حدیث «تبدیل محفوظات فراموش‌شده قرآن به مار»: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۳۱ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۰۲

سؤال

حدیثی است به این مضمون: «کسانی که قرآن را حفظ می‌کنند اگر آن را فراموش کنند و دوره نکنند، این آیات در آخرت به صورت مارهایی می‌شوند و گریبانش را می‌گیرند» آیا این روایت صحیح است؟

عواقب فراموش کردن آیات قرآن پس از حفظ در برخی روایات، فراموش کردن آیات حفظ‌شده قرآن، در قیامت به شکل ماری به تصویر کشیده شده است که به گردن شخص فراموش‌کننده آویزان است. با توجه به روایات دیگر در این موضوع، این فراموشی به معنای سهل‌انگاری و عدم توجه به معنا و مفهوم و عمل به دستورات قرآن است نه مجرد فراموش کردن آیات به دلایل مختلف از جمله ضعف حافظه و غیره.

اهمیت حفظ قرآن

انس با قرآن و حفظ آیات آن از اموری است که به آن بسیار تأکید شده است، چنانچه پیامبر(ص) می‌فرمایند:

«اگر خداوند به کسی حفظ قرآن را عطا نماید ولی او گمان کند که به کسی برتر از آنچه به او عطا شده، داده شده است، برترین نعمت را کوچک شمرده است.»^[۱]

روایاتی بر یادآوری و تکرار و تمرین جهت به یاد ماندن آیات قرآن تأکید دارند.^[۲] از جمله در روایتی امام صادق(ع) می‌فرمایند: «هرکسی سوره‌ای از قرآن را فراموش کند آن سوره در بهشت با صورتی زیبا و مقامی بلند در برابرش نمایان می‌شود و چون آن شخص را ببیند گوید: «تو کیستی؟ چقدر زیبایی! کاش تو از آن من بودی! گوید: آیا مرا نمی‌شناسی؟ من فلان سوره‌ام و اگر تو مرا فراموش نکرده بودی به این درجه تو را می‌رساندم.»^[۳]

پیامدهای فراموش کردن محفوظات قرآن

بنا بر حدیثی از پیامبر(ص) آیات فراموش‌شده قرآن در قیامت به ماری تبدیل می‌شود و بر فراموش‌کننده آيات مسلط خواهد شد: شیخ صدوق از امام علی(ع) نقل می‌کند که پیامبر(ص) فرمودند: «... الا و من تعلّمَ القرآنَ ثُمّ نسیَه لقی یومَ القیامه مغلولاً یسلِّطُ الله عزوجل علیه بکل آیة منه حیة تکون قرینتَه الی النار إلاّ أنْ یغفرَ اللهُ له …؛ الا! هرکسی قرآن را فرا گیرد سپس آن را فراموش کند، در روز قیامت در حالی خدا را ملاقات خواهد کرد که به غل و زنجیر کشیده شده و خداوند در برابر هر آیه‌ای که فراموش کرده بر او ماری مسلط خواهد نمود که به سوی آتش همراهش خواهد بود، مگر آنکه خداوند او را بیامرزد.»^[۴] مضمون این حدیث از طریق از طریق ابوهریره و ابن عباس^[۵] نیز از پیامبر(ص) با اختلافاتی نقل شده است.

معنا و مفهوم آیه

توجه به نکات زیر به فهم معنا و مفهوم کمک می‌کند:

