«اول المسلمین» بودن پیامبر اسلام(ص): تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۱۴: خط ۱۴:
}}
}}


== معنا ==
== مسلمان بودن پیامبران پیشین ==
در قرآن كريم کسی که به «أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ» توصيف شده، تنها رسول خدا (ص) است كه در آيه ۱۶۳ [[سوره انعام]] و آیه ۱۲ [[سوره زمر]] آمده است. مفسران معتقد هستند جمله‏ «وَ أَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ» دلالت دارد بر اينكه مقصود از «اول»، اوليت به حسب درجه است نه اوليت به حسب زمان‏. مراد از «اول» افضلیت است و مقام آن حضرت از همه مسلمین و انبیا برتر می‌باشد.<ref>علامه طباطبایی، ترجمه تفسير الميزان، ج۷، ص ۵۴۴.
در قرآن کسانی پیش از پیامبر(ص) هستند که مسلمان شناخته می‌شوند. [[حضرت نوح(ع)]] می‌فرماید: {{قرآن|وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ|ترجمه=و من مأمور شده‌ام كه از تسليم‌شدگان باشم.|سوره=یونس|آیه=۷۲}} و [[حضرت ابراهیم(ع)]] می‌گوید من تسلیم پروردگار جهانیان شدم.<ref>سوره بقره آیه ۱۲۸ و ۱۳۱.</ref> و درباره [[حضرت لوط(ع)]]<ref>سوره ذاریات آیه ۳۶.</ref> [[حضرت یوسف(ع)]]،<ref>سوره یوسف آیه ۱۰۱.</ref> و [[حضرت سلیمان(ع)]] و [[ملکه سبأ]]<ref>سوره نمل آیه ۴۴.</ref> هم آمده است.
</ref>


در اين آيه، يكى از ويژگی‌هاى اختصاصى پيامبر اكرم(ص) را مطرح نموده و مى‌فرمايد: پيامبر خود را به عنوان (اول المسلمين) معرفى مى‌فرمايد. اين تعبير در قرآن كريم مخصوص رسول اكرم (ص) است و ساير انبياء به عنوان (من المسلمين) توصيف شده‌اند نه (اول المسلمين). و اين بيانگر آن است كه اين اوليت و تقدم اوليت و تقدم رتبى و معنوى اسلام پیامبر است.<ref>جوادی آملی، عبدالله، ياد معاد، ص۳۱.</ref>
== اول المسلمین بودن پیامبر و ارتباط با مسلمانی پیامبران پیشین ==
در قرآن تنها کسی که به «أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ» توصيف شده، پیامبر اسلام(ص) است كه در آيه ۱۶۳ [[سوره انعام]] و آیه ۱۲ [[سوره زمر]] آمده است. مفسران معتقد هستند جمله‏ «وَ أَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ» دلالت دارد بر اينكه مقصود از «اول»، اول بودن به جهت درجه و افضلیت است و مقام آن حضرت از همه مسلمانان و انبیا دیگر برتر است.<ref>علامه طباطبایی، ترجمه تفسير الميزان، ج۷، ص ۵۴۴.
</ref> تعبير اول المسلمین تنها برای حضرت محمد(ص) استفاده شده و ساير انبياء به عنوان (من المسلمين؛ از مسلمانان) توصيف شده‌اند. اين را نشانه اولويت و بالاتر بودن رتبه معنوى پیامبر دانسته‌اند.<ref>جوادی آملی، عبدالله، ياد معاد، ص۳۱.</ref>


و این احتمال وجود دارد که که «اول مسلمین» از امت خود باشد.<ref>قرشی، سید علی اکبر،، تفسير احسن‌الحديث، ج۳، ص۳۵۵.</ref>
علامه طباطبایی و آیت‌الله مکارم شیرازی از مفسران شیعه این احتمال را مطرح کرده اند که معنای «مسلم» برای دیگر پیامبران، کسی است که در برابر فرمان خدا تسلیم است و این معنا درباره همه پیامبران الهی و امت‌های مؤمن آنها استفاده می‌شود. اما اولین مسلمان بودن پیامبر معنای اصطلاحی اسلام است که دین اسلام را در بر می‌گیرد.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۶، ص۶۱؛ طباطبایی، محمدحسین، تفسیر المیزان، انتشارات جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ج۷، ص۳۹۴.</ref>
 
== عدم تعارض با مسلمان بودن پیامبران پیشین ==
در قرآن کسانی پیش از پیامبر(ص) هستند که مسلمان شناخته می‌شوند. [[حضرت نوح(ع)]] می‌فرماید: {{قرآن|وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ|ترجمه=و من مأمور شده‌ام كه از تسليم‌شدگان باشم.|سوره=یونس|آیه=۷۲}} و [[حضرت ابراهیم(ع)]] می‌گوید من تسلیم پروردگار جهانیان شدم.<ref>سوره بقره آیه ۱۲۸ و ۱۳۱.</ref> و درباره [[حضرت لوط(ع)]]<ref>سوره ذاریات آیه ۳۶.</ref> [[حضرت یوسف(ع)]]،<ref>سوره یوسف آیه ۱۰۱.</ref> و [[حضرت سلیمان(ع)]] و [[ملکه سبأ]]<ref>سوره نمل آیه ۴۴.</ref> هم آمده است.


