، قم، دفتر نشر الهادى‏، چاپ اول، ۱۳۷۶ش، ص۳۶، دعای سوم.
  8. حميرى، عبد الله بن جعفر، قرب الإسناد، قم، مؤسسه آل البيت عليهم السلام‏، چاپ اول، ۱۴۱۳ ق، ص۱۱۲.
  9. خزائلی، محمّد، اعلام قرآن، تهران، مؤسسه انتشارات امیرکبیر، ۱۳۷۱ ش، ص۶۲۹.