در آغاز حدیث آمده است: «و من تعلّمَ» معنی تعلم، فراگرفتن است نه حفظ کردن به معنی از بَرکردن؛ بنابراین نمی‌توان آن را مختص به حفظ قرآن دانست.
در روایت ذکر شده که در برابر هر آیه، خدا ماری را بر آن شخص مسلط می‌کند، نه اینکه آیات همانند مار گریبان او را بگیرد؛ زیرا حرف «ب» در «بکل آیه …» برای مقابله است یعنی در مقابل هر آیه؛ چنان‌که بعضی از محققان متذکر شده‌اند^[۶]
تهدیدی که در روایت مطرح شده، متوجه افرادی است که به‌طور عمدی و از روی سهل‌انگاری به آیات قرآن بی‌توجهی می‌کنند و به دستورات آن عمل نمی‌کنند؛ بنابراین شامل کسانی که در اثر ضعف حافظه یا مانند آن دچار فراموشی آیات می‌شوند، نیست. شاهد این مطلب آن است که در بعضی از نقل‌ها قید «متعهداً» بعد از «نسیَه» آمده است^[۷] و معنی آن این است که از روی عمد فراموش کند.
همچنین در روایت دیگری ابی کهمس نقل کرده است: «از امام صادق(ع) در مورد مردی که قرآن را خوانده (فرا گرفته) و سپس آن را فراموش کند، تا سه بار پرسیدم که آیا بر او باکی هست؟ فرمودند: نه» بعضی از محققان متذکر شده‌اند که شخص گنه‌کار نیست و کیفر ندارد هرچند از اجر بزرگی محروم شده است.^[۸]

روایات، حفظ قرآن را زمانی ارزشمند دانسته‌اند که حفظ مقدمه‌ای برای عمل به دستورات و راهنمایی‌های قرآن باشد، پیامبر(ص) می‌فرمایند: «تو زمانی قرآن می‌خوانی که تو را از بدی‌ها بازدارد و زمانی که تو را از بدی‌ها باز ندارد تو آن را نخوانده‌ای.»^[۹] در بعضی روایات ایرادی بر فراموشی قرآن گرفته نشده و در بعضی نیز مورد مذمت و تهدید قرار گرفته است می‌توان میان دو دسته روایات این گونه جمع کرد که منظور از حدیثی که در آن تهدید مطرح شده، فراموشی عمدی و عمل نکردن به قرآن است.

منابع

↑ محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، قم، مکتب الاعلام الاسلامی، چاپ دوم، ۱۳۷۶، ج۸، ص۷۶.
↑ کلینی، اصول کافی، ص۴۱۰–۴۱۲؛ حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، تحقیق عبدالرحیم ربانی شیرازی، بیروت، درالحیاء التراث العربی، چاپ چهارم، ۱۳۹۱ق، ج۴، ص۸۴۵–۸۴۷.
↑ کلنی، اصول کافی، ص۴۱۰–۴۱۱، ح۲؛ صدوق، محمد بن علی، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ترجمه علی‌اکبر غفاری، تهران، کتاب‌فروشی صدوق، چاپ هفتم، ۱۳۶۳، ص۵۴۰.
↑ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ص۱۲.
↑ صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ترجمه علی اکبر غفاری، تهران، کتاب‌فروشی صدوق، چاپ هفتم، ۱۳۶۳، ص۶۴۰–۶۸۸.
↑ صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، همان، ص۶۴۶، پاورقی مترجم، ص۱۲
↑ صدوق، الامالی، ص۵۱۳.
↑ مازندرانی، ملاصالح، شرح الاصول کافی، بی جا، بی نا، بی تا، ج۱۱، ص۳۴.
↑ محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، ص۹۰.

[1] محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، قم، مکتب الاعلام الاسلامی، چاپ دوم، ۱۳۷۶، ج۸، ص۷۶.

[2] کلینی، اصول کافی، ص۴۱۰–۴۱۲؛ حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، تحقیق عبدالرحیم ربانی شیرازی، بیروت، درالحیاء التراث العربی، چاپ چهارم، ۱۳۹۱ق، ج۴، ص۸۴۵–۸۴۷.

[3] کلنی، اصول کافی، ص۴۱۰–۴۱۱، ح۲؛ صدوق، محمد بن علی، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ترجمه علی‌اکبر غفاری، تهران، کتاب‌فروشی صدوق، چاپ هفتم، ۱۳۶۳، ص۵۴۰.

