قوم لوط

سؤال

قوم لوط چه كسانى بودند؟


حضرت لوط(ع)

حضرت لوط(ع) از انبیای الهی[۱] و برادرزاده و هم‌دوره حضرت ابراهيم(ع) و از سرزمين بابل (عراق امروز) و كلدان بود. نام وی ۲۷ بار در قرآن آمده است. او برخوردار از علم و حکمت بود.[۲] و به حضرت ابراهیم ایمان آورد و خود را «مهاجر الی الله»[۳] نامید.[۴]

ویژگی قوم لوط

قوم لوط اهل مداين بودند. امام باقر(ع) فرمود: قريه قوم لوط كه عذاب بر آن ها نازل شد، «سدوم» نام داشت.[۵] آيينشان بت‌پرستى و فحشا در بين آنها زياد بود و اولين كسانى بودند كه لواط (جماع بین مردان) در ميان آنها شايع شد؛[۶] به طورى كه علنى مرتكب مى شدند و حيا نمى‌كردند.[۷] اين عمل شنيع آن چنان ترويج يافت كه به عادت اجتماعى تبديل گشت و مردان زنان را رها كرده، در كنار راه‌ها در كمين پسران و مردان مى نشستند.

طبق گفته قرآن، قوم لوط رسولان را تکذیب کردند.[۸] حضرت لوط به آنان گفته است شما سراغ مردان می‌روید و نسل انسان را قطع می‌کنید. قرآن آنان را اسراف‌کار و تجاوزکار و جاهل و نادان توصیف کرده است.[۹] در قرآن مجيد در سوره‌‏هاى "اعراف"، "هود"، "حجر"، "انبياء"، "نمل" و "عنكبوت" اشاراتى به وضع قوم لوط و گناه شنيع آنها شده است‏.

ملاقات فرشتگان با حضرت ابراهیم(ع)

فرشتگانی که مأمور عذاب قوم لوط بودند نزد حضرت ابراهیم رفتند و به او بشارت فرزندش (اسحاق و یعقوب) را دادند. خبر دوم آنها به حضرت ابراهیم، نازل شدن عذاب بر قوم لوط بودند. و دلیل این عذاب را ظالم بودن آنان مطرح کردند.[۱۰] حضرت ابراهیم(ع) خواهان آن بود که با وجود حضرت لوط عذاب تأخیر بیافتد اما فرشتگان عذاب را حتمی دانستند به او گفتند ما لوط را نجات می‌دهیم.


مهمانان حضرت لوط و عذاب قوم او

فرشتگانی زیباروی مهمان حضرت لوط شدند و لوط از این موضوع که به آنها از طرف قومش تجاوز شود و بی خبر از فرشته بودن انها سخت نگران و اندوهگین شدند.

ولى ميهمانان كه ناراحتى او را درك كردند به زودى خود را معرفى نموده و او را از نگرانى بيرون آوردند:" گفتند: نترس، و غمگين مباش (كارى از اين بيشرمان ساخته نيست، و به زودى همگى نابود خواهند شد) ما تو و خانواده‌‏ات را نجات خواهيم داد، جز همسرت كه در ميان آنها می‌‏ماند.[۱۱]

قوم لوط در مقابل نصایح پیامبرشان گفتند اگر راست می‌گویی عذاب را بر ما نازل کن.[۱۲]

منابع

  1. آیه ۱۶۰ ۱۶۲ سوره شعراء، آیه ۱۳۳ سوره صافات
  2. آیه ۷۴ سوره انبیاء
  3. آیه ۲۶ سوره عنکبوت. برخی می‌گویند این جمله از حضرت ابراهیم(ع) است.
  4. دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، بهاالدین خرمشاهی، ج۲، ص۱۹۴۱
  5. ميزان الحكمه، ج۴، حديث ۱۹۶۰۶.
  6. اعراف: ۷/ ۸۰.
  7. عنكبوت:۲۹/ ۲۹.
  8. آیه ۱۶۰ سوره شعراء
  9. آیه ۸۱ سوره اعراف. آیه ۱۶۶ سوره شعراء. آیه ۵۵ سوره نمل
  10. آیه ۳۱ سوره عنکبوت
  11. تفسير نمونه، ج۱۶، ص: ۲۶۳
  12. آیه ۲۹ سوره عنکبوت