در این آیات معنای «مسلم» به معنی کسی است که در برابر فرمان خدا تسلیم است و این معنی درباره همه پیامبران الهی و امت‌های مؤمن آنها صادق است، با این حال اولین مسلمان بودن پیامبر اسلام(ص) یا از نظر کیفیت و اهمیت اسلام او است، زیرا درجه تسلیم و اسلام او بالاتر از همگان بود. یا اولین فرد از این امت بود که آئین قرآن و اسلام را پذیرفت.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۶، ص۶۱؛ طباطبایی، محمدحسین، تفسیر المیزان، انتشارات جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ج۷، ص۳۹۴.</ref>
برخی مفسران احتمال داده‌اند که «اول مسلمین» در میان امت پیامبر بوده باشد.<ref>قرشی، سید علی اکبر،، تفسير احسن‌الحديث، ج۳، ص۳۵۵.</ref>
{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}



نسخهٔ ‏۵ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۴

سؤال

قرآن از زبان پیامبر(ص) می‌فرماید: «انا اول المسلمین»، در حالی که قبل از پیامبر هم مسلمانانی، مانند پیامبران بوده‌اند، این اختلاف چگونه توجیه می‌شود؟

تعبیر «اولین مسلمان» از زبان پیامبراسلام(ص) را به این معنا دانسته‌اند که پیامبر(ص) از لحاظ مقام و منزلت در جایگاه اولین مسلمان است. براساس نقلِ قرآن، حضرت محمد(ص) خود را اول المسلمین می‌نامد و این تعبیر به معنای تقدم زمانی نیست؛ زیرا پیامبران پیشین نیز مسلمان توصیف شده‌اند. اول المسلمین به معنای تقدم رتبه و درجه است.

برخی این تعبیر را به این معنا گرفته‌اند که این توصیف به معنای اولین مسلمان بودن در امت خود پیامبر است. برخی دیگر معتقدند تعابیر «مسلمین» و «تسلیم» برای پیامبران پیشین،‌براساس معنای لغوی است که در برابر خداوند تسلیم هستند. اما نسبت این کلمه به پیامبر(ص)، معنای اصطلاحی آن و اعتقاد به دین اسلام است.

متن آیه

مسلمان بودن پیامبران پیشین

در قرآن کسانی پیش از پیامبر(ص) هستند که مسلمان شناخته می‌شوند. حضرت نوح(ع) می‌فرماید: ﴿وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ؛ و من مأمور شده‌ام كه از تسليم‌شدگان باشم.(یونس:۷۲) و حضرت ابراهیم(ع) می‌گوید من تسلیم پروردگار جهانیان شدم.[۱] و درباره حضرت لوط(ع)[۲] حضرت یوسف(ع)،[۳] و حضرت سلیمان(ع) و ملکه سبأ[۴] هم آمده است.

اول المسلمین بودن پیامبر و ارتباط با مسلمانی پیامبران پیشین

در قرآن تنها کسی که به «أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ» توصيف شده، پیامبر اسلام(ص) است كه در آيه ۱۶۳ سوره انعام و آیه ۱۲ سوره زمر آمده است. مفسران معتقد هستند جمله‏ «وَ أَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ» دلالت دارد بر اينكه مقصود از «اول»، اول بودن به جهت درجه و افضلیت است و مقام آن حضرت از همه مسلمانان و انبیا دیگر برتر است.[۵] تعبير اول المسلمین تنها برای حضرت محمد(ص) استفاده شده و ساير انبياء به عنوان (من المسلمين؛ از مسلمانان) توصيف شده‌اند. اين را نشانه اولويت و بالاتر بودن رتبه معنوى پیامبر دانسته‌اند.[۶]

علامه طباطبایی و آیت‌الله مکارم شیرازی از مفسران شیعه این احتمال را مطرح کرده اند که معنای «مسلم» برای دیگر پیامبران، کسی است که در برابر فرمان خدا تسلیم است و این معنا درباره همه پیامبران الهی و امت‌های مؤمن آنها استفاده می‌شود. اما اولین مسلمان بودن پیامبر معنای اصطلاحی اسلام است که دین اسلام را در بر می‌گیرد.[۷]

برخی مفسران احتمال داده‌اند که «اول مسلمین» در میان امت پیامبر بوده باشد.[۸]


منابع

  1. سوره بقره آیه ۱۲۸ و ۱۳۱.
  2. سوره ذاریات آیه ۳۶.
  3. سوره یوسف آیه ۱۰۱.
  4. سوره نمل آیه ۴۴.
  5. علامه طباطبایی، ترجمه تفسير الميزان، ج۷، ص ۵۴۴.
  6. جوادی آملی، عبدالله، ياد معاد، ص۳۱.
  7. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۶، ص۶۱؛ طباطبایی، محمدحسین، تفسیر المیزان، انتشارات جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ج۷، ص۳۹۴.
  8. قرشی، سید علی اکبر،، تفسير احسن‌الحديث، ج۳، ص۳۵۵.