[4] صدوق، من لا یحضره الفقیه، ص۱۲.

[5] صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ترجمه علی اکبر غفاری، تهران، کتاب‌فروشی صدوق، چاپ هفتم، ۱۳۶۳، ص۶۴۰–۶۸۸.

[6] صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، همان، ص۶۴۶، پاورقی مترجم، ص۱۲

[7] صدوق، الامالی، ص۵۱۳.

[8] مازندرانی، ملاصالح، شرح الاصول کافی، بی جا، بی نا، بی تا، ج۱۱، ص۳۴.

[9] محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، ص۹۰.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{در دست ویرایش|کاربر=Shamsoddin }}
+{{در دست ویرایش|کاربر=Shamsoddin}}
 {{شروع متن}}
 {{سوال}}
@@ خط ۷: / خط ۷: @@
 '''عواقب فراموش کردن آیات قرآن پس از حفظ''' در برخی روایات، فراموش کردن آیات حفظ‌شده قرآن، در قیامت به شکل ماری به تصویر کشیده شده است که به گردن شخص فراموش‌کننده آویزان است. با توجه به روایات دیگر در این موضوع، این فراموشی به معنای سهل‌انگاری و عدم توجه به معنا و مفهوم و عمل به دستورات قرآن است نه مجرد فراموش کردن آیات به دلایل مختلف از جمله ضعف حافظه و غیره.
-==روایات دال بر حفظ و انس با قرآن==
+== اهمیت حفظ قرآن  ==
-[[انس با قرآن]] و حفظ آیات آن از اموری است که به آن بسیار تأکید شده است، چنانچه [[پیامبر(ص)]] می‌فرمایند: «هر کس که به او قرآن داده شده اگر گمان کند که بهتر از آنچه او دارد به کسی از مردم چیزی داده شده است، آن شخص بزرگ دانسته چیزی را که خدا کوچک شمرده و کوچک دانسته آنچه را خداوند بزرگ شمرده است.»<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ترجمه سید هاشم رسولی محلاتی، تهران، انتشارات علمیه السلامیه، بی تا، ج۴، ص۴۰۷، ح۵.</ref> و در روایت دیگری می‌فرمایند: «اگر خداوند به کسی حفظ قرآن را عطا کند ولی او گمان کند که به کسی برتر از آنچه به او عطا شده، داده شده است، برترین نعمت را کوچک شمرده است.»<ref>محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، قم، مکتب الاعلام الاسلامی، چاپ دوم، ۱۳۷۶، ج۸، ص۷۶.</ref>
+[[انس با قرآن]] و حفظ آیات آن از اموری است که به آن بسیار تأکید شده است، چنانچه [[پیامبر(ص)]] می‌فرمایند:
+: «اگر خداوند به کسی حفظ قرآن را عطا نماید ولی او گمان کند که به کسی برتر از آنچه به او عطا شده، داده شده است، برترین نعمت را کوچک شمرده است.»<ref>محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، قم، مکتب الاعلام الاسلامی، چاپ دوم، ۱۳۷۶، ج۸، ص۷۶.</ref>
-==اثرات فراموشی آیات قرآن==
