پرش به محتوا

اسوه حسنه بودن رسول خدا(ص)

سؤال

اسوه حسنه در آیه ۲۱ سوره احزاب را توضیح دهید

اسوه حسنه طبق تصریح آیه ۲۱ سوره احزاب، رسول الله است. خداوند در این آیه برای کسانی که به خداوند و روز قیامت امید دارند و خدا را فراوان یاد می‌کنند، پیامبر اسلام(ص) را الگو و سرمشقی نیکو معرفی کرده است.

متن آیه

پیامبر اکرم(ص) اسوه حسنه

قرآن کریم، پیامبر اکرم(ص) را الگو و سرمشقی نیکو برای مسلمانان معرفی کرده است.[۱] تمام روحیات[۲] و اخلاق‏[۳][۴] پیامبر(ص) برای مؤمنان سرمشق است. از جمله صبر و شکیبایی، اخلاص، استقامت و درایت، توجه به خدا و عبادات.[۵]

کلمه «أسوه» به معنای اقتداء و پیروی است و اسوه در مورد رسول خدا(ص)، عبارت است از پیروی از او و اگر تعبیر کرد به‌ ﴿لَکمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ شما در مورد رسول خدا(ص) تأسی دارید که استقرار و استمرار در گذشته را افاده می‌کند، برای این است که اشاره کند به این که این وظیفه همیشه ثابت است و شما همیشه باید به آن جناب تاسی کنید. و معنای آیه این است که یکی از احکام رسالت رسول خدا(ص) و ایمان آوردن شما، این است که به او تاسی کنید، هم در گفتارش و هم در رفتارش و شما می‌بینید که او در راه خدا چه مشقت‌هایی تحمل می‌کند و چگونه در جنگ‌ها حاضر شده، آن طور که باید جهاد می‌کند، شما نیز باید از او پیروی کنید.[۶]

جملهٔ ﴿لِمَنْ کانَ یَرْجُوا اللَّهَ وَ الْیَوْمَ الْآخِرَ وَ ذَکرَ اللَّهَ کثِیراً، دلالت می‌کند بر این که تأسی به رسول خدا(ص) صفت حمیده و پاکیزه‌ای است که هر کسی که مؤمن نامیده شود، بدان متصف نمی‌شود، بلکه کسانی به این صفت پسندیده متصف می‌شوند که متصف به حقیقت ایمان باشند و معلوم است که چنین کسانی امیدشان همه به خدا است و هدف همه، خانه آخرت است، چون دل در گرو خدا دارند و به زندگی آخرت اهمیت می‌دهند و در نتیجه، عمل صالح انجام می‌دهند و با این حال بسیار به یاد خدا می‌باشند و هرگز از پروردگار خود غافل نمی‌مانند و نتیجه این توجه دائمی، تأسی به رسول خدا(ص) است، در گفتار و کردار.[۷]


مطالعه بیشتر

  • اسوه حسنه: پژوهشی درباره سیره پیامبر اعظم (ص)، سیداحمد میرعمادی.
  • محمد (ص) اسوه حسنه (بهترین الگوی زندگی)، سید محمدرضا غیاثى کرمانى.
  • اسوه حسنه: شایسته‌ترین الگو، هادی موحدی.


منابع

  1. سوره احزاب، آیه۲۱.
  2. امامى، عبدالنبى، فرهنگ قرآن، اخلاق حميده، قم، مطبوعات دينى، چاپ اول، ۱۳۸۹ش، ج۱، ص۵۱۵.
  3. ابن ‏عربى، محمد بن على، تفسير ابن عربى (تأويلات عبد الرزاق)، بیروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ اول، ۱۴۲۲ق، ج۲، ص۱۵۲.
  4. اشكورى، محمد بن على، تفسير شريف لاهيجى، تهران، دفتر نشر داد، چاپ اول، ۱۳۷۳ش، ج۳، ص۶۲۲.
  5. مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، تهران، دار الكتب الإسلاميه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۱۷، ص۲۴۲.
  6. طباطبايى، محمدحسين، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمدباقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۱۶، ص۴۳۲.
  7. طباطبايى، محمدحسين، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمدباقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۱۶، ص۴۳۳.