میکائیل در قرآن

سؤال

جایگاه میکائیل از نگاه قرآن و اسلام از بدو خلقت چیست؟

نام میکائیل در قرآن تنها در یک سوره و به صورت «میکال» آمده است: ﴿مَنْ کانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَ مَلائِکَتِهِ وَ رُسُلِهِ وَ جِبْرِیلَ وَ مِیکالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْکافِرِینَ؛ کسی که دشمن خدا و فرشتگان و فرستادگان او و جبرئیل و میکائیل (میکال) باشد (کافر است و) خداوند دشمن کافران است.(بقره:۹۸)

هنگامی که پیامبر اکرم(ص) به مدینه آمدند، روزی عبدالله بن صوریا (یکی از علمای یهود) با جمعی از یهود فدک، نزد پیامبر اکرم(ص) آمدند و از آن حضرت سوالات گونه گونی به عمل آوردند. از جمله گفتند: نام آن فرشته‌ای که بر تو نازل می‌شود چیست؟ فرمود: جبرئیل است. «ابن صوریا» گفت؛ او دشمن ما است، دستورهای مشکل درباره جهاد و جنگ می‌آورد، اما میکائیل همیشه دستورهای ساده و راحت آورده، اگر فرشته وحی تو میکائیل بود به تو ایمان می‌آوردیم![۱]

کلمه میکال از عبری وارد زبان عربی شده است و فرشته مقربی است که یهود و مسیحیان وی را میشل می‌نامند.[۲]میکائیل اولین کسی است که شیطان را به تعظیم و ستایش آدم واداشت.[۳] میکائیل یکی از چهار فرشته مقرب درگاه الهی در ادیان ابراهیمی است.[۴]

بنابر احادیث اسلامی، جبرئیل و میکائیل، اولین فرشتگانی هستند که به آدم سجده کردند و برخلاف ایشان ابلیس از تعظیم و سجده خودداری نموده است.[۵] همچنین، در فرهنگ اسلامی اثری از میکائیل که منطبق مقام وی نزد یهود باشد، وجود ندارد. در کتب یهود، مثلاً در کتاب اخنوخ، وی واسطه میان خدا و انسان و حامی بهترین افراد انسان شناخته شده است.[۶]

میکائیل از جمله فرشتگانی است که سینه پیغمبر را پیش از لیله معراج، منشرح ساختند و هم چنین یکی از فرشتگانی است که در جنگ بدر به یاری مسلمین شتافتند. میکائیل فرشته‌ای است، از جانب باری تعالی برای ارزاق خلائق و در امور مهمیّه با جبرئیل(ع) همراهی می‌کند. یونانیان قدیم معتقد بودند که وی (میکال) حافظ دریای کل جهان است.


منابع

  1. فضل بن حسن طبرسی، تفسیر مجمع البیان، ترجمه دکتر محمد مفتح، تهران، انتشارات فراهانی، ۱۳۶۰ ش، ج۱، ص۲۷۴.
  2. خزائلی، محمّد، اعلام قرآن، تهران، مؤسسه انتشارات امیرکبیر، ۱۳۷۱ ش، ص۶۲۸ و ۶۲۹.
  3. خزائلی، محمّد، اعلام قرآن، تهران، مؤسسه انتشارات امیرکبیر، ۱۳۷۱ ش، ص۶۲۸ و ۶۲۹.
  4. دانشنامه قرآن، بهاءالدین خرمشاهی، ص۲۱۹۵
  5. خزائلی، محمّد، اعلام قرآن، تهران، مؤسسه انتشارات امیرکبیر، ۱۳۷۱ ش، ص۶۲۸ و ۶۲۹.
  6. خزائلی، محمّد، اعلام قرآن، تهران، مؤسسه انتشارات امیرکبیر، ۱۳۷۱ ش، ص۶۲۹.