+روایاتی بر یادآوری و تکرار و تمرین جهت به یاد ماندن [[آیات قرآن]] تأکید دارند.<ref>کلینی، اصول کافی، ص۴۱۰–۴۱۲؛ حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، تحقیق عبدالرحیم ربانی شیرازی، بیروت، درالحیاء التراث العربی، چاپ چهارم، ۱۳۹۱ق، ج۴، ص۸۴۵–۸۴۷.</ref> از جمله در روایتی امام صادق(ع) می‌فرمایند: «هرکسی سوره‌ای از قرآن را فراموش کند آن سوره در بهشت با صورتی زیبا و مقامی بلند در برابرش نمایان می‌شود و چون آن شخص را ببیند گوید: «تو کیستی؟ چقدر زیبایی! کاش تو از آن من بودی! گوید: آیا مرا نمی‌شناسی؟ من فلان سوره‌ام و اگر تو مرا فراموش نکرده بودی به این درجه تو را می‌رساندم.»<ref>کلنی، اصول کافی، ص۴۱۰–۴۱۱، ح۲؛ صدوق، محمد بن علی، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ترجمه علی‌اکبر غفاری، تهران، کتاب‌فروشی صدوق، چاپ هفتم، ۱۳۶۳، ص۵۴۰.</ref>
-روایاتی بر یادآوری و تکرار و تمرین جهت به یاد ماندن [[آیات قرآن]] تأکید دارند.<ref>اصول کافی، ص۴۱۰–۴۱۲؛ حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، تحقیق عبدالرحیم ربانی شیرازی، بیروت، درالحیاء التراث العربی، چاپ چهارم، ۱۳۹۱ق، ج۴، ص۸۴۵–۸۴۷.</ref> روایتی است که طبق آن امام صادق(ع) می‌فرمایند: «هرکسی سوره‌ای از قرآن را فراموش کند آن سوره در بهشت با صورتی زیبا و مقامی بلند در برابرش نمودار می‎‌گردد و چون آن شخص را ببیند گوید: «تو کیستی؟ چقدر زیبایی! کاش تو از آن من بودی! گوید: آیا مرا نمی‌شناسی؟ من فلان سوره‌ام و اگر تو مرا فراموش نکرده بودی به این درجه تو را می‌رساندم.»<ref>اصول کافی، ص۴۱۰–۴۱۱، ح۲؛ صدوق، محمد بن علی بن حسین بن موسی بن بابویه قمی، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ترجمه علی اکبر غفاری، تهران، کتاب فروشی صدوق، چاپ هفتم، ۱۳۶۳، ص۵۴۰.</ref>
-==فراموش‌ کردن آیه و مارهایی در قیامت==
+==پیامدهای فراموش کردن محفوظات قرآن==
-حدیث عواقب فراموش کردن آیات حفظ شده قرآن در ذیل حدیثی طولانی از پیامبر(ص) از طریق [[امام علی(ع)]]<ref>صدوق، من لایحضره الفقیه، قم، انتشارات جامعه مدرسین، چاپ دوم، ۱۴۰۴، ج۴، ص۳–۱۸؛ صدوق، الامامی، قم، مؤسسه البعثه، چاپ اول، ۱۴۱۷، ص۵۰۹–۵۱۸.</ref> و نیز از طریق [[ابو هریره]] و [[ابن عباس]]،<ref>صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ترجمه علی اکبر غفاری، تهران، کتاب فروشی صدوق، چاپ هفتم، ۱۳۶۳، ص۶۴۰–۶۸۸.</ref> با اختلافاتی نقل شده است. در فراز مورد بحث اختلاف محتوایی چندانی وجود ندارند، [[شیخ صدوق]] این حدیث را از امیرالمؤمنین علی(ع) چنین نقل می‌کند که پیامبر(ص) فرمودند: {{متن عربی|... الا و من تعلّمَ القرآنَ ثُمّ نسیَه لقی یومَ القیامه مغلولاً یسلِّطُ الله عزوجل علیه بکل آیه منه حیه تکون قرینتَه الی النار إلاّ أنْ یغفرَ اللهُ له …|ترجمه=الا! هرکسی قرآن را فرا گیرد سپس آن را فراموش کند، در روز قیامت در حالی خدا را ملاقات خواهد کرد که به غل و زنجیر کشیده شده و خداوند در برابر هر آیه‌ای که فراموش کرده بر او ماری مسلط خواهد نمود که به سوی آتش همراهش خواهد بود، مگر آنکه خداوند او را بیامرزد.}}<ref>صدوق، من لا یحضره الفقیه، ص۱۲.</ref>
+بنا بر حدیثی از پیامبر(ص) آیات فراموش‌شده قرآن در قیامت به ماری تبدیل می‌شود و بر فراموش‌کننده آيات مسلط خواهد شد: [[شیخ صدوق]] از امام علی(ع) نقل می‌کند که پیامبر(ص) فرمودند: {{متن عربی|... الا و من تعلّمَ القرآنَ ثُمّ نسیَه لقی یومَ القیامه مغلولاً یسلِّطُ الله عزوجل علیه بکل آیة منه حیة تکون قرینتَه الی النار إلاّ أنْ یغفرَ اللهُ له …|ترجمه=الا! هرکسی قرآن را فرا گیرد سپس آن را فراموش کند، در روز قیامت در حالی خدا را ملاقات خواهد کرد که به غل و زنجیر کشیده شده و خداوند در برابر هر آیه‌ای که فراموش کرده بر او ماری مسلط خواهد نمود که به سوی آتش همراهش خواهد بود، مگر آنکه خداوند او را بیامرزد.}}<ref>صدوق، من لا یحضره الفقیه، ص۱۲.</ref>
+مضمون این حدیث از طریق از طریق [[ابوهریره]] و [[ابن عباس]]<ref>صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ترجمه علی اکبر غفاری، تهران، کتاب‌فروشی صدوق، چاپ هفتم، ۱۳۶۳، ص۶۴۰–۶۸۸.</ref> نیز از پیامبر(ص) با اختلافاتی نقل شده است.
+=== معنا و مفهوم آیه ===
+توجه به نکات زیر به فهم معنا و مفهوم کمک می‌کند:
+* در آغاز حدیث آمده است: {{متن عربی|و من تعلّمَ}} معنی تعلم، فراگرفتن است نه حفظ کردن به معنی از بَرکردن؛ بنابراین نمی‌توان آن را مختص به حفظ قرآن دانست.
+* در روایت ذکر شده که در برابر هر آیه، خدا ماری را بر آن شخص مسلط می‌کند، نه اینکه آیات همانند مار گریبان او را بگیرد؛ زیرا حرف «ب» در «بکل آیه …» برای مقابله است یعنی در مقابل هر آیه؛ چنان‌که بعضی از محققان متذکر شده‌اند<ref>صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، همان، ص۶۴۶، پاورقی مترجم، ص۱۲</ref>
+* تهدیدی که در روایت مطرح شده، متوجه افرادی است که به‌طور عمدی و از روی سهل‌انگاری به آیات قرآن بی‌توجهی می‌کنند و به دستورات آن عمل نمی‌کنند؛ بنابراین شامل کسانی که در اثر ضعف حافظه یا مانند آن دچار فراموشی آیات می‌شوند، نیست. شاهد این مطلب آن است که در بعضی از نقل‌ها قید «متعهداً» بعد از «نسیَه» آمده است<ref>صدوق، الامالی، ص۵۱۳.</ref> و معنی آن این است که از روی عمد فراموش کند.
+* همچنین در روایت دیگری ابی کهمس نقل کرده است: «از امام صادق(ع) در مورد مردی که قرآن را خوانده (فرا گرفته) و سپس آن را فراموش کند، تا سه بار پرسیدم که آیا بر او باکی هست؟ فرمودند: نه» بعضی از محققان متذکر شده‌اند که شخص گنه‌کار نیست و کیفر ندارد هرچند از اجر بزرگی محروم شده است.<ref>مازندرانی، ملاصالح، شرح الاصول کافی، بی جا، بی نا، بی تا، ج۱۱، ص۳۴.</ref>
-معنا و مفهوم این روایت زمانی کامل خواهد شد که به این موارد اشاره شود، در آغاز این حدیث آمده است: {{متن عربی|و من تعلّمَ}} معنی تعلم فراگرفتن است نه حفظ کردن به معنی از بَرکردن؛ بنابراین نمی‌توان آن را مختص به حفظ قرآن دانست. در روایت ذکر شده که در برابر هر آیه، خدا ماری را بر آن شخص مسلط می‌کند، نه اینکه خود آیات همانند مار گریبان او را بگیرد؛ زیرا حرف «ب» در «بکل آیه …» برای مقابله است یعنی در مقابل هر آیه؛ چنان‌که بعضی از محققان و [[حدیث‌شناسان]] متذکر شده‌اند<ref>صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، همان، ص۶۴۶، پاورقی مترجم، ص۱۲</ref> تهدیدی که در روایت مطرح شده، متوجه افرادی است که به طور عمدی و از روی سهل انگاری به آیات قرآن بی‌توجهی می‌کنند و به دستورات آن عمل نمی‌کنند؛ بنابراین شامل کسانی که در اثر ضعف حافظه یا مانند آن دچار فراموشی ایات می‌شوند، نیست؛ یعنی مراد از فراموشی آیات در این حدیث به کار نبستن و ترک عمدی آیات است و شاهد این مطلب آن است که در بعضی از نقل‌ها قید «متعهداً» بعد از «نسیه» آمده است<ref>صدوق، الامالی، ص۵۱۳.</ref> و معنی آن این است که از روی عمد فراموش کند. همچنین در روایت دیگر بیان شده است که [[ابی کهمس]] گوید: «از امام صادق(ع) در مورد مردی که قرآن را خوانده (فرا گرفته) و سپس آن را فراموش کند، تا سه بار پرسیدم که آیا بر او باکی هست؟ فرمودند: نه» بعضی از محققان متذکر شده‌اند که  شخص گنه‌کار نیست و کیفر ندارد هرچند از اجر بزرگی محروم شده است.<ref>مازندرانی، ملاصالح، شرح الاصول کافی، بی جا، بی نا، بی تا، ج۱۱، ص۳۴.</ref>
+روایات، حفظ قرآن را زمانی ارزشمند دانسته‌اند که حفظ مقدمه‌ای برای عمل به دستورات و راهنمایی‌های قرآن باشد، پیامبر(ص) می‌فرمایند: «تو زمانی قرآن می‌خوانی که تو را از بدی‌ها بازدارد و زمانی که تو را از بدی‌ها باز ندارد تو آن را نخوانده‌ای.»<ref>محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، ص۹۰.</ref> در بعضی روایات ایرادی بر فراموشی قرآن گرفته نشده و در بعضی نیز مورد مذمت و تهدید قرار گرفته است می‌توان میان دو دسته روایات این گونه جمع کرد که منظور از حدیثی که در آن تهدید مطرح شده، فراموشی عمدی و عمل نکردن به قرآن است.
-روایات حفظ قرآن را زمانی ارزشمند دانسته‌اند که این حفظ مقدمه‌ای برای عمل کردن به دستورات و راهنمایی‌های قرآن باشد، پیامبر(ص) می‌فرمایند: «تو زمانی قرآن می‌خوانی که تو را از بدی‌ها بازدارد و زمانی که تو را از بدی‌ها بازندارد تو آن را نخوانده‌ای.»<ref>محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، ص۹۰.</ref> در بعضی روایات ایرادی بر فراموشی قرآن گرفته نشده و در بعضی نیز مورد مذمت و تهدید قرار گرفته، می‌توان بین آنها این‌گونه جمع کرد که مقصود از روایتی که در آن تهدید مطرح شده فراموشی عمدی و عمل نکردن به قرآن مراد است.
 {{پایان پاسخ}}
 {{مطالعه بیشتر}}
-== مطالعه بیشتر ==
-* میزان الحکمه، ص۶۳–۱۰۳.
-* اصول کافی، کتاب فضل القران، ص۳۹۴–۴۴۶.
-{{پایان مطالعه بیشتر}}
 == منابع ==